Cambay's Water - Β. Παπακωνσταντίνου

Χρήστος Θηβαίος - A bord de l' Aspasia | Official Music Video

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Άλλες ερμηνείες:
Ρίτα Αντωνοπούλου


Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία
πάντα στο ντεκ σε μια σεζ-λονγκ πεσμένη κάτωχρη
απ' τη γνωστή και θλιβερότατην αιτία


Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες
σ' ό,τι σου λέγαν πικρογέλαγες γιατί ένιωθες
πως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες


Κάποια βραδιά που από το Στρόμπολι περνούσαμε
είπες σε κάποιο γελαστή σε τόνο αστείου:
"Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου καθώς καίγεται,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"


Ύστερα σ' είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω
Κι εγώ που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα,
λέω πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=2

Κώστας Βάρναλης: Οι πόνοι της Παναγιάς

 

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Άλλες ερμηνείες:
Γιάννης Χαρούλης

Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ' άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής
ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα'χεις μάτια γαλανά
θα 'χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ' την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

Πηγή: http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=7766

Επίλογος. Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης. Απαγγελία: Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

 

Την Πόρτα Ανοίγω Το Βράδυ

 

Στίχοι:  

Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική:  

Μίκης Θεοδωράκης

	1.	Μίκης Θεοδωράκης
	2.	Χορωδία Αγίου Ιακώβου, Στοκχόλμης
	3.	Μαρία Φαραντούρη
	4.	Άλκηστις Πρωτοψάλτη
	5.	Διονύσης Τσακνής
	6.	Δημήτρης Μπάσης

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,

τη λάμπα κρατώ ψηλά,

να δούνε της γης οι θλιμμένοι,

να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,

σταμνί για να πιει ο καημός

κι ανάμεσά μας θα στέκει

ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,

σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός

κι εκεί καθώς θα μιλάμε

θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

Πηγή: https://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=1066

Τέσσερις Δρόμοι Για Τον Ερωτόκριτο ~ Λουδοβίκος Των Ανωγείων, Ξυδάκης, Ψαραντώνης, Κουμεντάκης

1 Νίκος Ξυδάκης - Οργανικό 00:01

2 Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Μια Κάποια Λίγη Πεθυμιά 04:09

Αρχή ήτονε πολλά μικρή κι άφαντη δίχως άλλο,

μα το μικρό με τον καιρό εγίνηκε μεγάλο.

Κι αγάλια αγάλια η πεθυμιά μ’ έβανεν εις τα βάθη,

κι ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άθη.

Μια κάποια λίγη πεθυμιά ξεσήκωσε το νου μου

και δυο φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου:

Τούτες την πεθυμιά πετού, στον ουρανό την πάσι

κι όσο σημώνου τση φωτιάς, τσι καίγει εκείν’ η βράση.

Και πάραυτας γκρεμνίζομαι, απείς φτερά δεν έχω,

γιατί ήφηκα τα χαμηκά και τα ψηλά ξετρέχω,

και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε θέλει να μου λείψη,

πάραυτας κάνω άλλα φτερά, πάλι πετώ στα ύψη,

και πάλι βρίσκω τη φωτιά, πάλι ξανακεντά με

κι απ’ τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχνει χάμαι.

3 Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Ο Χορός Του Τυφλού (Ορχηστρικό) 06:15

4 Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Γροικήσετε Τον Έρωτα 09:09

Γροικήσετε του Έρωτα, θαμάσματα τα κάνει,
κι εισέ θανάτους εκατό, όσ’ αγαπούν τσι βάνει·
πληθαίνει τως την όρεξη, και δύναμη τως δίδει,
μαθαίνει τσι να πολεμού τη νύκτα στο σκοτίδι·
κάνει τον ακριβό φτηνό, τον άσκημο ερωτάρη,
κάνει και τον ανήμπορο άντρα και παλληκάρι.

5 Λιζέττα Καλημέρη - Όσο Στερεύγομαι 11:35

Νένα, μεγάλη πείραξιν έχω στο νου μου μέσα

και τα τραγούδια κι οι σκοποί αξάφνου μ’ επλανέσα.

