Α. ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ
Κείμενο 1: Η «Σχεδία» ήταν για εμάς η σανίδα της σωτηρίας, άρθρο
Κείμενο 2. Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων: Γκολ στη φτώχεια, άρθρο
Κείμενο 3. Ανδρέας Μιχαλόπουλος, Η λύση
Δείτε εδώ:
https://palaiapoli.wordpress.com/2021/10/30/%cf%83%cf%87%ce%b5%ce%b4%ce%af%ce%b1/΄
«Αυτός που έχει ένα γιατί για να ζήσει, μπορεί να υπομείνει σχεδόν το κάθε πώς.»
Νίτσε
Το χειρότερο που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος είναι η απόγνωση. Η απόγνωση είναι μισός θάνατος. Κι ο μόνος τρόπος να τη θεραπεύσουμε είναι να δώσουμε νόημα στη ζωή.
Ο Βίκτορ Φρανκλ ήταν νευρολόγος και ψυχίατρος, ιδρυτής της τρίτης σχολής ψυχοθεραπείας της Βιέννης (οι άλλες δύο ήταν του Φρόιντ και του Άντλερ). Ο Φρανκλ ήταν Εβραίος. Οι συμπατριώτες του Αυστριακοί Ναζί τον έστειλαν στο Άουσβιτς.
Στο βιβλίο του «Το Νόημα της Ζωής» ο Φρανκλ γράφει ότι οι πρώτοι που πέθαιναν στα στρατόπεδα ήταν εκείνοι που έπεφταν σε απόγνωση, όσοι εγκαταλείπονταν.
Η κατάθλιψη είναι συναισθηματική πτώση. Η απόγνωση είναι χειρότερη. Απόλυτη και γενική πτώση. Δεν μπορείς να βρεις ένα λόγο να συνεχίζεις να ζεις. Το φάρμακο για την απόγνωση είναι να βρεις ελπίδα και σκοπό. Δεν πρέπει να ρωτάμε ποιο είναι το νόημα της ζωής. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ζωή ζητάει από εμάς να της δώσουμε νόημα.
Δεν ψάχνουμε για το νόημα της ζωής.
Δίνουμε νόημα στη ζωή μας.
Κι αυτό μας βοηθάει να ζούμε.
~~
«Αυτός που έχει ένα γιατί για να ζήσει, μπορεί να υπομείνει σχεδόν το κάθε πώς», έγραψε ο Νίτσε.
Αν έχεις στόχο, σκοπό, νόημα, γιατί, τότε θ’ αντέξεις ακόμα και μέσα στο Άουσβιτς.
Το γιατί είναι κάτι που αγαπάς, κάτι που έχεις ερωτευτεί, κάτι που σε κάνει να θες να συνεχίζεις να ζεις για να συνεχίσεις να το κάνεις.
Το γιατί μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που αγαπάς και θες να συνεχίσεις να ζεις μαζί του.
Το γιατί μπορεί να είναι η δημιουργικότητα σου, η τέχνη σου, η επιστήμη σου, ο κήπος σου, τα ταξίδια σου, η μαγειρική σου.
Το γιατί μπορεί να είναι κάθε μικρή ομορφιά που σε κάνει να χαμογελάς.
Daniel Day-Lewis, Juliette Binoche, Lena Olin, Derek de Lint, Erland Josephson
Ο Φρανκλ αναφέρει ότι πέρα απ’ την αγάπη για τη γυναίκα του και για την επιστήμη του κρατήθηκε ζωντανός μέσα στη φρίκη των στρατοπέδων εξόντωσης δίνοντας σημασία σε μικρές ομορφιές.
Ναι, παντού υπάρχει ομορφιά, ακόμα και στο Άουσβιτς. Αρκεί να μπορείς να δεις. Απ’ αυτές τις μικρές ομορφιές του Άουσβιτς κρατήθηκε για να μη χάσει το μυαλό του, για να μη χάσει το νόημα, για να μη χάσει το γιατί του, για να μη χάσει την ανθρωπιά του, για να μη χάσει την ελπίδα.
Γράφει ότι μια μέρα που έσκαβε το παγωμένο έδαφος ένα μικρό πουλί πήγε και κούρνιασε στο χώμα που είχε βγάλει -ήταν πιο ζεστό. Κάποια ηλιοβασιλέματα οι κρατούμενοι κοιτούσαν τον ουρανό σαν να ήταν πίνακας ζωγραφικής και σχολιάζανε τα χρώματα, τις πινελιές του Θεού. Τους κράτησαν οι ιταλικές άριες που τραγουδούσε κάποιος συγκρατούμενος και το αυτοσχέδιο καμπαρέ στο στρατόπεδο. Λίγο ψωμί, ένα μεγάλο ψίχουλο, που είχε κρυμμένο στην τσέπη του και πιπίλιζε όταν ένιωθε να χάνεται.
