Τι είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους και υγιείς;Το Harvard πραγματοποίησε πολύχρονη έρευνα - 75 χρόνων

Η ουρά του αλόγου - Γιάννης Χαρούλης

Ο καβαλάρης τ' άλογο το `χε μες στην καρδιά του.
Που να `βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι, 
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο, 
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο.
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω, 
αστρίτης στραβογάνησε και δίνει δαγκωσιά του.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις».
Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει, 
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.
Περνούσε κι ένας μάστορας που `μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια, 
την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα.
Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί `ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.
«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι, 
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι, 
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω, 
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.

Έργα Τέχνης Ελλήνων Ζωγράφων

Προσκύνημα (Ι. Καμπανέλλη) - Ν. Δημητράτος & Χορωδία

«Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα» (Deux Jours, Une Nuit / Two Days, One Night) των Ζαν Πιέρ και Λυκ Νταρντέν (Βέλγιο)

Η Σάντρα (Μαριόν Κοτιγιάρ), είναι μία νεαρή σύζυγος και μητέρα, η οποία εργάζεται σ' ένα εργοστάσιο φωτοβολταϊκών σε μία μικρή πόλη του Βελγίου. Κατά την απουσία της σε αναρρωτική άδεια, το αφεντικό της συνειδητοποιεί ότι μπορεί να καλύψει τη βάρδια της με μικρές υπερωρίες και χρηματικά μπόνους. Απελπισμένη πλέον η νεαρή σύζυγος και μητέρα, προσπαθεί μέσα στο Σαββατοκύριακο που μεσολαβεί μέχρι τη μυστική ψηφοφορία της Δευτέρας να επισκεφθεί όλους τους συναδέλφους της και με τη βοήθεια του άνδρα της Μανού (Φαμπρίτζιο Ροντζιόνε - Fabrizio Rongione) να τους πείσει ώστε να ψηφίσουν υπέρ της, έτσι ώστε να μη βρεθεί τη Δευτέρα, άνεργη...

Τρία χρόνια μετά το όμορφο φιλμ τους «Το Παιδί με το Ποδήλατο» (The Kid with a Bike / Le gamin au velo), οι αδερφοί Νταρντέν επέστρεψαν με τη νέα τους δημιουργία. Μία επίκαιρη, δραματική ταινία με πρωταγωνίστρια την πάντα υπέροχη Μαριόν Κοτιγιάρ. Ένα ανθρωποκεντρικό φιλμ, που περιστρέφεται γύρω από την πρόσφατη οικονομική κρίση στην Ευρώπη και το αναφέρετο δικαίωμα στην εργασία...

http://tvxs.gr/news/sinema/oi-deka-pio-omorfes-tainies-toy-2014

Εχεμύθεια (Α. Εμπειρίκου) - Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

Οι αδερφοί Κατσιμίχα σημειώνουν:
«Πέρσι τον Αύγουστο, αργά, με τη θερμή δροσιά του απογεύματος, η «Εχεμύθεια» του Ανδρέα Εμπειρίκου μας ψιθύρισε την κρυμμένη της μουσική. Την αφιερώνουμε στον ποιητή».

Χαΐνηδες-Ο Θάνατος του παλικαριού

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης

Ήτανε χινόπωρο π' αντάμωσα
ώριο παλληκάρι και το λάβωσα
σε πολέμου μπόρα και κακή μαλιά
κι είχ' η γης στρωσίδι κάμει με κορμιά
κι ήβγαιν' απ' τ' αχείλι το βερτζί μιλιά
που μου μαχαιρώνει χρόνια την καρδιά

Θε μου σαν ποθάνω κάμε με δεντρό
και παρέκει βρύση με κρυγιό νερό
νά 'ρχουνται οι έμορφες να λούζουνται
και στον ασκιανό μου να δροσίζουνται.
Να περάσει μιαν αυγή κι η αγαπώ
ξωτικό να κόψει και γλυκύ καρπό
κι ο καρπός να βγάλει όνειρου καημούς
να γεμίσει ο κόσμος αναστεναγμούς.
Και στη βρύση μαγικό νερό να βρει
του καημού να σβήσει το θαμπό κερί
να τη δω να φεύγει να μακραίνεται
δίχως αναμνήσεις να πικραίνεται