Και πεθυμώ και ραθυμώ να μάθω, να κατέχω,

ποιος είν’ αυτός που τραγουδεί κι έγνοια μεγάλην έχω.

Τα λόγια του τα γνωστικά κάθομαι και λογιάζω,

γραμμένα τα `χω και συχνά κλαίοντας τα διαβάζω.

Κάτεχε, όσο στερεύγομαι το πράμα όπου μ’ αρέσει,

τόσο πλια μες στα σωθηκά σπίθες φωτιές με καίσι.

6 Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Ήντα Δεν Κάνει Ο Έρωτας 14:08

Ποιος εις τον κόσμο εφάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει

Ποιος δεν την εδοκίμασε ποιος δεν την εξετρέχει

Κι ήντα δεν κάνει ο έρωτας σε μια καρδιά που ορίζει

Σαν τη νικήσει ουτέ καλό, ουτέ πρεπό γνωρίζει.

Ποιος εις τον κόσμο εφάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει

7  Λιζέττα Καλημέρη - Ο Όρκος Της Αρετής 17:01

Τα λόγια σου Ρωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσα,
ουδ’ όλπιζα ουδ’ ανήμενα τα’ αυτιά μου ότι σ’ ακούσα.
Διώξε τσι αυτούς τσι λογισμούς κ’ έγνοια καμιά μην έχης,
μη θέλης να ξαναρωτάς το πράμα που κατέχεις.

Και πως μπορώ να σ’ αρνηθώ· κι α θέλω, δε μ’ αφήνει
τούτη η καρδιά, που εσύ ‘βαλες ‘ς ‘τς αγάπης το καμίνι.
Κι’ α δε θελήση η μοίρα μας να σμίξωμεν ομάδι,
η ψη σου ας έρθη να με βρη χαιράμενη στον Άδη.

8 Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Πλια Πάρα Που Το Χιόνι 20:09

Ήθελε κι άλλα να του πη, μα η εμιλιά δε σώνει,
πέφτει στη γη άσπρη και κρυγιά πλια πάρ’ από το χιόνι.

9 Νίκος Ξυδάκης & Αλκίνοος Ιωαννίδης - Αφεντόπουλος Της Μυτιλήνης 20:54

Μέσα σε τούτον τον καιρόν ήρθεν εκείνη η ώρα,
να μαζωχτούν οι Στρατηγοί, ν’ αναγαλλιάσει η Χώρα,
να κονταροκτυπήσουσι, τα Δώρα να κερδέσουν,
να τιμηθούσιν οι καλοί, να ντροπιαστού’ όσοι πέσουν.

Ο πρώτος οπού μ’ Αφεντιές ήρθε την ώρα εκείνη,
ήτονε τ’ Αφεντόπουλον από τη Μυτιλήνη.
Εις ένα ν άλογο ψαρό πιτήδειος Καβαλάρης,
όμορφος, αξαζόμενος, κι ερωτοδιωματάρης.

Τα ρούχα οπού σκεπάζασι `ποπάνω τ’ άρματά του,
μπλάβα με τ’ άστρα τα χρουσά ήσα’ για φορεσά του.

10 Νίκος Ξυδάκης & Αλκίνοος Ιωαννίδης - Αφέντης Της Μοθώνης 23:09

Πάλι ξοπίσω του αυτουνού επρόβαλε κοντάρι,

κι άλογο κόκκινο, ψηλό, μ’ όμορφο Καβαλάρη.

Τ’ όνομά του ελέγασι Φιλάρετον οι άλλοι,

είχεν αντρειά και δύναμι, και πλουμισμένα κάλλη.

Τούτ’ ήταν τ’ Αρχοντόπουλο που όριζε τη Μοθώνη,

πάντά `χει λογισμούς τιμής, πάντα ψηλά ξαμώνει.

Ήτονε χρυσοκόκκινη η φορεσά οπού εφόρει,

χάρισμα του την ήκαμε μια πλουμισμένη κόρη.

