Γιουβάλ Χαράρι: "Για πρώτη φορά δημιουργήσαμε κάτι που μας αφαιρεί εξουσία"

 

Διαβάστε σχετικά:

https://www.news247.gr/sunday-edition/o-charari-fovatai-oti-i-techniti-noimosyni-tha-ferei-to-telos-tis-anthropotitas.10018059.html

H GenZ θέλει να σώσει τον πλανήτη. Μπορεί;

Μνήμης λίθοι, οδόσημα ιστορίας

 Η πόλη δεν θα καταστραφεί - οι αρχαιότητες του Σταθμού Βενιζέλου θα μείνουν στη θέση τους!

Οι Αργύρης Μπακιρτζής , Κώστας Βόμβολος, Θωμάς Κοροβίνης, Stringless, Δημήτρης Ζερβουδάκης και Γιάννης Αγγελάκας στηρίζουν τον αγώνα για τα αρχαία της Βενιζέλου και διαβάζουν Θουκυδίδη («Περικλέους Ἐπιτάφιος») και Γεώργιο Βαφόπουλο («Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος», 1978).

Η γη είναι το σπίτι μας

Μωρά στις φυλακές: Η ντροπή κάθε πολιτισμού

Αυτή τη στιγμή, στις γυναικείες φυλακές κρατούνται μητέρες μαζί με τα παιδιά τους, ηλικίας έως τριών ετών, όσο δηλαδή επιτρέπει ο νόμος. Κάποια από αυτά τα παιδιά μετά τη συμπλήρωση του τρίτου έτους θα απομακρυνθούν από τις μάνες, με πιθανή κατάληξη να βρεθούν στην άτυπη φυλακή της ιδρυμάτων.

Συνέχεια: https://www.thepressproject.gr/article/139025/Mora-stis-fulakes-I-ntropi-kathe-politismou

Όταν οι μαθητές θεωρούν ότι όσα μαθαίνουν στο σχολείο είναι άχρηστα για τη ζωή τους

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με ερωτήσεις μαθητών που αφορούν την χρησιμότητα των γνώσεων που παίρνουν από τα μαθήματα του σχολείου. Παραδείγματα τέτοιων ερωτήσεων είναι τα εξής: «που θα μου χρειαστούν τα μαθηματικά στη ζωή μου κύριε;» ή «εγώ κυρία θέλω να ακολουθήσω θετική κατεύθυνση, που θα μου χρησιμέψουν τα αρχαία και η λογοτεχνία;» ή ακόμα ακόμα «εγώ κύριε πιστεύω ότι το σχολείο είναι εντελώς άχρηστο και δεν μαθαίνουμε στην πραγματικότητα τίποτα». Αυτές οι απόψεις των μαθητών είναι αρκετά δύσκολο να αλλάξουν, μπορεί να στριμώξουν τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν την χρησιμότητα των μαθημάτων ενδέχεται να αυτοπαγιδευθούν και να προκαλέσουν το αντίθετο αποτέλεσμα.    

 Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και τα φτωχά επίσης

Πρώτα από όλα ας δούμε μερικά από τα συνηθισμένα λάθη που κάνουν οι εκπαιδευτικοί στην προσπάθειά τους να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της χρησιμότητας των σχολικών γνώσεων. Ας πάρουμε για παράδειγμα την χρησιμότητα των μαθηματικών τα οποία παρεμπιπτόντως είναι από τους «βασικούς κατηγορούμενους». Ένα κρίσιμο λάθος που κάνει ο εκπαιδευτικός, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τα μαθηματικά, είναι ότι αρχίζει να αραδιάζει έναν κατάλογο με εφαρμογές των μαθηματικών στις επιστήμες, στην έρευνα, στην τεχνολογία και στις καθημερινές συναλλαγές των πολιτών( εκπτώσεις, αυξήσεις, υπολογισμού εφορίας κ.α). Αν το κάνει αυτό ο εκπαιδευτικός σύντομα θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση όταν ο μαθητής θα πάρει ξανά τον λόγο και θα ρωτήσει: «κύριε εγώ που δεν θέλω να ασχοληθώ με επιστήμες που περιέχουν μαθηματικά γιατί θα πρέπει να τα μάθω;» ή «που θα μου χρησιμέψει το πυθαγόρειο θεώρημα στη ζωή μου;». Άρα το πρώτο λάθος του εκπαιδευτικού είναι ότι λέει πολλά. Το δεύτερο λάθος είναι ότι αυτά που λέει το πιθανότερο είναι ότι τα ξέρουν ήδη οι μαθητές. 

Ένα και μόνο επιχείρημα αρκεί τις πιο πολλές φορές

Προτιμότερο είναι ο εκπαιδευτικός να εστιάσει σε ένα και μοναδικό επιχείρημα το οποίο μάλιστα να εκπλήξει και να αιφνιδιάσει τους μαθητές. Για να καταλήξει όμως σε ένα και μοναδικό επιχείρημα που θα «φέρει τούμπα» τις απόψεις των μαθητών βασική προϋπόθεση είναι να έχει κατανοήσει το πραγματικό νόημα της ερώτησης των μαθητών: «που θα μας χρειαστούν οι σχολικές γνώσεις στη ζωή μας;». Το πιο σημαντικό λοιπόν είναι να αποκρυπτογραφήσουμε τι εννοούν οι μαθητές όταν λένε «στη ζωή μας». Εννοούν στην καθημερινή τους ζωή, ούτε στην φοιτητική τους, ούτε στην επαγγελματική τους, ούτε στην ζωή του ανθρώπινου είδους γενικά. Εννοούν στις καθημερινές δικές τους ανάγκες, συναλλαγές με άλλους ανθρώπους και ασχολίες. Προφανώς οι μαθητές, με τη μέχρι τώρα πορεία ζωής, έχουν διαπιστώσει ότι οι σχολικές γνώσεις έχουν για αυτούς ελάχιστη χρηστική αξία και προβλέπουν ότι αυτό θα συνεχιστεί και στην μελλοντική τους ζωή. Είναι εντελώς ανώφελο να προσπαθήσουμε να τους πείσουμε για το αντίθετο. 

Έχοντας προσωπικά υποπέσει σε πάρα πολλά λάθη αντιμετώπισης του θέματος αυτού, που μου «έχουν γυρίσει μπούμερανγκ» όλα τα επιχειρήματά μου όσον αφορά την υπεράσπιση της χρησιμότητας των σχολικών γνώσεων και μαθημάτων, έχω καταλήξει σε έναν τρόπο προσέγγισης που μέχρι σήμερα δεν με έχει διαψεύσει. Θα σας τον περιγράψω με παραδείγματα: 

Η Μαύρη Τρύπα – Μια μικρού μήκους ταινία για την απληστία και την ηθική

Ένας υπάλληλος που κάθεται μέχρι αργά στο γραφείο, ανακαλύπτει τυχαία μια μαύρη τρύπα! Κι ενώ οι δυνατότητες φαίνονται ατελείωτες, η απληστία…

https://antikleidi.com/2016/03/20/the-black-hole/

Χριστὸς ὁ πρόσφυγας

Θερσίτης: Ο ομηρικός ήρωας που δίδαξε την αρετή της πολιτικής ανυπακοής απέναντι στην αυθαίρετη εξουσία

«Η ανυπακοή των πολιτών είναι ιερό καθήκον όταν η εξουσία γίνεται άνομη και διεφθαρμένη» (Γκάντι).

Στις μέρες μας πληθαίνουν τα φαινόμενα Πολιτικής Ανυπακοής με πρωταγωνιστές άλλοτε ομάδες – συλλογικότητες αντι-εξουσιαστών κι άλλοτε πολίτες που διαμαρτύρονται για το περιεχόμενο της σύγχρονης πολιτικής και το ήθος των πολιτικών. Παρατηρείται μια έντονη και πρωτοφανής αμφισβήτηση της δημοκρατίας ή κρίση νομιμοποίησης της αντιπροσωπευτικότητάς της.  

Το φαινόμενο δεν είναι σύγχρονο, αλλά έχει τις ρίζες του βαθιά στο παρελθόν και είναι ταυτισμένο με πρόσωπα από το λογοτεχνικό αλλά και πολιτικό χώρο. Ο Προμηθέας, ο Σωκράτης, η Αντιγόνη, ο Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κατέστησαν διαχρονικά σύμβολα πολιτικής ανυπακοής.

Ωστόσο, το πρώτο πρόσωπο – σύμβολο της πολιτικής ανυπακοής θα μπορούσε να θεωρηθεί (με όλες τις ιδιαιτερότητες) ο Θ ε ρ σ ί τ η ς, όπως τον παρουσιάζει ο Όμηρος στη ραψωδία Β της Ιλιάδας.

«Ερήτυθεν δε καθ’ έδρας/ θερσίτης δ’ έστι μούνος αμετροεπής εκολώα»(μόνος δε ο χωρίς μέτρο στα λόγια του θερσίτης εφώναζεν ακόμη, Ιλιάδα Β 211-12).

Ο θεϊκός Όμηρος δίπλα στις ηρωικές μορφές του Αχιλλέα, του Έκτορα, του Αίαντα, του Διομήδη, του Ιδομενέα, του Οδυσσέα και πολλών άλλων τοποθετεί κι έναν αντι-ήρωα, έστω και ως αρνητικό πρωταγωνιστή. Το μεγαλείο της Ομηρικής ποίησης έγκειται και σε αυτό το γεγονός, ότι έδωσε «χώρο» και σε έναν «τιποτένιο» να μιλήσει ελεύθερα ενάντια στην εξουσία (Αγαμέμνων).

Σεβάσου τη ζωή #RespectLife

Αυτοκίνητα και μηχανές στις ράμπες αναπήρων. Τραπεζάκια και καρέκλες στις διαβάσεις τυφλών. Διαφημιστικές πινακίδες που περιορίζουν τον δημόσιο χώρο. Άνθρωποι που περπατούν χωρίς να σέβονται τους διπλανούς τους και άλλοι που οδηγούν τα οχήματά τους σαν να τους ανήκει ο δρόμος. Βλέμματα λύπησης και άλλα δυσφορίας. Πόλεις που δεν σέβονται καθόλου τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Αυτό πρέπει να αλλάξει.

Με μία ταινία μικρού μήκους, «Ο Αδερφός μου» παραγωγής Αλεξάνδρας Μανουσάκη και σκηνοθεσίας Θοδωρή Παπαδουλάκη, η καμπάνια #RespectLife (Σεβάσου τη ζωή) στρέφει με έμφαση την προσοχή στην κατάφωρη έλλειψη σεβασμού που αντιμετωπίζουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα στις πόλεις της Ελλάδας.

My Brother from Indigoview on Vimeo.

Όπως αναφέρουν στην περιγραφή του «χριστουγεννιάτικου» αυτού βίντεο, στοχεύουν να «προσελκύσουν περισσότερη προσοχή στο πρόβλημα και να δείξουν ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει τη διαφορά μας αλλάζοντας συνήθειες και απαιτούν καλύτερα πρότυπα από την κοινότητά μας».

«Να σκεφτόμαστε πέρα από τη δική μας άνεση και να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε τις κοινότητές μεταξύ μας με ίσους όρους» καταλήγει το μήνυμα της καμπάνιας του Respectlife.gr.

Η νέα μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη παρουσιάστηκε στο 6ο Chania Film Festival. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε κεντρικό δρόμο των Χανίων, είναι σε σκηνοθεσία Θοδωρή Παπαδουλάκη, σενάριο Παναγιώτη Παπουτσάκη και Θοδωρή Παπαδουλάκη και παραγωγή Indigo View και Αλεξάνδρας Μανουσάκη.

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βαγγέλης Κατριτζιδάκης

Μοντάζ: Θοδωρής Παπαδουλάκης, Μανώλης Κολοκοτρώνης

https://www.thepressproject.gr/article/136915/Sebasou-ti-zoi-RespectLife-video

Πληγώνοντας τις "Πεταλούδες"

Το 1949 στον Άγιο Δομίνικο, μία γυναίκα, η Μινέρβα Μιραμπάλ, λέει «όχι» στη σεξουαλική επίθεση του δικτάτορα Τρουχίγιο, τον χαστουκίζει και φεύγει. Μαζί με τις αδερφές της θα γίνουν σύντομα το σύμβολο του αντιδικτατορικού και φεμινιστικού αγώνα, ηγούμενες ενός ολόκληρου κινήματος για την ανατροπή του τυράννου. Στις 25 Νοεμβρίου του 1960, το καθεστώς του Τρουχίγιο βασανίζει και δολοφονεί τις τρεις αδερφές Μιραμπάλ, ή αλλιώς τις «Πεταλούδες» (Las Mariposas), υπογράφοντας ταυτόχρονα και την καταστροφή του. Στη μνήμη των «τριών αδερφών που ανέτρεψαν μία δικτατορία», η 25η Νοεμβρίου ανακηρύχθηκε το 1999 ως η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Εν έτει 2017 όμως, οι κοινωνίες μας απέχουν πολύ ακόμα από αυτό το στάδιο.

της Τζένης Τσιροπούλου και του Θάνου Καμήλαλη

Οι αδερφές Μιραμπάλ ήταν ηγετικές φυσιογνωμίες του «κινήματος της 14ης Ιούνιου», που αγωνίστηκε για την ανατροπή του δικτάτορα Τρουχίγιο και τα δικαιώματα των γυναικών. Ο Τρουχίγιο, τύραννος στον Άγιο Δομίνικο από το 1930, κυνήγησε άγρια τις «Πεταλούδες» και την οικογένειά τους, διατάσσοντας τη δολοφονία τους κατά τη διάρκεια τού επισκεπτηρίου στις φυλακές όπου κρατούνταν οι άντρες τους. Η δολοφονία των τριών από τις τέσσερις αδερφές Μιραμπάλ προκάλεσε τη διεθνή κατακραυγή ενάντια στο καθεστώς του Τρουχίγιο, οδηγώντας τελικά στη δολοφονία του, λίγους μήνες αργότερα, από ανώτατους αξιωματικούς του στρατού. Ο αγώνας των «Πεταλούδων» αναγνωρίστηκε από την παγκόσμια κοινότητα στις 25 Νοεμβρίου του 1999, ανακηρύσσοντας τες σύμβολα της μάχης για τα δικαιώματα των γυναικών και την ελευθερία.

Η Πάτρια, η Μαρία και η Αντωνία. Οι τρεις δολοφονημένες αδερφές Μιραμπάλ. 

Μια παγκόσμια μάστιγα ανάλογη του καρκίνου και των τροχαίων

Σύμφωνα με τη Διακήρυξη του ΟΗΕ για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών του 1993, ως «βία κατά των γυναικών» νοείται οποιαδήποτε ενέργεια βίας εξαιτίας του φύλου, η οποία καταλήγει, ή είναι πιθανόν να καταλήξει, σε σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βλάβη ή πόνο στις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των απειλών για τέτοιες ενέργειες, του εξαναγκασμού, ή της αυθαίρετης στέρησης της ελευθερίας είτε αυτό συμβαίνει στη δημόσια είτε στην ιδιωτική ζωή.

Τα στοιχεία οργανισμών όπως ο ΟΗΕ, μιλούν από μόνα τους και παρουσιάζουν μια παγκόσμια μάστιγα, ανάλογη του καρκίνου και των τροχαίων ατυχημάτων. Μολονότι συχνά η βία κατά των γυναικών συνδέεται με χώρες εκτός του δυτικού κόσμου, τα στοιχεία για την Ευρώπη και για χώρες όπως οι ΗΠΑ, δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με σχετικές μελέτες:

• Η πιο συχνή μορφή βίας προέρχεται από τον ερωτικό σύντροφο. Μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα κακοποιηθεί από το σύντροφό της.
• Οι μισές από τις γυναίκες θύματα ανθρωποκτονίας έχουν δολοφονηθεί από (νυν ή πρώην) σύζυγο ή σύντροφο. Για τους άνδρες, το ποσοστό αυτό βρίσκεται στο 8%.
• Μία στις πέντε γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού.
• Οι γυναίκες 15-44 ετών κινδυνεύουν περισσότερο από βιασμό ή ενδοοικογενειακή βία παρά από καρκίνο, τροχαία ατυχήματα, πόλεμο ή ελονοσία.
• Περίπου 120 εκατ. γυναίκες, λίγο παραπάνω από το 10% του γυναικείου πληθυσμού παγκοσμίως, έχει υπάρξει θύμα βιασμού ή έχει δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση.
• Στην Ευρώπη, το 33% των γυναικών έχει υπάρξει θύμα βίας σε κάποια στιγμή της ζωή του μετά την ηλικία των 15 ετών. Μια στις δεκά επίσης, έχει δεχτεί κάποια μορφή παρενόχλησης μέσω του διαδικτύου, με τον κίνδυνο να είναι μεγαλύτερος για τις γυναίκες μεταξύ 18 και 29 ετών. Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Ιατροδικαστικής Εταιρίας (ΕΙΕ), που δημοσιεύθηκαν το 2016, μέσα σε έναν χρόνο 16.700.000 γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπέστησαν σωματική βία ή σεξουαλική κακοποίηση.

Συνέχεια: https://www.thepressproject.gr/article/120249/Emfuli-endooikogeneiaki-bia-kata-gunaikon

Οι 16 Συνήθειες του Μυαλού που πρέπει να καλλιεργούνται στο σχολείο

Οι 16 Συνήθειες του Μυαλού είναι λειτουργικά εργαλεία που χρειάζεται να χρησιμοποιεί κάθε αποτελεσματικό, σκεπτόμενο μυαλό όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα μικρό ή μεγάλο πρόβλημα, ένα ερώτημα, μια άγνωστη κατάσταση. Όσο νωρίτερα καλλιεργηθούν τόσο περισσότερο κατακτούνται και χρησιμοποιούνται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του κάθε έξυπνου ανθρώπου. Ένας χώρος που μπορούν να καλλιεργηθούν είναι το σχολείο. Αν καλλιεργούνται συνειδητά και συστηματικά, παρόλο που τις εφαρμόζουμε ασυνείδητα, μας δίνουν την δυνατότητα να διαχειριζόμαστε καλύτερα τα ζητήματά μας και να καταλήγουμε σε λύσεις που μας ικανοποιούν, μας δυναμώνουν και μας κάνουν ξεχωριστούς.

1. Η πρώτη συνήθεια του μυαλού είναι: Η ΕΠΙΜΟΝΗ

H επιμονή είναι η δίδυμη αδελφή του εξαιρετικού αποτελέσματος. Το ένα είναι θέμα ποιότητας. Το άλλο είναι θέμα χρόνου.

Οι αποτελεσματικοί άνθρωποι επιμένουν σε αυτό που έχουν να κάνουν μέχρι να το τελειώσουν. Δεν τα παρατάνε εύκολα. Έχουν την ικανότητα να αναλύουν το πρόβλημα, να δημιουργούν ένα σύστημα, μια δομή, να αναπτύσσουν μια στρατηγική για να λύσουν το πρόβλημα. Διαθέτουν μια γκάμα από εναλλακτικές στρατηγικές για να επιλύουν προβλήματα. Αν τα στοιχεία τους δείχνουν ότι η στρατηγική που ακολουθούν δεν είναι η κατάλληλη, στρέφονται σε μια άλλη. Μπορούν να αντιληφθούν πότε μια θεωρία, μια ιδέα, ένας κανόνας είναι ακατάλληλα και να στραφούν σε άλλα. Έχουν συστηματοποιήσει τις μεθόδους τους και γνωρίζουν πώς να ξεκινήσουν, τι βήματα να ακολουθήσουν και τι δεδομένα να έχουν στην διάθεσή τους, καθώς και τον τρόπο να τα συγκεντρώσουν. Επειδή μπορούν να υποστηρίξουν την διαδικασία επίλυσης ενός προβλήματος για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν φοβούνται τις ασαφείς καταστάσεις.

Οι μαθητές τα παρατάνε και μάλιστα απελπίζονται κιόλας αν δεν έχουν σύντομα στην διάθεσή τους την απάντηση σε ένα πρόβλημα. Μερικές φορές μπορεί να τσαλακώσουν και να πετάξουν το χαρτί τους λέγοντας «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό» ή «Είναι πολύ δύσκολο» ή να δώσουν μια οποιαδήποτε απάντηση για να ξεμπερδέψουν και ν απαλλαγούν από αυτό που τους ζορίζει. Κάποια παιδιά μπορεί να υποφέρουν από διάσπαση προσοχής ή να δυσκολεύονται να διατηρήσουν εστιασμένη την προσοχή τους για αρκετό χρόνο, μπορεί να δυσκολεύονται να αναλύσουν το πρόβλημα ή να αναπτύξουν μια στρατηγική για να το επιλύσουν. Μπορεί επίσης η γκάμα των στρατηγικών τους να είναι περιορισμένη. Έτσι τα παρατάνε γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν.

Αυτό που θέλουμε να μάθουμε στα παιδιά είναι ότι η επιμονή και η συστηματική δουλειά και καλλιεργούνται και φέρνουν εντυπωσιακά αποτελέσματα. Μάθημα πρώτο λοιπόν, ΕΠΙΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑ.

2. H ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ!

«…η ικανότητα του ανθρώπου να αναβάλει την άμεση ικανοποίησή του, εστιάζοντας σε έναν πιο μακροπρόθεσμο στόχο, είναι ίσως η ουσία του αυτοελέγχου, είναι η δύναμη να ελέγχουμε την παρόρμηση για χάρη του στόχου είτε πρόκειται να στήσουμε μια επιχείρηση, είτε να λύσουμε μια εξίσωση, είτε να διεκδικήσουμε ένα μετάλλιο» Daniel Goleman «Συναισθηματική Νοημοσύνη»

Γιατί είμαστε επιρρεπείς στη συνωμοσιολογία;

Kάθε γεγονός που γνωρίζει μεγάλη προβολή από τα μέσα ενημέρωσης –από τη γέννηση του Ισλαμικού Κράτους έως την τρομοκρατική επίθεση εναντίον του περιοδικού «Charlie Hebdo» και από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 ώς την οικονομική κρίση του 2008– ενδέχεται να πυροδοτήσει συνωμοσιολογικές θεωρίες.

Οι ρίζες τέτοιων κατασκευών απλώνονται στη λαϊκή κουλτούρα και στη σύγχρονη ιστορία, ενώ στηρίζονται και σε ορισμένες μηχανορραφίες οι οποίες υπήρξαν πραγματικά. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η ανυποληψία στην οποία έχουν περιπέσει οι θεσμοί είναι το καλύτερο μέσο για την διάδοση της συνωμοσιολογικής ρητορικής.

Παντού υπάρχουν συνωμοσίες / πουθενά δεν υπάρχουν συνωμοσίες: όταν η συζήτηση φτάνει σε αυτό το θέμα, σπάνια κατορθώνει να αποφύγει έναν από αυτούς τους δύο τόσο συμμετρικούς σκοπέλους. Όταν, το 2004, οι πέντε μεγάλες εταιρείες της Wall Street άσκησαν πιέσεις για να πραγματοποιηθεί μια συνεδρίαση της Securities and Exchange Commission (SEC, ο ρυθμιστής των αμερικανικών χρηματαγορών), η οποία αποφάσισε την κατάργηση του «κανόνα Picard» που περιόριζε στο 12 τον συνολικό συντελεστή μόχλευσης των επιχειρηματικών τραπεζών (1) και η οποία κρατήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα μυστική, θα πρέπει να διακατέχεται κανείς από διστακτικότητα, που να αγγίζει τα όρια της απόλυτης στενομυαλιάς, για να μην δει σε όλη αυτήν την ιστορία την κρυφή και συντονισμένη δράση μιας ομάδας εξαιρετικά ισχυρών οργανωμένων συμφερόντων. Συνεπώς, συνωμοσίες υπάρχουν, όπως για παράδειγμα η προαναφερθείσα, η οποία μάλιστα και στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία.

Χωρίς αμφιβολία, η συγκεκριμένη συνωμοσία δεν αρκεί από μόνη της για να μας προσφέρει όλα τα κλειδιά της ανάλυσης που απαιτείται για την εξήγηση της οικονομικής κρίσης –κι ίσως αυτό να αποτελεί μία από τις σημαντικότερες αδυναμίες της συνωμοσιολογίας, ακόμα κι όταν εστιάζει την προσοχή της σε αληθινά γεγονότα. Η αδυναμία της συνίσταται στον μονοϊδεασμό της (2), δηλαδή στο ένα και μοναδικό γεγονός το οποίο θα εξηγήσει τα πάντα, στην αποκλειστική ιδέα η οποία μπορεί να περιγράψει τα πάντα, στην κρυμμένη σύσκεψη στην οποία αποφασίστηκαν τα πάντα. Τυπικό παράδειγμα συνωμοσιολογικού μονοϊδεασμού αποτελεί η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ (ή η Τριμερής) (3). Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ υπάρχει! Κι η Τριμερής επίσης. Συνεπώς, το πρόβλημα δεν συνίσταται στην απόδειξη των γεγονότων, αλλά στην απόδειξη της αιτιώδους σχέσης που τους αποδίδεται. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την περίπτωση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ ή της Τριμερούς, οι οποίες έχουν αναχθεί σε μοναδικούς και παντοδύναμους οργανωτές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Για να αποδομήσουμε τον μονοϊδεασμό της συνωμοσιολογικής αντίληψης για τον κόσμο, αρκεί να προβούμε στο εξής πείραμα: ας φανταστούμε μια διαφορετική παγκόσμια τάξη πραγμάτων, έναν κόσμο δίχως Λέσχη Μπίλντερμπεργκ ή Τριμερή. Θα είχε άραγε κατορθώσει αυτός ο υποθετικός κόσμος να αποφύγει τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση;

Πώς μοιράζονται τα 80 τρις της παγκόσμιας οικονομίας, σε ένα γράφημα

Οι τελευταίες εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας δείχνουν ότι το 2017 η ονομαστική αξία του παγκόσμιου ΑΕΠ σχεδόν άγγιξε τα 80 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Το γράφημα του HowMuch.net οπτικοποιεί τα δεδομένα των ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου, με βάση τα στοιχεία που κυκλοφόρησαν το Σεπτέμβριο για το 2017. Κάθε κομμάτι του γραφήματος αντιστοιχεί σε μία χώρα και πάνω του αναγράφεται το ΑΕΠ της. Μαζί σημειώνεται και το ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας ως προς το παγκόσμιο ΑΕΠ. Οι χώρες είναι χωρισμένες χρωματικά σε ηπείρους. Έτσι είναι πολύ εμφανές ποιες χώρες και ποιες ήπειροι κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία.

Και όπως προκύπτει, οι δέκα ισχυρότερες οικονομίες αντιπροσωπεύουν τα δύο τρίτα του παγκόσμιου ΑΕΠ:

Κατάταξη	Χώρα	ΑΕΠ	% του παγκόσμιου ΑΕΠ
#1	Η.Π.Α.	$19.4 τρις	24.4%
#2	Κίνα	$12.2 τρις	15.4%
#3	Ιαπωνία	$4.87 τρις	6.1%
#4	Γερμανία	$3.68 τρις	4.6%
#5	Ηνωμένο Βασίλειο	$2.62 τρις	3.3%
#6	Ινδία	$2.60 τρις	3.3%
#7	Γαλλία	$2.58 τρις	3.3%
#8	Βραζιλία	$2.06 τρις	2.6%
#9	Ιταλία	$1.93 τρις	2.4%
#10	Καναδάς	$1.65 τρις	2.1%

Οι Η.Π.Α., στην πρώτη θέση, έχουν το μεγαλύτερο ΑΕΠ, με 19,4 τρις δολάρια, που αντιστοιχεί στο 24,4% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Η αμέσως επόμενη οικονομία, αυτή της Κίνας, αν και έχει μεγάλη απόσταση από τις Η.Π.Α., είναι η μεγαλύτερη σε αγοραστική δύναμη από το 2016. Συνολικά οι τέσσερις πρώτες χώρες, δηλαδή οι Η.Π.Α., η Κίνα, η Ιαπωνία και η Γερμανία, αντιστοιχούν σε περισσότερο από το 50% της παγκόσμιας οικονομίας.

Η λίστα με τις ισχυρότερες οικονομίες δεν έχει αλλάξει σημαντικά μέσα στα τελευταία χρόνια. Μάλιστα οι τέσσερις πρώτες βρίσκονται πάντα στην ίδια θέση και με την ίδια σειρά κατάταξης. Ωστόσο οι δυνάμεις που φαίνεται ότι θα καθορίσουν το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας αλλάζουν – και κυρίως οι αναδυόμενες αγορές.

Η Ινδία, για παράδειγμα, βρίσκεται πλέον σε θέση υψηλότερη από τη Γαλλία, ενώ μέσα στο τελευταίο τετράμηνο το ΑΕΠ της χώρας σημείωσε τη μεγαλύτερη αύξηση της τελευταίας διετίας. Επίσης η Βραζιλία, που βρίσκεται πλέον στην 8η θέση, ξεπέρασε την οικονομία της Ιταλίας στη διεθνή κατάταξη του ΑΕΠ. Η Τουρκία βρίσκεται πλέον πάνω από την Ολλανδία, στην 17η θέση, και η Σαουδική Αραβία πάνω από την Ελβετία στην 19η θέση.

https://info-war.gr/pos-moirazontai-ta-80-tris-tis-pagkosmias-oikonomias-se-ena-grafima/

http://www.visualcapitalist.com/80-trillion-world-economy-one-chart/

ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

Το σχόλιο του Latuff για τη Συρία...

Βία κατά των γυναικών

Το παρακάτω βίντεο, από την οργάνωση Οne Billion Rising δημιουργήθηκε για να μας θυμίσει πως όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε την αγάπη δύναμη! Είναι τουλάχιστον ατιμωτικό για το ανθρώπινο είδος ότι το 1/3 των γυναικών στον πλανήτη θα πέσει έστω μία φορά στην ζωή του θύμα βιασμού ή ξυλοδαρμού. Αυτό το υπέροχο βίντεο έρχεται ως σύνθημα για να αφυπνίσει τις συνειδήσεις όλων των γυναικών και για να υποστηριχθεί το ένα δισεκατομμύριο γυναίκες που είναι αυτή τη στιγμή θύματα βίας πάνω στον πλανήτη. 

 Ίσως να μην μπορέσετε να δείτε το βίντεο μέχρι το τέλος, αλλά αξίζει τουλάχιστον να πατήσετε το “Play”

O δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται

Στο πλαίσιο του μαθήματος της λογοτεχνίας μελετούμε λογοτεχνικά έργα που αναφέρονται στη σχολική ζωή εικονικών ηρώων ή πραγματικών προσώπων, όπως είδαμε στην περίπτωση της αυτοβιογραφικής αφήγησης του Ν. Καζαντζάκη. Η Νέα Παιδαγωγική είναι εκεί μια ασαφής θεωρία που παραμένει ανεφάρμοστη, παρά τις κάποιες περιορισμένες προσπάθειες του δασκάλου, που στην ουσία παραμένει αφοσιωμένος στην χρήση των παλιών παιδαγωγικών μεθόδων που περιλαμβάνουν τη χρήση βίας και την έλλειψη σεβασμού στην αξιοπρέπεια και τα συναισθήματα των μαθητών του.

Τον αντίποδα αυτής της πρακτικής έρχεται να μας προσφέρει με απολαυστικό τρόπο η ταινία, "Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται" (Le maitre qui laissait les enfants rever), που κυκλοφόρησε το 2006 σε σκηνοθεσία D. Losset. Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στη ζωή του σημαντικού Γάλλου παιδαγωγού Célestin Freinet (1896-1966 ), που λειτούργησε με τη θεωρία και την πρακτική του ως μεταρρυθμιστής των παιδαγωγικών μεθόδων και ενέπνευσε το Κίνημα του Μοντέρνου Σχολείου.

Βασικές έννοιες της παιδαγωγικής του Freinet:

-Η συνεργατική μάθηση

-Η παιδαγωγική της εργασίας, που οδηγεί τους μαθητές στη γνώση μέσα από την άσκηση κάποιας εργασίας.

-Η αξιοποίηση του πειραματισμού, της δοκιμής και του λάθους.

-Τα ενδιαφέροντα των παιδιών αποτελούν την αφορμή της διαδικασίας μάθησης.

-Ο σεβασμός της ελεύθερης έκφρασης και η προώθηση της επικοινωνίας.

-Η μάθηση αξιοποιεί τις πραγματικές εμπειρίες των παιδιών.

-Τα παιδιά ασκούνται σε δημοκρατικά περιβάλλοντα, μαθαίνοντας να αναλαμβάνουν την ευθύνη για την εργασία τους και για την ομάδα τους.

-Η σύνδεση του σχολείου με την κοινότητα.

Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα έργα του

ΦΡΕΝΕ, Σελεστέν. 1977. Το σχολείο του λαού. (μτφρ.Κατερίνα Δεναξά – Βενιεράτου). Οδυσσέας .

ΦΡΕΝΕ, Σελεστέν. 1979. Η ιδεολογία της εκπαίδευσης και η μάθηση της ελευθερίας. Καστανιώτης.

Περισσότερα στοιχεία για την εφαρμογή των παιδαγωγικών μεθόδων του Freinet μπορείτε να βρείτε στο ιστολόγιο της Παιδαγωγικής Ομάδας "Σκασιαρχείο".

ΠΗΓΗ: http://annboukou.blogspot.gr/2017/10/o.html

Κρύβοντας την σκληρή αλήθεια της ζωής σου στο Facebook

Μήπως το Facebook, είναι ένας κόσμος ναρκισσισμού; Πόση σχέση έχουν αυτά που γράφουμε με αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας; Ένα εκπληκτικό βίντεο σκηνοθετημένο από τον Shaun Higton έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η ζωή μας δεν είναι μόνο οι χαρούμενες εικόνες και λόγια που ανεβάζουμε στο Facebook. Ο κόσμος, όπως και ο πρωταγωνιστής του κλιπ, συνηθίζει να ανεβάζει στο Facebook γεγονότα που εκ πρώτης όψεως θέλουμε να δείχνουμε ότι είναι χαρούμενα. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;

Ο σκηνοθέτης θέλει να μας περάσει το μήνυμα ότι το Facebook είναι μια ναρκισσιστική παιδική χαρά, όπου ανεβάζουμε τις πιο όμορφες ζωής μας κρύβοντας όμως την καθημερινότητα που πολλές φορές είναι πιο σκληρή.

Η λύση; Απλά ζήστε τη ζωή σας, επικεντρωθείτε στην πραγματικότητα και αγνοήστε το τσίρκο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Ο 31χρονος Νορβηγοαμερικανός που κατοικεί στο Όσλο χρειάστηκε μόλις 3 μέρες για τα γυρίσματα του βίντεο και άλλες τόσες για να το μοντάρει.

“Διάβαζα καθημερινά τα status των φίλων μου και έβλεπα ότι ανέβαζαν χαρούμενα πράγματα ενώ στην πραγματικότητα πολλοί από αυτούς ήταν καταθλιπτικοί. Έλεγαν ψέμματα και εγώ έπρεπε κάτι να κάνω. Έτσι δημιουργήθηκε αυτό το βίντεο.”,είπε ο S. Higton για να εξηγήσει τους λόγους, που τον οδήγησαν στο να φτιάξει αυτό το βίντεο.

Για την παραγωγή του βίντεο είχε τη βοήθεια των αδερφών του Andrew που είναι παραγωγός και του Steven που ειδικεύεται στο οπτικά εφέ.

“Το μπάτζετ ήταν μικρό αλλά χάριν της βοήθειας των αδερφών μου και φίλων καταφέραμε με λίγα χρήματα να κάνουμε την παραγωγή”, κατέληξε. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό πάντως, γιατί είναι αληθινό στην ουσία του.

Πηγή: news247.gr, sploid.gizmodo
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

12 σκίτσα με μηνύματα που θα σας βάλουν σε σκέψεις

Ο καλλιτέχνης δρόμου Dran, γεννημένος στην Τουλούζη το 1979, χαρακτηρίζεται συχνά και ο Γάλλος Banksy. Αυτοί οι δύο καλλιτέχνες μοιράζονται μια κριτική άποψη για την κοινωνία, με δυνατά σκίτσα και δεν φοβούνται να εκθέσουν τις απόψεις τους δημοσίως.

Ο Dran δημιουργεί κυρίως έργα ζωγραφικής, σχεδιάζει και και κάνει γκράφιτι σε όλη τη Γαλλία. Με ‘όχημα’ την τέχνη του, προσπαθεί να μιλήσει για σημαντικά τρέχοντα ζητήματα όπως η εξουσία, η σεξουαλική παρενόχληση, ο εθισμός στο διαδίκτυο, τα μέσα ενημέρωσης και πολλά άλλα.

Δείτε μερικά από τα σκίτσα του:

Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο ριζοσπάστης

Η διορατικότητα του Αϊνστάιν ήταν τόσο επαναστατική, ώστε όχι μόνο υπήρξε προκλητική για το καθιερωμένο δόγμα στις φυσικές επιστήμες, αλλά άλλαξε ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο οι συνηθισμένοι άνθρωποι έβλεπαν τον κόσμο. Ως τη δεκαετία του 1920 είχε αποκτήσει διεθνή λαϊκή απήχηση σε μια κλίμακα που δεν θα θεωρούνταν συνηθισμένη πριν από την άνοδο των σύγχρονων –διαποτισμένων με διασημότητες– λαϊκών εφημερίδων και καλωδιακών ειδησεογραφικών καναλιών. Τα λιγότερο γνωστά επιστημονικά του πονήματα, καθώς και οι συνεντεύξεις στο δημοφιλή Τύπο, γίνονταν πρωτοσέλιδα και αποτελούσαν τροφή για τα φιλμ με τα επίκαιρα. Συνήθως όμως απουσίαζε οποιαδήποτε νηφάλια συζήτηση σχετικά με τη συμμετοχή του ως ειλικρινούς ριζοσπάστη στην πολιτική ζωή του καιρού του – ειδικά σε πορτρέτα και βιογραφίες μεταγενέστερες του θανάτου του. 

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν (14 Μαρτίου του 1879 - 18 Απριλίου του 1955) γεννήθηκε σε μια φιλελεύθερη, κοσμική και αστική εβραϊκή οικογένεια. Τα παιδικά χρόνια του νεαρού Άλμπερτ, καθώς και τα πρώτα του εφηβικά, δεν παρουσίαζαν ασυνήθιστα στοιχεία. Όπως πολλοί νέοι άντρες των τελών του 19ου αιώνα, ήταν περίεργος, διάβαζε Δαρβίνο, τον ενδιέφερε ο υλικός –εννοείται, ο φυσικός– κόσμος και επιθυμούσε να κατανοήσει «τα απόκρυφα της φύσης, ώστε να διακρίνει “το νόμο μέσα στο νόμο”». Το 1895 ο Αϊνστάιν, στην ηλικία των 16, αποκήρυξε τη γερμανική του υπηκοότητα και μετακόμισε στην Ελβετία.