Μά 'τανε θολούρα και απόβραδο
κι ο Θεός δεν είδε στο ματόκλαδο
πού 'χε κρουσταλλιάσει ένα δάκρυ του
λύπηση γεμάτο απ' την αγάπη του
Μα τον εσυμπόνεσ' ένα νέφαλο
κόκκινο και τού 'ριξε προσκέφαλο
μια βροχή που ξέπλυνε τη λύπηση
κι έμεινε η ρίμα και η θύμηση

Χρόνης Μίσσιος, …καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς (απόσπασμα)

[…] Έμενα κάποια φορά σ’ ενός γιατρού. Δεξιός ο άνθρωπος, αλλά δε γούσταρε και τους εθνοσωτήρες. Ήξερε ότι ήμουνα κομμουνιστής, και κάθε βράδυ που έβγαινα για δουλειά, γέμιζε από αισιοδοξία. Ε, κάποτε κανονίστηκε μια γιάφκα, και το βράδυ που θα ’φευγα από το σπίτι του, σαν αποχαιρετιστήριο, κατεβάσαμε κάνα δυο ουίσκι. Δυνατό πράμα, σε φτιάχνει στα σβέλτα. Ήμουνα, που λες, φτιαγμένος και ακοντρολάριστος, που λένε.

Την ώρα που έφευγα και με χαιρέταγε, τα μάτια του στάζανε λύπη. Μου λέει, πού θα πας τώρα, ρε Φάνη — εγώ μια ζωή το ίδιο ψευδώνυμο στις παρανομίες. Όπως στεκόμασταν όρθιοι, του λέω, σοβαρά μιλάς, γιατρέ, εμένα λυπάσαι; Ξαφνιάστηκε, μα, μου λέει, φεύγεις έτσι μέσα στη νύχτα, σε κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, σκοτώνουν, βασανίζουν, δεν έχεις σπίτι, οικογένεια, δεν έχεις όνομα... Τον κοίταξα. Έπρεπε να τον πληγώσω, δεν είχα άλλο δρόμο. Ήμουνα στριμωγμένος, αν αφηνόμουνα στην παραδοχή της λύπης, ήμουνα χαμένος, γιατί τα αντικειμενικά στοιχεία, όπως τα περιέγραψε ο γιατρός, ήτανε σωστά. Όμως είχα ανάγκη να υπερασπιστώ τη ζωή μου, την ουσία της, απέναντι και στον ίδιο τον εαυτό μου. Σοβαρά, του λέω, γιατρέ, εμένα λυπάσαι; Τα έχασε ελαφρώς. Ήταν πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος, αλλά και παλικάρι, για να δεχτεί να κρύψει έναν παράνομο σε μια στιγμή που ούτε η μάνα σου, που λέει ο λόγος, δε σ’ έβαζε μέσα. Όπου το ραδιόφωνο ούρλιαζε ημερήσιες διαταγές, «Πας όστις φιλοξενεί άτομον μη δηλωμένον εις τας Αστυνομικάς Αρχάς, θα παραπέμπεται εις το έκτακτον στροτοδικείον...» Κοίτα να δεις, του λέω, εγώ κρατάω τη ζωή μου και τη μοίρα μου στα χέρια μου, οι επιλογές είναι δικές μου, όποτε θέλω, περνάω στη δική σου θέση. Αν τώρα κάνω ένα τηλεφώνημα στην ασφάλεια και τους πω ότι παύω να ασχολούμαι με την πολιτική, χωρίς να αποκηρύξω τίποτα και κανέναν, αύριο θα περπατάω και γώ «ελεύθερα» και «ακίνδυνα» όπως εσύ... Εσύ μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση; Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά, καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ’ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν’ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας; Και, να σου πω και κάτι ακόμα: είμαστε συνομήλικοι. Αν δεχτούμε ότι αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις σαν το δέντρο, δηλαδή να υπάρχεις μονάχα βιολογικά —δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστά τους όρους, αλλά καταλαβαίνεις τί θέλω να πω— δηλαδή αν τη ζωή μπορούμε να τη μετράμε απλώς με την παραγωγή κάποιων αγαθών και κάποιων υπηρεσιών και με το να καταναλώνουμε κάποια αγαθά και κάποιες υπηρεσίες, τότε πιστεύω πως η ζωή δε θα ’ταν τίποτα άλλο, παρά μια απέραντη πλήξη.

Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας. Πόσες φορές στη ζωή σου ένιωσες έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις, γιατρέ; Όταν πήρες το πτυχίο σου, όταν ερωτεύτηκες τη γυναίκα σου, όταν έκανες καριέρα, όταν γεννήθηκε η κορούλα σου... Γύρω απ’ αυτά κλείνει ο κύκλος. Εγώ, τα ίδια χρόνια, έζησα τόσο συμπυκνωμένα συναισθήματα, τόσο έντονα, που εσύ ούτε σε εκατό χρόνια της δικής σου ζωής δεν μπορείς να τα ζήσεις. Πόσες φορές έπαιξα με το θάνατο, όχι για το παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένος από τους μύθους μου, από τα οράματά μου, από την αγάπη μου για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του. Πόσες φορές τόλμησα, μετρήθηκα με φοβερούς μηχανισμούς, άλλοτε νικώντας, άλλοτε χάνοντας, αλλά πάντα νιώθοντας άνθρωπος και ποτέ αντικείμενο κάποιας μοίρας. Ακόμα, γιατρέ μου, σε σχέση με σένα είμαι πολύ νέος, και να σου πω γιατί; Πράγματα που για σένα θεωρούνται δεδομένα και τα περνάς αδιάφορα, για μένα είναι μικρές και μεγάλες ευτυχίες. Τα θαύματα του κόσμου, που λένε, η όρασή μου με εφήβεια έκπληξη τα ζει και με γεμίζει συναισθήματα. Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας... Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Αλήθεια, ποιες είναι οι επιθυμίες σου, γιατρέ; Είσαι «πετυχημένος», ό,τι επιθυμείς το έχεις, είσαι κορεσμένος, άρα γέρος, γιατί ταυτόχρονα δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς όλ’ αυτά. Είσαι ταξινομημένος, δεν μπορείς να πετάξεις, να μπεις στον δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας, του ονείρου, της επιθυμίας, μιας νέας επαφής σου με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Κοίτα, ψάξε λίγο, ο δρόμος σου είναι ο δρόμος που μετατρέπει τον άνθρωπο σε αντικείμενο με βιολογικές ανάγκες... Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος. Δε θύμωσε, δεν μου είπε ότι λέω μαλακίες. Μ’ αγκάλιασε, μου είπε πως είμαστε περίεργοι άνθρωποι αλλά ωραίοι. Με φίλησε, μου έβαλε και δέκα χιλιάρικα στην τσέπη —μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή— και έφυγα. Το ξέρω πως είπα μεγάλα λόγια γιατί, παρ’ όλα αυτά, είμαι ένθετος, τοποθετημένος και ταξινομημένος σε άλλους μηχανισμούς, σε μιαν άλλη λογική, σε μιαν άλλη τάξη πραγμάτων. […]

[πηγή: Χρόνης Μίσσιος, …καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, Γράμματα, Αθήνα 1985, σ. 153-155]

https://chronismissios.wordpress.com/

Αφήγηση - Μίλτος Πασχαλίδης σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη

Πενθήμερη εκπαιδευτική εκδρομή στην Κέρκυρα της Γ΄ Τάξης του ΓΕΛ Νεστορίου Καστοριάς