Και το χιούμορ. Μέσα σ’ αυτή την απόλυτη μαυρίλα κατάφερναν να κάνουν αστεία, για το πώς θα ζητάνε σούπα όταν θα βγουν απ’ το στρατόπεδο («απ’ τον πάτο της σουπιέρας, παρακαλώ»). Γελούσανε ανάμεσα στα κρεματόρια και στους θαλάμους αερίων, κι ίσως να φαίνεται απρεπές, αλλά αυτό τους κράτησε ζωντανούς.
~~
Η αφοσίωση σε κάτι που αγαπάμε μπορεί να μας βοηθήσει ν’ αντέξουμε όλες τις αρνήσεις κι όλα τα εμπόδια. Ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε ν’ αποδίδουμε τιμές στο θεό των μικρών πραγμάτων -όπως τον είπε η Αρουντάτι Ρόι.
Οι μικρές απολαύσεις, ένα βλέμμα, ένα τραγούδι που έχεις ακούσει δέκα χιλιάδες φορές, αλλά και πάλι δεν σου φτάνει, ένα ποτήρι κρασί μ’ έναν φίλο –ή και μόνος, ένα αστείο, μια νύχτα έρωτα μέχρι που να ξημερώσει, ένα κολοκυθάκι που φύτρωσε στον κήπο σου, το αναπάντεχο κελάηδημα ενός νυχτολούλουδου, η θάλασσα και τα τριζόνια, όλα αυτά που μας δίνουν καύσιμα για να συνεχίσουμε προς το γιατί μας, αντέχοντας το πώς.
~~
Ακόμα και οι δύσκολες στιγμές έχουν αξία, πρέπει να τις αποδεχόμαστε και να συνεχίζουμε. Να αντιμετωπίζουμε με αξιοπρέπεια, όρθιοι, ακόμα και το πένθος, το θάνατο.
“Αν υπάρχει ένα νόημα στη ζωή εν γένει, τότε θα πρέπει να υπάρχει ένα νόημα και στην οδύνη. Η οδύνη, το πάσχειν, είναι ανεκρίζωτο μέρος της ζωής, ακόμη και ως μοίρα και ως θάνατος.”
Οι υπαρξιστές ψυχοθεραπευτές έχουν πάρει πολλά στοιχεία απ’ τη φιλοσοφία του Επίκουρου. Ο Επίκουρος δεν έψαχνε για τον θεό. Έψαχνε για το μονοπάτι που θα βοηθούσε τον άνθρωπο να ζήσει μια γεμάτη ζωή. Είναι ο πρώτος Υπαρξιστής, πολύ πριν τον Κίρκεγκωρ και τον Σαρτρ. Αυτός μίλησε πρώτη φορά για τη ζωή ως νόημα.
Και για γίνουμε ακόμα πιο επικούρειοι, ας θυμηθούμε ότι όλα είναι εφήμερα κι ο θάνατος δεν είναι τίποτα, μοιάζει με αυτό που «δεν-ζούσαμε» πριν γεννηθούμε. Όπως θα μπορούσε να έχει πει κι ο Επίκουρος:
Κάνε ό,τι νιώθεις κι αγαπάς, μείνε ζωντανός, απόλαυσε το.
Όλα τελειώνουν. Και περνάει τόσο γρήγορα η ζωή.
Αγάπησε την. Δως της ένα νόημα.
Μην την αφήσεις να πάει χαμένη.
Το βροντερό ΟΧΙ των εκπαιδευτικών στην υποτιθέμενη αξιολόγηση δεν έχει καμία σχέση με μία συντεχνιακή εμμονή ακινησίας και οπισθοδρόμησης, αλλά με τον αγώνα και την αγωνία να παραμείνει το δημόσιο σχολείο άθικτο απ’ την αρπακτικότητα της αγοράς και την αντισυνταγματική θέσπιση διακρίσεων εντός του.
Η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, στην οποία αντιτίθεται η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών, είναι μία διαδικασία διοικητικής υποκρισίας, εφόσον σκοπός της δεν είναι η ποιοτική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου αλλά η μετακύλιση των κρατικών ευθυνών για κάθε έλλειψη, ανεπάρκεια και αδυναμία στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Είναι σαν για την ἔλλειψη των ΜΕΘ να φταίνε οι υγειονομικοί…
Αποτελεί τον προθάλαμο της κατηγοριοποίησης των σχολείων σε «αποδοτικά» και μη καταστρατηγώντας με τον τρόπο αυτό τη συνταγματική υποχρέωσή του για καθολική, ισότιμη και εξίσου ποιοτική παροχή δημόσιας εκπαίδευσης σε κάθε της βαθμίδα.
