Το σημαντικότερο μνημείο πολιτισμού στον κόσμο η Ακρόπολη των Αθηνών και ο Παρθενώνας που πρόσφατα βραβεύτηκε από το Business Insider ως το ομορφότερο αρχιτεκτονικό κατασκεύασμα στον κόσμο κατοπιν έρευνας που αποφάσισε να διεξαγάγει μεταξύ διάσημων αρχιτεκτόνων από όλο τον κοσμο δοκιμάζεται σκληρά από την κλιματική αλλαγή.
Η Ακρόπολη των Αθηνών ίσως να διανύει τις 365 πιο δύσκολες μέρες της ένδοξης και μακρόχρονης ιστορίας της καθώς χτυπιέται ανελέητα από ακραίους καύσωνες και σφοδρές χιονοθύελλες.
Από τα περσινά 45αρια και πλέον που είχαμε καταγράψει με χρήση ειδικού drone βρέθηκε αντιμέτωπη με την ακραία χιονοθύελλα που προκάλεσε η κακοκαιρία "Ελπίς" τον χειμώνα που μας πέρασε και από σήμερα είναι και πάλι αντιμέτωπη με μια μακρά περίοδο υψηλών θερμοκρασιών όπως προειδοποιούν οι μετεωρολόγοι.
Το ευτύχημα είναι πως τόσο οι αρχαιολόγοι που χρόνια τώρα δίνουν πραγματικό αγώνα για την συντήρηση και αποκατάσταση αυτό του εμβληματικού μνημείου για ολόκληρο τον πλανήτη αλλά και οι ειδικοί επιστήμονες που εργάζονται στο πλευρό τους τόσο με την αμέριστη αγάπη τους αλλά και την συνδρομή της τεχνολογίας εμφανίζονται καθησυχαστικοί για την πορεία του μνημείου στο πέρασμα των χρόνων.
2 Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Μια Κάποια Λίγη Πεθυμιά 04:09
Αρχή ήτονε πολλά μικρή κι άφαντη δίχως άλλο,
μα το μικρό με τον καιρό εγίνηκε μεγάλο.
Κι αγάλια αγάλια η πεθυμιά μ’ έβανεν εις τα βάθη,
κι ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άθη.
Μια κάποια λίγη πεθυμιά ξεσήκωσε το νου μου
και δυο φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου:
Τούτες την πεθυμιά πετού, στον ουρανό την πάσι
κι όσο σημώνου τση φωτιάς, τσι καίγει εκείν’ η βράση.
Και πάραυτας γκρεμνίζομαι, απείς φτερά δεν έχω,
γιατί ήφηκα τα χαμηκά και τα ψηλά ξετρέχω,
και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε θέλει να μου λείψη,
πάραυτας κάνω άλλα φτερά, πάλι πετώ στα ύψη,
και πάλι βρίσκω τη φωτιά, πάλι ξανακεντά με
κι απ’ τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχνει χάμαι.
3 Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Ο Χορός Του Τυφλού (Ορχηστρικό) 06:15
4 Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Γροικήσετε Τον Έρωτα 09:09
Γροικήσετε του Έρωτα, θαμάσματα τα κάνει, κι εισέ θανάτους εκατό, όσ’ αγαπούν τσι βάνει· πληθαίνει τως την όρεξη, και δύναμη τως δίδει, μαθαίνει τσι να πολεμού τη νύκτα στο σκοτίδι· κάνει τον ακριβό φτηνό, τον άσκημο ερωτάρη, κάνει και τον ανήμπορο άντρα και παλληκάρι.
5 Λιζέττα Καλημέρη - Όσο Στερεύγομαι 11:35
Νένα, μεγάλη πείραξιν έχω στο νου μου μέσα
και τα τραγούδια κι οι σκοποί αξάφνου μ’ επλανέσα.
Και πεθυμώ και ραθυμώ να μάθω, να κατέχω,
ποιος είν’ αυτός που τραγουδεί κι έγνοια μεγάλην έχω.
Τα λόγια του τα γνωστικά κάθομαι και λογιάζω,
γραμμένα τα `χω και συχνά κλαίοντας τα διαβάζω.
Κάτεχε, όσο στερεύγομαι το πράμα όπου μ’ αρέσει,
τόσο πλια μες στα σωθηκά σπίθες φωτιές με καίσι.
6 Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Ήντα Δεν Κάνει Ο Έρωτας 14:08
Ποιος εις τον κόσμο εφάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει
Ποιος δεν την εδοκίμασε ποιος δεν την εξετρέχει
Κι ήντα δεν κάνει ο έρωτας σε μια καρδιά που ορίζει
Σαν τη νικήσει ουτέ καλό, ουτέ πρεπό γνωρίζει.
Ποιος εις τον κόσμο εφάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει
7 Λιζέττα Καλημέρη - Ο Όρκος Της Αρετής 17:01
Τα λόγια σου Ρωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσα, ουδ’ όλπιζα ουδ’ ανήμενα τα’ αυτιά μου ότι σ’ ακούσα. Διώξε τσι αυτούς τσι λογισμούς κ’ έγνοια καμιά μην έχης, μη θέλης να ξαναρωτάς το πράμα που κατέχεις.
Και πως μπορώ να σ’ αρνηθώ· κι α θέλω, δε μ’ αφήνει τούτη η καρδιά, που εσύ ‘βαλες ‘ς ‘τς αγάπης το καμίνι. Κι’ α δε θελήση η μοίρα μας να σμίξωμεν ομάδι, η ψη σου ας έρθη να με βρη χαιράμενη στον Άδη.
8 Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Πλια Πάρα Που Το Χιόνι 20:09
Ήθελε κι άλλα να του πη, μα η εμιλιά δε σώνει, πέφτει στη γη άσπρη και κρυγιά πλια πάρ’ από το χιόνι.
Μέσα σε τούτον τον καιρόν ήρθεν εκείνη η ώρα, να μαζωχτούν οι Στρατηγοί, ν’ αναγαλλιάσει η Χώρα, να κονταροκτυπήσουσι, τα Δώρα να κερδέσουν, να τιμηθούσιν οι καλοί, να ντροπιαστού’ όσοι πέσουν.
Ο πρώτος οπού μ’ Αφεντιές ήρθε την ώρα εκείνη, ήτονε τ’ Αφεντόπουλον από τη Μυτιλήνη. Εις ένα ν άλογο ψαρό πιτήδειος Καβαλάρης, όμορφος, αξαζόμενος, κι ερωτοδιωματάρης.
Τα ρούχα οπού σκεπάζασι `ποπάνω τ’ άρματά του, μπλάβα με τ’ άστρα τα χρουσά ήσα’ για φορεσά του.
Εκείνο που σώνει τον άνθρωπο σε έναν βαθμό είναι η Τέχνη.
Και η Τέχνη γίνεται από μια μικρή κάστα ανθρώπων, είτε "διανοούμενων", είτε "λαϊκών", που την καθοδηγεί, την εκφράζει και τελικά την λυμαίνεται, με το πρόσχημα ότι αυτοί είναι που ξέρουν κι όλοι οι άλλοι είναι πρόβατα…
Για μένα όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης από τον άνθρωπο που περπατάει ολομόναχος μέσα στον χρόνο, με οδυνηρές συγκρούσεις μέσα του.
Πράξη και όνειρο, ατομικό και κοινωνικό, άσπρο και μαύρο.
Μου μοιάζει ο άνθρωπος με έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του.
Και η Τέχνη σαν άρρωστος και γιατρός μαζί.
Τέχνη σημαίνει έρωτας.
Κι ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων.
Έρωτας σημαίνει ν’ αγαπήσεις παράφορα τον στραπατσαρισμένο εαυτό σου, γιατί μονάχα έτσι θ’ αγαπήσεις και τον δίπλα σου.
Και έρωτας είναι η επιθυμία.
Επιθυμία για ζωή, για τραγούδια, για σένα και για όλους.
Και είναι η επιθυμία τέχνη επαναστατική με την αλήθεια του όρου, γιατί δε σηκώνει «επιτρέπεται» και «απαγορεύεται».
Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης απ’ τον άνθρωπο, που περπατάει ολομόναχος μέσα στο χρόνο με οδυνηρές συγκρούσεις μέσα του.
Κατερίνα Γώγου, «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ' έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του», εκδ. Καστανιώτη, Νοέμβριος 2018