Νίκος Εγγονόπουλος: Περί Ύψους

Certes, I'artiste désire s'élever, ... mais I'homme doit rester obscur. Paul Cezanne

Ὁ Ἰταλὸς πυροτεχνουργὸς ἔχει ἐγκαταστήσει τὸ λιτὸ κι’ ἀπέριττο, τὸ φτωχικὸ ἐργαστήριό του, ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ἀττικοῦ λόφου. Ἐκεῖ ἀσχολεῖται νυχθημερὸν μὲ τὰ ἄπειρα πειράματά του καὶ μὲ τὴν παρασκευὴ τῶν διάφορων προϊόντων τοῦ ἐπιτηδεύματός του: βαρελότα, χαλκούνια, καὶ ἄλλα «μαϊτάπια». Γιατί αὐτὸς εἶναι ποὺ προμηθεύει τοὺς πανηγυριστὰς τὶς παραμονὲς τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ κι’αὐτὸς εἶναι, πάλι, πού, τὶς νύχτες τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων, διακοσμεῖ τοὺς οὐρανούς μας μὲ λογῆς λογῆς φανταχτερὰ λουλούδια, μ’ ἐκθαμβωτικὰ πλουμιὰ καὶ μὲ ταχύτατες ρουκέττες ποὺ καταλήγουν σὲ μυριόχρωμη βροχὴ ἀπὸ σπίθες. Σπανίως ἐγκαταλείπει τὸ ἔργον, ὅμως, τὰ βράδια, ἐνίοτε, περιφέρει τὴ σακατεμένη κι ἀλαμπουρνέζικη σιλουέττα του, ἀπὸ καπηλειὸ σὲ καπηλειό, χρησιμοποιώντας, κατὰ προτίμηση, τὰ σκοτεινότερα στενά τῆς ἀγορᾶς. Τὸ ἐπάγγελμά του εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο: πυρῖτις, κι’ ἒσθ’ ὅτε δυναμῖτις, εἶναι ἡ πρώτη ὕλη τῶν ἐργοχείρων του. Ἡ παραμικρὴ ἀπροσεξία ἀρκεῖ κι’ἐπέρχεται ἡ τρομερὰ καταστροφή: μέσα σὲ ἐκκωφαντικὸ κρότο τινάζονται στὸ καθαρὸ πρωινὸ καὶ τὸ ἐργαστῆρι κι’ ὁ πυροτεχνουργὸς μαζύ, καὶ βλέπομε νὰ στριφογυρνοῦν ψηλὰ στὸν ἀέρα, ὧρες, κι’ ὁ Ἰταλὸς καὶ τὰ σανίδια τῆς μπαράγκας καὶ πηχτὰ σύγνεφα σκόνης, ἐνῷ μιὰν ἔντονη μυρωδιὰ μπαρούτης ἁπλώνεται παντοῦ.

Ὅμως ποτὲ δὲν ἐπέρχεται τὸ μοιραῖον, γιατί ὑπάρχει κάτι. Ἕνα μυστικό. Κι’ αὐτὸ τὸ μυστικὸ εἶναι ἁπλούστατα ἡ σύζυγος ποὺ γρηγορεῖ. Πράγματι, ἡ γυναῖκα του, δική μας: εὐλαβικὴ κι όρθόδοξος χριστιανή, ξημεροβραδιάζεται στὶς ἐκκλησιές, καὶ κάνει βαθειὲς μετάνοιες, κι ὅλο προσεύχεται γιὰ δαύτονε. Κι ἔτσι τόνε κρατᾶ στὴ ζωή.

Μάλιστα, κάτω στὴν χαράδρα ποὺ περιβάλλει τὸν ἀττικὸ λοφίσκο, ἐκεῖ, ἡ μαύρη, ἔχει σπείρει τὸν κόσμο μ’ ἀναρίθμητα προσκυνητάρια, τὰ περισσότερα μαρμάρινα, ἄλλα ταπεινότερα, ὅμως ὅλα μὲ εἰκόνα Θεοτόκου ἢ ἄλλου ἁγίου, κι ὅλα μὲ μιὰ θυρίδα, γιὰ τὰ λεφτά. Κάθε τόσο συλλέγει ὑπομονετικὰ τὰ χρήματα, καὶ τὸ μεγαλύτερο μὲν μέρος διαθέτει γι’ ἀγαθοεργοὺς σκοπούς, ἐνίσχυση ἀπόρων, ἀνακούφιση ἀσθενῶν, ἀποπεράτωση ἐκκλησιῶν, κι’ ἕνα ἄλλο μέρος τὸ φυλᾶ προσεκτικά, καθὼς σκοπεύει μ’ αὐτό, ἐν καιρῷ, ν’ἀνεγείρη ἐκκλησία τιμωμένη μὲ τ’ ὄνομα τῆς Ἁγίας ΑΙκατερίνης.
(Πιὸ πέρα, στὴ χαράδρα, κάποιος ἔχει ἐγκαταστήσει κυψέλες, μελισσιῶν, σ’ ἕνα χωράφι, καί, πιὸ πέρα ἀκόμη, μέσα σὲ περιβόλι, εἶναι τὰ ἐρείπια μισοχτισμένου ἀρχοντικοῦ).

Αὐτὴ ἡ ἱστορία τοῦ Ἰταλοῦ εἶναι κι’ ἡ ἱστορία ἡ δικιά μας, Ἑλένη. Δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ πυροτεχνουργός; Τὰ ποιήματά μου δὲν εἶναι Πασχαλινὰ χαλκούνια, κι’ οἱ πίνακές μου καταπλήσσοντος κάλλους νυχτερινὰ ὑπέρλαμπρα μετέωρα τοῦ Ἀττικοῦ οὐρανοῦ; Κι’ ὅμως, ἐὰν ἀκόμη δὲν μὲ κατασπαράξανε ἀλύπητα, νὰ πετάξουνε τὶς σάρκες μου στὰ σκυλιά, αὐτὸ δὲν τὸ χρωστάω σ’ ἐσένα, στὴ μεγάλη στοργή σου καὶ στὴν ἀγάπη σου; Τὸ ξέρω, μή μοῦ τὸ κρύφτεις, τὸ ξέρω σοῦ λέω: προσεύχεσαι γιὰ μένα!

Μάζευε τὰ λεφτὰ τῶν προσκυνηταρίων μας καὶ σκόρπαε, μὲ τ’ ἅγια λευκά σου χέρια, τὸ καλὸ παντοῦ. Ὅμως κράτα ἕνα μέρος, νὰ συγκεντρώσωμε, κι’ἐμεῖς, λίγο λίγο ἕνα ποσό, γιὰ ν’ ἀνεγείρουμε μιὰν ἐκκλησιὰ ἀφιερωμένη στὴν Βασίλισσα ποὺ εἶχε τ’ὄνομά σου. Ἐκεῖ μέσα, σ’ αὐτὴν τὴν ἐκκλησία θὲ νὰ σὲ παντρευτῶ. Γιατί εἶσαι ὡραῖα, ἔχεις τὴν πιὸ εὐγενικὴ κι’ ὑπερήφανη ψυχή, καὶ σ’ ἀγαπῶ παράφορα.

Μια αιωνιότητα και μια ημέρα

Ο Αλέξανδρος, ένας σοβαρά άρρωστος συγγραφέας (Μπρούνο Γκαντς) που ασχολείται με το ημιτελές έργο του Σολωμού "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", αναζητά μια γλωσσική και συγχρόνως υπαρξιακή ταυτότητα.

Αποπειράται να συγκεντρώσει, να αγοράσει λέξεις για να συμπληρώσει το ατελές έργο του ποιητή.  Αποχαιρετά τους κοντινούς του ανθρώπους, λίγο πριν την εισαγωγή του στο νοσοκομείο και το θάνατο. Θα πάρει στο αυτοκίνητό του ένα αγοράκι από την Αλβανία, το οποίο καταδιώκεται από την αστυνομία.