Εγκαθιδρύει έναν ανούσιο γραφειοκρατικό γολγοθά, που το μόνο αποτέλεσμά του θα είναι ο πλήρης και καταστροφικός αποπροσανατολισμός του εκπαιδευτικού από τον κύριο σκοπό της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στις συνθήκες αυτές το μάθημα καθίσταται πάρεργο ελάχιστης προτεραιότητας.
Όσο δε αφορά στην αξιολόγηση του ίδιου του εκπαιδευτικού, πρόκειται για μία διαδικασία παρωδία, καθώς οι τεχνητές συνθήκες που επιβάλλει νοθεύουν απροκάλυπτα και καθοριστικά το προς αξιολόγηση αποτέλεσμα.
Ακυρώνει αντιπαιδαγωγικά την αυτενέργεια εκπαιδευτικού-μαθητή, αφού η εκπαιδευτική διαδικασία εγκιβωτίζεται σε ασφυγκτικές νόρμες αδιαφορώντας για τον ιδιαίτερο και κάθε φορά ανεπανάληπτο χαρακτήρα των ειδικών συνθηκών κάθε τάξης.
Ποσοτικοποιεί στανικά μία κατεξοχήν δυναμική λειτουργία, όπως αυτή της αλληλεπίδρασης εκπαιδευτικού-μαθητή, η οποία διέπεται σχεδόν αποκλειστικά από ποιοτικά χαρακτηριστικά και ζητούμενα. Στο εξής αγαθά όπως η διαμόρφωση και η καλλιέργεια προσωπικοτήτων, αξιών αλλά και η ανατροφοδότηση της σχέσης εκπαιδευτικού-μαθητή θα αντικαθίστανται από μετρήσιμες δεξιότητες πάντα κατά τα επικαιρικά κάθε φορά κελεύσματα της αγοράς.
Όλα τα παραπάνω επιχειρούνται από ένα υπουργείο, το οποίο έχει να επιμορφώσει τους λειτουργούς του από τον πρώτο χρόνο του διορισμού τους! Κι όταν η επιμόρφωση πραγματοποιείται, κατά πάγιο αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας, αυτή έχει να κάνει με συγκυριακές διαδικασίες βιτρίνας για βιβλία που τον επόμενο χρόνο αποσύρονται, για ειδικές περιστάσεις (βλ. lockdown) που έχουν πια παρέλθει ή για νέες πρακτικές, που ήδη εφαρμόζονται, αλλά πιστοποιούνται μετά την παρέλευση ετών (βλ. Β1 και Β2 επίπεδο ΤΠΕ)! Είναι το ίδιο υπουργείο που προσλαμβάνει αναπληρωτές τον Δεκέμβριο και σε ένα μήνα τους σύρει σε ΕΔΕ διότι δεν ανταποκρίνονται στον απαιτούμενο χρόνο κάλυψης της ύλης (!), το ίδιο υπουργείο που ξέχασε να αξιολογήσει με άριστα τους εκπαιδευτικούς, που έφεραν εις πέρας την τηλεκπαίδευση όντες ανεπιμόρφωτοι και εγκαταλειμμένοι σε πρωτόγνωρες συνθήκες. Είναι το ίδιο το υπουργείο που αυτοαξιολογήθηκε με άριστα στην αντιμετώπιση της κρίσης μοιράζοντας …αλεξίπτωτα για μάσκες και κουνά τώρα το δάχτυλο του αυταρχισμού στην εκπαιδευτική κοινότητα κατασυκοφαντώντας την ως αρνήτρια της αξιολόγησης, που το ίδιο δεν δέχεται για τον εαυτό του!
Τα παραπάνω δεν αμνηστεύουν ούτε τις αστοχίες των συνδικαλιστικών σωματείων, ούτε τις όποιες ευθύνες των εκπαιδευτικών. Το κάθε τι όμως αντιστοιχεί σε συγκεκριμένο αποδέκτη. Και επί του προκειμένου η ερχόμενη «αξιολόγηση» όχι απλώς δεν έχει σκοπό να αναβαθμίσει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και να θεραπεύσει προβλήματα και αδυναμίες, αλλά τουναντίον να τα καταστήσει καθεστώς. Για να απεμπλακεί διαπαντός από τον βραχνά της διαφύλαξης και αναβάθμισης των δημόσιων αγαθών, ώστε η ισότιμη πρόσβαση όλων σε αυτά να χαρακτηρίζεται «αγκύλωση» και «λαϊκισμός». Ο χώρος της παιδείας άλλωστε δεν είναι ο μόνος που αντιμετωπίζεται ως βαρίδιο και πρόσκομμα από τη νεοφιλελεύθερη αλλεργία σε οτιδήποτε συνιστά κοινωνία.
Ανδρέας Βιτούλας – αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Καστοριάς
Πηγή: https://fouit.gr/2021/10/01/axio-logisi-anaxia-logoy-toy-andrea-vitoyla/