Στην κεφαλή του η σγουραφιά, που ηθέλησε να βάλει,

ήδειχνε πως μαραίνεται για μιας νεράιδας κάλλη.

11 Νίκος Ξυδάκης & Αλκίνοος Ιωαννίδης - Αφέντης Της Μακεδονίας 25:01

Με σπούδα και με βιά πολλή επρόβαλε ως λιοντάρι

ο Αφέντης της Μακεδονιάς, τ’ όμορφο παλληκάρι.

Και τ’ όνομά του το γλυκύ το λέγαν Νικοστράτη,

η φορεσιά του ήταν χρυσή, όλο καρδιές γεμάτη.

Με σπούδα και με βιά πολλή επρόβαλε ως λιοντάρι

ο Αφέντης της Μακεδονιάς, τ’ όμορφο παλληκάρι.

Ήτονε εικοσιενούς χρονού, όμορφος κοπελιάρης

πολλά μεγάλης δύναμης, πολλά μεγάλης χάρης.

Τραγουδιστής, ξεφαντωτής, και νυχτογυρισμένος,

στου Πόθου τα στρατέματα πολλά βασανισμένος.

12 Νίκος Ξυδάκης & Αλκίνοος Ιωαννίδης - Αφέντης Της Κορώνης 27:01

Ωσά φεγγάρι λαμπυρός εφαίνετο στη μέση

εις Καβαλάρης, κι ήρχετο την Τζόγια να κερδέσει,

σ’ ένα φαρί μαυρόψαρο, όμορφο και μεγάλο,

πηδώντας και χλιμίζοντας ήκανε κάθε ζάλο.

Ήτονε δίχως φορεσά, κι εβγήκε από'να σπήλιο,

ντυμένος άρματα χρουσά που λάμπα’ σαν τον Ήλιο.

Τούοτ το σπήλιον ήκαμε με τάβλες και με τράβες,

με σγουραφιές τριώ’ λογιών, πράσινες, μαύρες, μπλάβες.

Το μαύρο δείχνει σκοτεινό, το πράσινο σαν δάση,

το μπλάβο, πέτρες χάλαβρο, που μπόρειε να γελάσει

13 Νίκος Ξυδάκης & Αλκίνοος Ιωαννίδης - Αφέντης Της Σκλαβουνιάς - Ρηγόπουλο Της Κύπρου 29:00

Ο Αφέντης της Σκλαβουνιάς

Πάντ’ έδειχνε τον άπονο, πάντα τον μανισμένο,

μιά πιθαμή επερίσευγε τον πλιά μακρύ αντρειωμένο.

Είχε κι αυτός στην κεφαλή Νησί σγουραφισμένο,

κι ήτο στη μέση του γιαλού βαθιά θεμελιωμένο‧

Της Κύπρου το Ρηγόπουλο

Κυπρίδημος εκράζετο, πολλοί τον εγνωρίζαν,

όλα του τα καμώματα από μακρά εμυρίζαν.

Με μια βροντή και μια αστραπή με τέχνη καμωμένη,

από ένα νέφαλο θολόν εις Καβαλάρης βγαίνει.

Ετούτος είναι π’ όριζε τση Σκλαβουνιάς τους τόπους,

ποτέ η αντρειά του δεν ψηφά ουδέ θεριά, ουδ’ ανθρώπους.

Αυτός δεν είχε φορεσά, και τ’ άρματά του λάμπου `,

κι ήσα’ γεμάτα ανθούς δεντρών και λούλουδα του κάμπου.

Την ώρα κείνη από μακρά πολλή λαλιά γρικούσι

πολλών αρμάτων ταραχή, φαριά χιλιμιντρούσι.

Κ’ ήτονε το Ρηγόπουλο της Κύπρος, ο πετρίτης,

κι ήλαμπε ως λάμπει ο Αυγερινός κι ως φέγγει ο Αποσπερίτης

Στην περικεφαλαίαν του ήτο σγουραφισμένο

Αμάξι, κι εκωλόσυρνε τον Έρωτα δεμένο.