Ο συγγραφέας θα γίνει προστάτης του και θα το σώσει από κυκλώματα σωματέμπορων. Μαζί θα περιπλανηθούν στους δρόμους της πόλης. Ο συγγραφέας θυμάται τις ιδιαίτερες στιγμές που έζησε με τη μητέρα, τη γυναίκα του και τους οικείους του.

Προσκολλάται στον νεαρό του φίλο, αναβάλλει το θάνατό του, παρατείνει την αιωνιότητα κατά μία μέρα, και μεταφέρει στο παιδί, μαζί με την αγάπη του, και κάτι από τη γνώση του.

Χρονιά Παραγωγής:
1998
Σκηνοθέτης:
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
Σενάριο:
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη διαβάζει Γιώργο Σαραντάρη

Έπεσε (1935), Ανοίγεται το αίσθημα (1938), Δεν γνωρίζω (1934), Θάνατος (1933).

Ο χάρτης των Πανελλαδικών Εξετάσεων σε ένα γράφημα

Τον αριθμό των υποψηφίων στις πανελλαδικές εξετάσεις, τον αριθμό θέσεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και τις μεγαλύτερες και μικρότερες μεταβολές θέσεων στις σχολές αποτυπώνει σε ένα γράφημα το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

ΠΗΓΗ: http://www.amna.gr/graphs.php?id=112401

«Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Πιερ Πάολο Παζολίνι

Ανάμεσα στις πολλές δημιουργίες που κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει στην μεγάλη οθόνη και που αντλούν σεναριακά την πηγή της έμπνευσης τους, από τα Πάθη του Χριστού, το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Πιερ Πάολο Παζολίνι, κατέχει μία διακριτή και περίοπτη θέση. Το φιλμ του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη ξεχωρίζει, διότι μέσα από τον συμβολισμό και τη λυρικότητά του, καταφέρνει να μεταδίδει διαχρονικά τα μηνύματά του, ανεξάρτητα από θρησκείες, έθνη και φανατισμούς...

Σπασμένο Καράβι (Γ. Σκαρίμπα) - Δ. Μπάσης

Βρέθηκε ένα πανέμορφο αρκουδάκι στην Καστοριά (φωτογραφίες – βίντεο)

Μια έκπληξη που μας άφησε άφωνους μας επιφύλαξε συμπολίτης μας από οικισμό της Καστοριάς … Έφερε στον Σταθμό Περίθαλψης Άγριων Ζώων Καστοριάς ένα ΑΡΚΟΥΔΑΚΙ!

Σίγουρα ενεργούσε με το συναίσθημα ώστε να προσφέρει βοήθεια σε ένα ανυπεράσπιστο ζώο όπως έκρινε ο ίδιος …δυστυχώς δεν είναι έτσι.
Είναι μια ενέργεια αρκετά παρακινδυνευμένη που ελλοχεύει κινδύνους της σωματικής μας ακεραιότητας (το λιγότερο) και ιδιαίτερα της ζωής μας!

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ΠΟΤΕ ένα αρκουδάκι δεν βρίσκεται μόνο του, αλλά κάπου κοντά του είναι και η μητέρα του , έτοιμη να το υπερασπιστεί με κάθε τρόπο ακόμη και με τη ζωή της.
Αυτό που έπρεπε να κάνουμε εμείς από δω και πέρα ήταν μην χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Άμεσα καλέσαμε την Δασική υπηρεσία Καστοριάς και την κτηνίατρο του σταθμού μας κ. Ολυμπία Τελιγιορίδου για να εξετάσει την κλινική κατάσταση της μικρής.
Τέλος καλό όλα καλά.
Η μικρή επέστρεψε στον χώρο που βρέθηκε σε λίγες ώρες και μέσω μιας ειδικής  διαδικασίας φροντίσαμε να πραγματοποιηθεί η επανασύνδεση με τη μητέρα της .
Η μικρούλα βρέθηκε στην αγκαλιά της μαμάς και παίζει τώρα ανέμελη στο δάσος με τα δικά της παιχνίδια.

Νίκος Παναγιωτόπουλος

Προτεινόμενη ταινία: Το αριστούργημα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου ”Το Λιβάδι που δακρύζει’‘

Το λιβάδι που δακρύζει (2004)

Γενικά στοιχεία

Έτος: 2004
Διάρκεια: 200 λεπτά
Χρώμα: Έγχρωμη
Χώρα: Ελλάδα
Διακρίσεις:

Η ταινία

Μια ομάδα ξεριζωμένων Ελλήνων της Οδησσού φτάνει σε ένα βαλτότοπο της Ελλάδας που ορίζεται ένα ποτάμι που τον διασχίζει. Οι πρόσφυγες στεριώνουν εκεί έναν οικισμό προσπαθώντας να ξανακτίσουν τη ζωή τους. Μια οικογένεια κυριαρχεί. Ο πατέρας αυστηρός και πείσμων, μετά το θάνατο της γυναίκας του θα θελήσει να παντρευτεί την Ελένη, ένα κοριτσάκι που μεγάλωσε στο σπίτι του αφού το είχαν περιμαζέψει στο φευγιό τους μέσα στο χαμό του διωγμού.
Ο γάμος δεν θα γίνει ποτέ και η Ελένη το σκάει με το γιο του που αγαπιούνται από παιδιά
Η περιπλάνηση των δύο νέων στην Ελλάδα, με την προστασία μιας ομάδας μουσικών, μετατρέπεται σε μια τραγική ιστορία. Η ταραγμένη πολιτική σκηνή οδηγεί τους νέους να αντιμετωπίσουν μια σειρά από γεγονότα που σημαδεύουν οριστικά τη ζωή τους. Μη μπορώντας να στεριώσουν πουθενά, κουβαλώντας την κατάρα του πατέρα για την προδοσία, ο νέος θα αναγκαστεί να φύγει στην Αμερική σε αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρα. Η Ελένη, μόνη της πλέον θα βιώσει τη φρίκη του πολέμου και του εμφύλιου, χάνοντας και τα δυο της παιδιά. Μετά από διαδοχικές φυλακίσεις για αντιστασιακή δράση θα εξοριστεί από την πατρίδα που νόμισε ότι είχε βρει φτάνοντας μια μέρα μικρό παιδάκι στην Ελλάδα.
ΠΗΓΗ:
http://www.theoangelopoulos.gr/onemovie.php?lng=Z3JlZWs=&moviename=dG8gbGliYWRpIHBvdSBkYWtydXplaQ==

Διαβάζω για τους άλλους. Για να ακούνε με τα μάτια μας και να διαβάζουν με την φωνή μας!

Είμαστε μια ομάδα εθελοντών που στόχο έχει να διαβάζει σε ανθρώπους που δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους. Άνθρωποι με προβλήματα όρασης, άνθρωποι που λόγω κάποιας ασθένειας δεν μπορούν να κρατήσουν βιβλίο στα χέρια τους, ηλικιωμένοι, παιδιά σε ιδρύματα ή φυλακισμένοι που είναι αναλφάβητοι.

http://www.giatousallous.gr/ 

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ-ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ: «ΑΘΑΝΑΣΙΑ»

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ-ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ «ΑΘΑΝΑΣΙΑ» (όλο το έργο)
Τραγουδούν: Μανώλης Μητσιάς-Δήμητρα Γαλάνη
1976

1.Η μπαλάντα του Ούρι (ορχηστρικό) 0:00
2.Ο Γιάννης ο φονιάς (Μανώλης Μητσιάς) 2:39
3.Κοίτα με στα μάτια (Δήμητρα Γαλάνη) 5:53
4.Ο Παντελής (Μανώλης Μητσιάς- Δήμητρα Γαλάνη) 9:03
5.Το μεθυσμένο καράβι (Μανώλης Μητσιάς) 12:00
6.Αθανασία (Δήμητρα Γαλάνη) 15:10
7.Οι μέρες είναι πονηρές (Μανώλης Μητσιάς) 18:12
8.Τσάμικος (Μανώλης Μητσιάς) 21:22
9.Παράξενη Πρωτομαγιά(Μανώλης Μητσιάς- Δήμητρα Γαλάνη) 24:04
10.Ένα σπίρτο στο τραπέζι (Μανώλης Μητσιάς- Δήμητρα Γαλάνη) 27:44
11.Μια φορά κι έναν καιρό (Δήμητρα Γαλάνη) 30:28
12.Μελαγχολικό εμβατήριο (Μανώλης Μητσιάς- Δήμητρα Γαλάνη) 33:37

Εξώφυλλο: Γ. Σταθόπουλος

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Πάντα Θα Ξημερώνει

Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου

 Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις
συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.

Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ' τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.

”Το Χρέος”: Μια συγκλονιστική ταινία από μαθητές για τους πρόσφυγες

Aφιερωμένη στους πρόσφυγες, στους ανώνυμους εθελοντές και στην μνήμη του Παπά Στρατή

Οι μαθητές του 1ου ΕΠΑΛ Άργους και 1ου Ε.Κ. Άργους με αφορμή το άρθρο σας με τίτλο “Ξεπληρώνει ένα χρέος 100 ετών βοηθώντας τους πρόσφυγες στη Λέσβο“, διασκεύασαν σε σενάριο το κείμενο και δημιούργησαν μια ταινία για τον Ed St’George που τον Νοέμβριο ήρθε από την Καλιφόρνια στην Λέσβο με σκοπό να ξεπληρώσει ένα χρέος που μετρά 100 χρόνια.

Τίτλος της ταινίας τους “Το Χρέος”. Την αφιερώνουν στους πρόσφυγες, στους απλούς ανώνυμους εθελοντές, που βοήθησαν και βοηθούν όλους αυτούς τους ξεριζωμένους συνανθρώπους μας. Αλλά και στη μνήμη του Παπά Στρατή που μας δίδαξε τι σημαίνει Αγάπη. Η όλη δράση ήταν για τις ανάγκες Πολιτιστικού προγράμματος που εκπονείται στο σχολείο.

Και σε μια πολύ όμορφη και συγκινητική εκδήλωση αφιερωμένη στους πρόσφυγες, πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του 1ου ΕΠΑΛ Άργους, την Τετάρτη 30 Μαρτίου η πρώτη προβολή της ταινίας των μαθητών του 1ου ΕΠΑΛ και 1ου Ε.Κ. Άργους με τίτλο “Το Χρέος”. Ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στους πρόσφυγες και στους απλούς ανώνυμους εθελοντές, που βοήθησαν και βοηθούν όλους αυτούς τους ξεριζωμένους συνανθρώπους μας. Παραβρέθηκε και ο Μητροπολίτης Αργολίδας κ. Νεκτάριος
Η ιδέα για τη δημιουργία της ταινίας, στηρίχθηκε σε ένα άρθρο του Παναγιώτη Σαμαρά που έκανε το γύρο του διαδικτύου με τη συγκινητική ιστορία του Ed St’George. Η διασκευή του σεναρίου έγινε από την Βίκυ Σωτηροπούλου και η μουσική επένδυση έγινε με τα υπέροχα τραγούδια των Λευτέρη Μέρου, (ενορχήστρωση Νίκου Παπαδόπουλου), Δημήτρη Ζερβουδάκη και την θεϊκή μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα.

Ηχογράφηση, επεξεργασία εικόνας και ήχου, μοντάζ, εύρεση αρχειακού υλικού, από τους ακούραστους μαθητές και μαθήτριες που συμμετέχουν στην ομάδα με την βοήθεια των καθηγητών τους. Η ταινία είναι ομολογουμένως, από τις πιο εμπνευσμένες δημιουργίες των μαθητών τα τελευταία χρόνια. