ΕΊσαι εδώ; Are you here?/ 1o ΓΕΛ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ

Η Ρία μαθήτρια της Α Λυκείου, δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα καθώς ζει μέσα στην πίεση και το άγχος για να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της. Μόνον όταν ονειρεύεται, απεγκλωβίζεται από την πραγματικότητα... 

Σόφι Σολ, oι τελευταίες μέρες (2005) ελληνικοί υπότιτλοι

Διαβάστε σχετικά:

https://www.cinephilia.gr/index.php/tainies/europa/1069-sophie-scholl

"Σκασιαρχείο"--ταινία μικρού μήκους--(Μουσικό Σχολείο Τρικάλων)

2054, Μάϊος

Η ταινία περιγράφει μια σχολική μέρα σε ένα δυστοπικό σχολείο του μέλλοντος. Μια σειρά από γεγονότα έγιναν το όχημα για να επικρατήσει ένα καθεστώς όπου δεν υπάρχουν ελευθερίες για το λαό, όπου όλα λογοκρίνονται και δεν υπάρχει δυνατότητα ελέγχου της εξουσίας και αυτών που την ασκούν. Οι περικοπές στην παιδεία οδήγησαν σε μια νέα ψηφιοποιημένη εκπαίδευση εξ αποστάσεως με απώτερο στόχο τη δημιουργία ανώνυμων όντων που θα βρίσκονται σε μια συνεχή παρακολούθηση ανίκανα να σκεφτούν και να ασκούν κριτική. Παρόλες όμως τις προσπάθειες της εξουσίας για χειραγώγηση, οι μαθητές/τριες θα αντιδράσουν  δίνοντας ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Θ. Αγγελόπουλος - Ο θίασος (απόσπασμα)

Είναι και το δημοτικό τραγούδι που προσπαθεί να τραγουδήσει η γριά του θιάσου στο γαμήλιο γλέντι της Χρυσόθεμης που πνίγεται από το τρομπόνι ενός αμερικανού πεζοναύτη και καταδικάζεται στη σιωπή.

Γάμος της Χρυσόθεμης με αμερικανό λοχία. Στη συνοδεία τους αμερικάνοι πεζοναύτες με τις φίλες της νύφης, τη μαντάμ και τα κορίτσια. Στο γαμήλιο τραπέζι το βάζο με αμερικάνικη και ελληνική σημαία. Κάθονται στη μια πλευρά οι φίλοι και οι φίλες κι από την άλλη τα μέλη του παλιού Θιάσου. Τυπικές οι σχέσεις, ο γιος αποστρέφεται τον αμερικανό άντρα της μητέρας του.

Η παρέα των νεόνυμφων χορεύει μπλουζ υπό τους ήχους του τραγουδιού του Νατ Κινγκ Κόουλ Μόνα Λίζα. Η γριά ζητάει να πει ένα τραγούδι για τη νύφη. Ο ακορντεονίστας τη συνοδεύει στη Μωρή κοντούλα λεμονιά. Οι πεζοναύτες παίζουν με τα μουσικά όργανα που βρήκαν δίπλα  προσπαθώντας να πιάσουν το ρυθμό. Στο τέλος μπαίνει το τρομπόνι βαρύ και σκεπάζει τα πάντα. Η μελωδία μεταμορφώνεται σε ρυθμό ροκ και η ορχήστρα εκμηδενίζει το ακορντεόν. Τώρα κυριαρχεί μια μπάντα τζαζ.

Ο Ορέστης απαντά στην πρόταση του λοχία για πρόποση με το τράβηγμα του τραπεζομάντιλου.  Το γλέντι διαλύεται.

https://prin.gr/2021/02

Andrei Tarkovsky - The Poet

 

Οι λεύτεροι τον θάνατο τον χορεύουνε...

 

Τα φτερά του έρωτα (1987) [HD 720p] ελληνικοί υπότιτλοι

W - Ταινία μικροῦ μήκους τοῦ Στέλιου Κουπετώρη

Ulysses'Gaze (το βλέμμα του οδυσσέα) - Landscape in the Mist' Snowfall Scene

 

Το ερειπωμένο χωριό Γάβρος που έχει αποτελέσει τα σκηνικά αρκετών κινηματογραφικών ταινιών

 

Στη δυτική Μακεδονία, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων από την πόλη της Καστοριάς, βρίσκονται τα ονομαζόμενα "Κορέστεια" ή "πλίνθινα χωριά", τα οποία ήταν χτισμένα από κοκκινόχωμα, νερό και άχυρο και τα οποία χτίστηκαν από τοπικούς μάστορες στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα.

Ο Γάβρος, που παίρνει το όνομά του από το ομώνυμο δέντρο των δασών της Σαρακίνας, αποτελεί ένα από αυτά τα χωριά και τοποθετείται στα δυτικά της εθνικής οδού Καστοριάς - Πρεσπών. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Γαβρέσι.

Οι περισσότεροι κάτοικοί του μετανάστευσαν στην Αυστραλία και τον Καναδά κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ενώ όσοι απέμειναν αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν και να μετοικήσουν στο νεοΐδρυθέν χωριό Κορέστεια.

Από τον Γάβρο ξεκινά ο ποταμός Λαδοπόταμος ο οποίος καταλήγει στον Αλιάκμονα, χαρίζοντας υπέροχες εικόνες στο πέρασμά του.  

Το "κουφάρι" της εγκατάλειψης ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του επισκέπτη, μέσα από τα μισογκρεμισμένα "κοκκινόσπιτα", που σαν αυτόπτες μάρτυρες μιας αλλοτινής εποχής, έχουν πολλά να σου πουν. Μάλιστα, τα ξεθωριασμένα χρώματά των σπιτιών, έχουν εμπνεύσει μεγάλα ονόματα σκηνοθετών του ελληνικού και ξένου κινηματογράφου και οι εικόνες του έχουν γίνει γνωστές στο ευρύ κοινό μέσα από αυτόν. 

Το "Ψυχή Βαθιά" του Παντελή Βούλγαρη, "Το μετέωρο βήμα του πελαργού" του Θόδωρου Αγγελόπουλου αλλά και το έργο "Τζέιμς Μποντ¨για τα μάτια σου μόνο", είναι μερικές από τις ταινίες που φιλοξενούν εικόνες του τόπου, όπως η ιστορική ταινία "Παύλος Μελάς" του Φίλιππου Φυλακτού, η οποία μάλιστα θεωρήθηκε υπερπαραγωγή, «κόβοντας» στην Α’ προβολή της 433.000 εισιτήρια μόνο σε Αθήνα και Πειραιά, και παρουσιάζει τη ζωή του ισχυρού αυτού άνδρα ο οποίος έχασε τη ζωή του σε αυτά τα μέρη.   

Terrence Malick: A HIDDEN LIFE

 

Ο Τέρενς Μάλικ δημιουργεί μια αντιναζιστική, ποιητική και πολιτική, ειρηνιστική, ανθρωπιστική μυθοπλασία. Δηλαδή μια ταινία με συγκροτημένο και στέρεο, αφηγηματικό σενάριο, μια μυθοπλασία που δεν χάνεται στην ποίηση ή την μεταφυσική. Το φιλμ διηγείται τον αγώνα και το μαρτύριο ενός νέου, Αυστριακού, χριστιανού αγρότη, ο οποίος δεν θέλει να υπηρετήσει στην φασιστική, δολοφονική πολεμική μηχανή των ναζί και γι'αυτό καταδιώκεται σκληρά, μέχρι τον τελικό, τιμωρητικό απαγχονισμό του... Ο κεντρικός ήρωας, ο Φ. Γιεγκερστέτερ, πρόσωπο υπαρκτό, διασχίζει την κοινωνία και τον κόσμο ως μάρτυρας και μελλοντικός άγιος (η καθολική εκκλησία ανακήρυξε τον Αυστριακό, αντιναζιστή μάρτυρα, άγιο). O Μάλικ καταδεικνύει επίσης την εχθρική και συμφεροντολόγο στάση των συγχωριανών του, φοβούμενων τα αντίποινα, και της επίσημης εκκλησίας, η οποία κρατά ουδέτερη στάση, καλύπτοντας ουσιαστικά τους επίφοβους φασίστες... Ο σκηνοθέτης εστιάζει στη ζωογόνο σχέση Φύσης και ανθρώπου και στο βασικό, ηθικό και υπαρξιακό θέμα της ανθρώπινης ηθικής ευθύνης έναντι του κακού, ακόμη και αν το υποστηρίζει η πλειονότητα μιας -αντιδραστικής κι οπισθοδρομικής- κοινωνίας, εδώ της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας του Χίτλερ...

Διαβάστε τη συνέχεια:

http://www.cinephilia.gr/index.php/tainies/europa/6835-a-hidden-life-mia-kryfi-zoi-tou-terrence-malick

Under sandet (Κάτω απ’ την άμμο) του Martin Zandvliet

 To «Land of mine», η δανογερμανική δραματική ταινία του Μάρτιν Ζέντβλιτ είναι υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης παραγωγής.

Η ταινία μας αποκαλύπτει ένα άγνωστο κεφάλαιο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς εστιάζει σε μια ομάδα γερμανών αιχμαλώτων, μετά την παράδοση της Γερμανίας στους Συμμάχους, τον Μάιο του 1945.

Τα γεγονότα έχουν ως εξής: στη Δανία, λίγες μέρες μετά το τέλος του πολέμου, 2000 νέοι από τη Γερμανία εξαναγκάζονται από δανούς στρατιώτες να εξουδετερώνουν νάρκες, έχοντας ελάχιστη εκπαίδευση. Χρειάζεται να αποναρκοθετήσουν ολόκληρες περιοχές της δυτικής ακτής της Δανίας. Πρέπει να αφαιρέσουν περισσότερες από δύο εκατομμύρια νάρκες. Τα μισά από αυτά τα παιδιά πέθαναν. Αυτή είναι η ιστορική αφετηρία της ταινίας.

 Διαβάστε σχετικά: https://gr.euronews.com/2017/02/13/land-of-mine-opens-door-into-corner-of-danish-history

http://www.cinephilia.gr/index.php/tainies/europa/5715-under-sandet-martin-zandvliet

Terrence Malick: THE TREE OF LIFE

Διαβάστε σχετικά:

http://www.cinephilia.gr/index.php/tainies/amerika-2/426-the-tree-of-life

The Tango - Scent of a Woman (1992)

 

Η Εύα Κοταμανίδου σε μια από τις πλέον εμβληματικές σκηνές από τον "ΘΙΑΣΟ" του Θόδωρου Αγγελόπουλου 1974

 

THE COLLINI CASE

 

Paterson του Jim Jarmusch (ένα κείμενο της Ελίζας Σικαλοπούλου)

Το σφυρί συνδέεται ήδη με το καρφί και το καρφί, κι αυτό με τη σειρά του, ήδη με τον τοίχο, όπως το σπίτι με τον κόσμο.

–  ελεύθερη απόδοση από Martin Heidegger, Είναι και Χρόνος, Division Ι.

Τι θαυμάσιο

Κόβω ξύλα

Ανάβω φωτιά.

–    Γιαπωνέζικο χαϊκού

Ι.

Ένας άνδρας κάθεται σε ένα παγκάκι. Στο χέρι του, ένα τετράδιο, προσεκτικά γραμμένο. Το τραγούδι ενός καταρράκτη από απέναντι. Καμία αναμονή, καμία έκσταση της μελετημένης έμπνευσης, καμία προσπάθεια. Οι σκέψεις του, κοχλάζουσες αντηχήσεις, σαν ήχος νερού που ρέει μέσα στη φαντασία. Τα μεγάλα γεγονότα λείπουν γιατί δεν είναι τόσο ηχηρά.

ΙΙ.

Κρυφοί κανόνες, σιωπηλά εμπεδωμένοι, και ντελικάτη φιλοσοφική διάθεση συνθέτουν την καρδιά της ποιητικής του Paterson, στην οποία ο ομώνυμος πρωταγωνιστής, οδηγός Transit αστικού λεωφορείου και ποιητής εξ ενστίκτου, περιδιαβαίνει τη μικρή επαρχιακή του πόλη παρατηρώντας τα διεσπαρμένα κομμάτια της να αποκαλύπτονται στη φιλήσυχη, τοπική του ύπαρξη: η εγκάρδια σχέση με τη γυναίκα του, οι φίλοι και θαμώνες του μπαρ, ο σκύλος του, η καθημερινή συναναστροφή με συναδέλφους και επιβάτες στο λεωφορείο,  συστήνουν την προσωπική του μυθολογία, ενώ η γενναιόδωρη παράδοσή του στους όρους της καθημερινής ζωής εγγράφεται μέσα από την αυστηρά κυκλική δομή της αφήγησης, επιτρέποντας την είσοδό του σε όλες τις φευγαλέες λεπτομέρειες. Κλείνοντας μέσα της επτά επεισόδια σαν ποιητικές στροφές, σε επτά ημέρες, η ποίηση της ταινίας συναντά στη μεγάλη κλίμακα την ποίηση του Jarmusch, και συμπυκνώνει τη μοντέρνα ερωτηματοθεσία για μια μη αντικειμενική αναπαράσταση του κόσμου, την αποδυνάμωση της κυριαρχίας του βλέμματος σε κάτι καθολικά δοσμένο.

ΙΙΙ.

Μια φαινομενολογική προβληματική σκέπει την πόλη του Paterson, όπου οι θνητοί ζουν κάτω από τους θεούς και τον ουρανό, εν μέσω ενός ήδη πάντα κατασκευασμένου κόσμου, πάνω στη γη και μαζί με τους άλλους (Gewiert). Τίποτε δεν είναι διαχωρισμένο από το άλλο μέσα στο συν-είναι της καθημερινής δοσοληψίας, της ποίησης του κόσμου, που εκφράζεται μέσα στο τετριμμένο της δημόσιας σφαίρας και την ερωτική οικειότητα της κοινής ζωής. Κάθε σκηνή φέρει τα πανομοιότυπα μοτίβα μιας στοιχειώδους “δράσης”, όπως το απαλό ξύπνημα στο κρεβάτι που μυρίζει Κυριακή, η καθημερινή πορεία στη δουλειά, τα ποιήματα που αναβλύζουν κάθε μέρα μέσα απ’ τις διπλοτυπίες του καταρράκτη από μια ζωή καθ’ όλα ουδέτερη, στα κατακόρυφα μήκη των χρωμάτων που ρέουν σα βροχή από την κοσμική ψυχή για να συναντηθούν με το χωμάτινο στοιχείο.

IV.

Ο χρόνος γλιστράει γλυκά σαν το σεντόνι, στις παρυφές των ωραρίων, καθώς, όπως και στην τέχνη, έτσι και στη ζωή η επιλογή της εστίασης είναι ανοικτός φάκελος. Έτσι, κάθε μικρή επαναληπτικότητα ανανεώνει τα δεδομένα της, εφόσον ο ήρωας έχει ήδη αφιερωθεί στην ερμηνεία τους, πολλές φορές αισθανόμενος ότι βρίσκεται στο επίκεντρο ενός διάχυτου, αστείρευτου σουρεαλισμού που τον κάνει να μειδιά και να ομορφαίνει. Η ταινία δεν έχει τις αξιώσεις μιας άσκησης ύφους. Ακόμη κι αν τα φαινόμενα, το αντιληπτικό πράγμα δε μεταμορφώνονται, η ίδια η ποιητική ματιά τα στολίζει με τη λεπτή αξία μιας νέας νοηματοδότησης. Η χρήση της μεταφοράς στα ποιήματά του αγγίζει το φλοιό του κόσμου και, συγχρόνως, αφήνει το αίνιγμα ανέγγιχτο.

V.

Η μεταβλητότητα, άπιαστο, μαύρο πουλί της εύθραυστης φωλιάς μας, είναι η μεγαλύτερη σταθερά της διαρκούς κίνησης του Είναι. Ο σταθερός ρυθμός και το χαμηλών τόνων μουσικό ύφος της ταινίας ξύνει την κασίδα του πάνω στη γιαπωνέζικης προέλευσης ιδέα του mujō (transience), που, στη βουδιστική υπαρξιακή τυπολογία, περιγράφει τη γέννηση και τη φθορά όλων των πραγμάτων γύρω από μία κοινή ρίζα, το φευγαλέο, χωρίς ουσία, ασταμάτητα μεταβαλλόμενο πυρήνα που είναι για την κατανόησή μας, ό,τι σημαίνει ένα φορτωμένο κεφάλι μέσα στη θηλιά του θανάτου. Ο έρωτας του Paterson είναι το μέσο της αποκαλυπτικότητας και της επαφής με το Είναι και ο πρωταγωνιστής ζει ασυνειδήτως με τη συναίσθηση της γλωσσικής και βιοτικής ακροβασίας ανάμεσα στη μεταφορά και την κυριολεξία, το φευγαλέο και το στερεωμένο.

VI.

Η ηρεμία του βρίσκεται στην αιχμή μεταξύ των ζωντανών και νεκρών παρόντων, που φέρνουν στη ζωή τα δίδυμα από το όνειρο της γυναίκας του στο ξύπνημα της νέας ζωής. Η πρώτη και η τελευταία σελίδα του τετραδίου είναι ίδιες, χάρτινες, υλικές, άγραφες, θεωρητικά αταξινόμητες, προεκτάσεις του χεριού μιας κρυμμένης νόησης. Φθορά ή αφθαρσία, η διάζευξη παραμένει πυρηνική. Η αρμονία των διπόλων στην ταινία (δίδυμα αδέρφια, άσπρο-μαύρο, αρσενικό-θηλυκό), μια δυαδικότητα χαρακτηριστική της δημιουργικής τάξης, είναι μια σπουδή πάνω στη διυποκειμενικότητα, που κορυφώνεται στη σκηνή του αφοπλισμού στο μπαρ ως βία της φιλειρηνικής φύσης κατά της διατάραξης μιας αέρινης, ενυπάρχουσας κοσμικής ισορροπίας.

VII.

The Line

There’s an old song

my grandfather used to sing

that has the question,

“or would you rather be a fish?”

In the same song

is the same question

but with a mule and a pig,

but the one I hear sometimes

in my head is the fish one.

Just that one line.

Would you rather be a fish?

As if the rest of the song

didn’t have to be there.”

Τελικά, η συμφιλίωση του Paterson με τη ρευστότητα των πραγμάτων δοκιμάζεται όταν ο σκύλος καταστρέφει το τετράδιό του. Η στάση που διατηρεί δεν είναι ψύχραιμη, αλλά φιλοσοφημένη, και η ίδια η ζωή θα γεμίσει εμπιστευτικά τα κενά της για να του προσφέρει εξισορρόπηση. Το νέο ποίημα είναι ακριβώς περιγεγραμμένο με το μελαγχολικά όμορφο και ασύλληπτο σχήμα που έχουν τα δώρα της ζωής μέσα στην κυκλικότητα της αρχής και του τέλους τους. “Ή θα ήθελες να είσαι ψάρι;” Το μόνο που στοιχειοθετείται στη μνήμη, είναι το μόνο που είναι κοντά του. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το ερώτημα με τα κατηγορήματά του τίθεται ως διάζευξη μεταξύ γενών, όμως αυτός θυμάται μόνο το στίχο που τον αφορά και, μαγικά, τον οδηγεί πάντοτε μέσα στον εαυτό του, σαν ακούσια υπαρξιακή επιλογή. Είναι βουβός, υδάτινος δεσμός που έρχεται από κάπου πολύ μακριά, απ’ την πρώτη δημιουργία, από τις τεκτονικές πλάκες του κόσμου που χτυπούν σαν τον ήχο που γεννούν τα πρώτα δύο βράγχια στην πρώτη ανάσα του σύμπαντος.

Πηγή: http://cinephilia.gr/index.php/tainies/amerika-2/6892-paterson-tou-jim-jarmusch-ena-keimeno-tis-elizas-sikalopoylou#

Το Τελευταίο Σημείωμα (The Last Note)

«2+2=5»

Του Βabak Anvari (σενάριο, σκηνοθεσία)

Προτάθηκε ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους 2012 στα βραβεία BAFTA 2012

Η ταινία πραγματεύεται με αλληγορικό τρόπο τη σχέση χειραγώγησης της σκέψης και αντίστασης στην εξουσία.

"Ελευθερία είναι να σου επιτρέπεται να πεις ότι 2+2=4... Από εκεί και πέρα, όλα επιτρέπονται", γράφει ο Όργουελ στο "1984". Στο ίδιο έργο χρησιμοποιεί το 2+2=5 σαν ένα παράδειγμα χειραγώγησης και επιβολής: "Όταν το κόμμα λέει ότι 2+2=5, τότε είναι σωστό και δεν αρκεί μόνο να το λες, πρέπει και να το πιστεύεις." Αυτό ενέπνευσε τον Ιρανικής καταγωγής Babak Anvari, να γυρίσει την ταινία "Two & Two". Βασικό του κίνητρο ήταν, σύμφωνα με δηλώσεις του, να διερευνήσει την επιθυμία των ανθρώπων να αμφισβητήσουν την εξουσία. Σε ποιο βαθμό δέχονται να σκύψουν το κεφάλι και να υπακούσουν στις εντολές της εξουσίας και πότε αρχίζουν να αμφισβητούν και να αντιστέκονται; Μπορεί η ωμή βία να καθυποτάξει τους ανθρώπους και να χειραγωγήσει τη σκέψη τους ή προκαλεί την αντίστασή τους;