14 Νίκος Ξυδάκης & Αλκίνοος Ιωαννίδης - Ερωτόκριτος - Κρητικός 32:18

Στης κεφαλής τη σγουραφιά τουνού του διωματάρη,

ήτονε μέσα στη φωτιά καημένο ένα Ψυχάρι.

Κ’ είχε με γράμματα αργυρά και παραχρυσωμένα,

εις τρόπο κατασκεπαστό, τα Πάθη του γραμμένα‧

Ήρθε λαός αρίφνητος, εγέμισεν ο φόρος,

στο ύστερον ο Ρωτόκριτος ήσωσεν ασπροφόρος,

σ’ ένα φαρί ν ολόμαυρο, το `να του πόδι είν’ άσπρο,

και μέσα σ’ όλους ήλαμπεν ωσάν τσ’ ημέρας τ’ άστρο.

Όλοι εσταθήκα’ να θωρούν έτοιο κορμί αξιωμένο,

νέον, καβαλάρην όμορφον, αϊτό σγουραφισμένο.

Άσπρη, φαντή, χρουσάργυρη ήτονε η φορεσά του,

και με μεγάλη μαστοριά σκεπάζει τ’ άρματά του‧

και μ’ έτοια τέχνη η φορεσά, και μαστοριάν εγίνη,

που εφαίνουνταν και τ’ άρματα, κι εφαίνουντον κι εκείνη.

Καλά και μυριοχάριτον τον ήκαμεν η Φύση,

κι εφάνηκε ξεχωριστός σ’ Ανατολή και Δύση,

μ’ αν είχεν είσται κι άσκημος, τότες, την ώραν κείνη,

σαν ήβαλε τον Πόθον τση, πολλά'μορφος εγίνη.

Πόσοι Αφεντόπουλοι όμορφοι ήσαν εκεί στη μέση,

και μόνον ο Ρωτόκριτος της Αρετής αρέσει.

Πόσοι Αφεντόπουλοι όμορφοι ήσαν εκεί στη μέση,

και μόνον ο Ρωτόκριτος της Αρετής αρέσει.

15 Ψαραντώνης - Χαρίδημος 36:54

Θωρούσι σκόνη, νέφαλο στα ύψη σηκωμένο

κι ο Kαβαλάρης με πολλούς, μαύρος συντροφιασμένος.

Mαύρο φαρί, μαύρ' άρματα, μαύρο και το κοντάρι

μαύρη ήτανε κι η φορεσά τουνού του Kαβαλάρη.

Aντρειωμένος, δυνατός και στ' άρματα τεχνίτης

εγίνη κι αναθράφηκε εις το νησί τση Kρήτης.

Στη χώρα στην εξακουστή, στην όμορφη Γορτύνη

όριζε κι αποφέντευε αυτός, την ώρα εκείνη.

Eλέγαν του να παντρευτεί, δεν ήθελε ποτέ του

μα τη ζωή τση αμοναξάς αγάπα κι ήρεσέ του.

Περνώντας μιαν ταχτερινή, θωρεί μιαν πλουμισμένη

μιαν αγγελοζωγραφιστή, ροδοπεριχυμένη.

Tα χείλη τζη ήσανε βερτζί, τα μάθια τζη ζαφείρι

το πρόσωπό τζη έδιδε λάμψη στο παραθύρι.)

Eκέρδισε τσι κόπους του, ήσμιξε μετά κείνη

στον κόσμο τέθοια πεθυμιά και σμίξη δεν εγίνη.

Mα πλιά συχνά παρά ποθές στην Ίδα κατοικούσαν

κείνο τον τόπο ερέγονταν κι εκείνο αγαπούσαν.

Eκεί ήσαν κάμποι και βουνά και δάση και λαγκάδια

μετόχια με πολλούς βοσκούς κι αρίθμητα κουράδια.

Μα απ' όλους κείνους που 'σανε εκεί κατοικημένοι

μια βοσκοπούλα βρίσκουντον ομορφοκαμωμένη.

Ο κύρης τση την έπεμπε κι έβλεπε το κουράδι

συχνά-συχνά παντήχνασι μ' αυτό το νιο ομάδι.

Αυτός με το δοξάρι ντου εγύρευε κυνήγι

κι ό,τι είχε λάχει να το δει, δεν τ' άφηνε να φύγει.

Aγρίμια, λάφια και λαγούς επήγαινε στο σπίτι

ίσα ντου δοξαράτορα δεν έκαμεν η Kρήτη.

M' ανάθεμά την τη ζηλειά, με τα καλά που κάνει

πόσους καημούς και λογισμούς στο νου τ’ ανθρώπου βάνει!

Eλόγιασεν η λυγερή πως αγαπά άλλη κόρη

το ταίρι τζη, γιατί συχνά τη βοσκοπούλα εθώρει.

Kι εβάλθηκε με πονηριά να δει και να γνωρίσει

αν είναι εκείνο απαρθινό ή να το λησμονήσει.

Kαι μιαν απογευματινή, εις ένα κουτσουνάρι

επήγε εκεί τ' αντρόυνο ύπνο γλυκύ να πάρει.

Eκούμπησ' ο Xαρίδημος σ' ένα δεντρό αποκάτω

το χτύπο του κουτσουναριού κοιμώντας εφρουκάτο.

Κι ο νόστιμος κελαηδισμός που τα πουλάκια εκάναν

με τη μουρμούρα η του νερού, γλυκότη τον εβάναν.

Ύπνος τον αποκοίμισε κι η λυγερή τση φάνη

πως είν' καιρός να τονε δει, ξυπνώντας ίντα κάνει.

Λέει: «Aς μακρύνω κι ας χωστώ εις τα κλαδιά, στα δάση

κι ωσάν ξυπνήσει, θε να δω τι στράτα θέλει πιάσει.»

Γιατί παρέκει του νερού, σε δροσερό λαγκάδι

η βοσκοπούλα μοναχή έβλεπε το κουράδι.

Εκεί απού κοιμότανε ο νιότερος, του φάνη

πως ήρθε πόδας λιονταριού και την καρδιά του πιάνει.

Tρομάμενος εξύπνησε, με φόβον εσηκώθη

το ταίρι του αναζήτησε, στ' άρματα παραδόθη.

Kαι το δοξάρι του ζιμιό έπιασε εις τη χέρα

όφου, ίντα του μέλλεται εκείνη την ημέρα!

Kαι προς τα δάση πορπατεί, τοπώνει και ξανοίγει

ο-για να βρει άγριο τίβοτσι, να κάμει το κυνήγι.

Θωρεί σαλεύαν τα κλαδιά, τα δεντρουλάκια εκλίναν

λόγιασε λάφι ήτονε ή αγρίμι εις εκείνα.

Ήτονε τόσο γρήγορος να σύρει το βελτόνι

και να το πέψει εις το κλαδί που τέτοια κάλλη χώνει.

Kι εγλάκηξε με τη χαρά και μπαίνει μες στα δάση

για το κυνήγι που ‘καμε να σώσει να το πιάσει.

16 Ψαραντώνης & Νίκη Ξυλούρη - Το Δαχτυλίδι 48:57

Τ' άκουσες, Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα,

π’ ο κύρης σου μ’ εξόρισε εις τη ξενιτιά στη στράτα;

Και πώς θα σ’ αποχωριστώ και πώς θα σου μακρύνω

και πώς θα ζήσω δίχως σου το χωρισμό εκείνο;

Τέσσερεις μέρες μοναχά μού δωκε ν' ανιμένω

Υστερα να ξενητευτώ πολλή μακρά να πηαίνω

Και πώς θα σ’ αποχωριστώ και πώς θα σου μακρύνω

και πώς θα ζήσω δίχως σου το χωρισμό εκείνο;

Ζύγωσε, Nένα, γρίκησε, και μαρτυριά να δώσεις,

σε ό,τι κι α' λάχει το θωρείς, κάμε να μην το χώσεις.

Αμνόγω του στον Oυρανό, στον Ήλιο, στο Φεγγάρι,

άλλος ο-για γυναίκα του ποτέ να μη με πάρει."

Και βγάνει απ΄ το δακτύλι τζη όμορφο δακτυλίδι,

με δάκρυα κι αναστεναγμούς του Pώκριτου το δίδει.

Λέει του· "Nά, και βάλε το εις το δεξί σου χέρι,

σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου Tαίρι.

Mπαίνει λαγκάδια και βουνά, και σε μεγάλα δάση,

και παρακαλεί να βγουσι θεριά να τονε φάσι·

να πολεμήσει και να δει, τί του φυλάσσει η Mοίρα,

αφότου και τσ' ελπίδες του άδικα του τσι πήρα.

"Oυρανέ, ρίξε φωτιά, ο Kόσμος να γκρεμίσει,

κι όλοι ας καού κι όλοι ας χαθού, η Aρετή να ζήσει!       

Ανάθεμα στην προσταγή που δόθηκε σ΄εμένα,

ν' απαρνηθώ τον τόπον μου, να πορπατώ στα ξένα.

17 Ψαραντώνης - Ο Αέρας 52:51

Ο αέρας φεύγει κι η βουή κι η γης και μουγκρίζει,

και μ΄αστραπές και με βροντές τσ' οχθρούς μου φοβερίζει.

18 Γιώργος Κουμεντάκης & Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου - Μύγα 54:41

19 Γιώργος Κουμεντάκης & Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου - Λιβελλούλα 57:08

Νίκος Γκάτσος: Ο Γιάννης ο φονιάς

Ο Γιάννης ο φονιάς

https://www.culturebook.gr/stixourgiki-kai-tragoudopoiia/o-giannis-o-fonias.html

Οδυσσέας Ελύτης - Χειμερινοί Κολυμβητές - Η τρελή ροδιά

Χρήστος Διαμαντής - Ποιος θα μας σώσει (ποίηση Κώστας Βάρναλης) - Ένα τραγούδι για την Βαγγελίτσα Κ. (ερμηνεία Χαρούλα Τσαλπαρά) - ΤΟ ΠΕΡΙΣΣΙΟ ΠΑΙΔΙ του Θανάση Τριαρίδη

Στίχοι/Μουσική: Χρήστος Διαμαντής Τραγούδι: Χαρούλα Τσαλπαρά

Κάποτε περπάτησα, μες στο χιόνι χάθηκα, κι ήταν άδικο πολύ. Κάποτε γελάστηκα, νύχτα κι αγκαλιάστηκα, μέχρι να έρθει το πρωί. Κάποτε ξημέρωσε, μαύρο δίχτυ με έπιασε, κι ήμουν μόνη στη ζωή. Κι όταν μπρος τους στάθηκα, μες στο χέρι κράτησα, ρούχο κόκκινο βαθύ. Μες στο χιόνι περπατώ, κι έχω ακόμη μυστικό, έρχομαι για να σου πω. Μες στο χιόνι περπατώ, κι έχω ακόμη μυστικό, σκύψε λίγο να σου πω. Μες στο χιόνι περπατώ, κι έχω ακόμη μυστικό, έρχομαι για να σου πω. Μες στο χιόνι περπατώ, κι έχω ακόμη μυστικό, το όνομά μου Βαγγελιώ.

ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ - ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ορφέας Περίδης - Ναπολέων Λαπαθιώτης: Όλο βιολέτες στόλισα

 Όλο βιολέτες στόλισα

ένα μικρό πανέρι
και το ΄δωσα σ΄ένα μικρό
πουλάκι να στο φέρει.

Μα το πουλάκι το ΄ριξε
στης θάλασσας τα βάθη.
Χάθηκαν οι βιολέτες μου
και το πανέρι εχάθη.

Στην πρώτη αυγή, στων λουλουδιών
τους ίσκιους τους αδήλους
είχα και την αγάπη μου
και χάθηκε μαζί τους.

Όλο βιολέτες στόλισα
ένα μικρό πανέρι
και το ΄δωσα σ΄ένα μικρό
πουλάκι να στο φέρει.

Λίλα γαρούφαλλα - Μάνος Λοϊζος - Nazim Hikmet

 

Χάρης Κατσιμίχας - Χρήστος Θηβαίος | Γοητευμένοι απ'το βυθό

Ποίηση: Αργύρης Χιόνης Μουσική - Μελοποίηση: Χάρης Κατσιμίχας Ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος Παραγωγή: Θάνος Μικρούτσικος

Μαρία Πολυδούρη: Μιχάλης Κουμπιός - Αχ! η καρδιά μου

Δώρα Σελλά

Η Μαρία Πολυδούρη, που γεννήθηκε την 1η Απριλίου του 1902, «έχει από καιρό περάσει στην περιοχή του λογοτεχνικού μύθου: είναι το σύμβολο της πρόωρα χαμένης ομορφιάς και του μοιραίου έρωτα, της σπαταλημένης νεότητας και της αυθεντικής ποιητικής κατάθεσης» γράφει η Χριστίνα Ντουνιά, καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, στο βιβλίο της «Μαρία Πολυδούρη - Τα ποιήματα».

Σήμερα θα ακούσουμε ένα από τα πιο ωραία ποιήματά της, από τη συλλογή της «Οι τρίλλιες που σβήνουν» (1928), μελοποιημένο από τον Μιχάλη Κουμπιό όπως ακριβώς του ταιριάζει και ερμηνευμένο έξοχα από την Κατερίνα Γιαμαλή, που περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Ζωγραφιστά τραγούδια» (2009).  

https://www.efsyn.gr/efsyn-city/tragoydi-tis-imeras/189877_ah-i-kardia-moy

ΑΧ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Ἄχ, ἡ καρδιά μου νοσταλγεῖ,
τώρα ποὺ φεύγει ἡ μέρα,
τὸ ροδινὸ ξημέρωμα,
τὸν ἥλιο, τὸν αἰθέρα.

Τὰ παιδικὰ χαμόγελα,
τὸ κύμα ποὺ ἀπαντοῦσε
στὸ φλοίσβημα τῆς πρόσχαρης
φωνούλας μας ποὺ ἀχοῦσε.

Τὴ βάρκα ποὺ λικνίζοταν
στὴ μέθη μας τοῦ ὀνείρου,
τὸ ἁβρὸ τραγούδι ποὺ ἔσμιγε
τὴ σιγαλιὰ τοῦ ἀπείρου.

Τὴ χαραυγὴ ποὺ ρόδιζε
τὰ σεντεφένια πλάτια,
τὴν πεθυμιὰ τὴν ἄχραντη
στ᾿ ἀγγελικά μας μάτια.

Ἄχ, ἡ καρδιά μου νοσταλγεῖ,
τώρα ποὺ ἡ μέρα σβήνει,
τῆς ὀμορφιᾶς τὸ πέρασμα,
τὴ νειότη ποὺ μ᾿ ἀφήνει.

Usurum - Κλείσε τα παράθυρα σε Ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης

Θάνος Μικρούτσικος - Μαρία Δημητριάδη: Καντάτα για τη Μακρόνησο

Αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο
https://thepressproject.gr/afieroma-ston-thano-mikroutsiko/

Τούτες τις Μέρες - Ν. Ξυλούρης

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (Οδυσσέα Ελύτη)

Ομπρός Βοηθάτε! (Α. Σικελιανός, Μ. Θεοδωράκης) - Μ. Φαραντούρη

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ | ΕΤΣΙ ΠΟΛΥ ΑΤΕΝΙΣΑ απαγγελια | ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ-ΚΑΛΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα, που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου. Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά. Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα· πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι, και πέφτουν, λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα. Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν η ποίησίς μου .... μες στες νύχτες της νεότητός μου, μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα ....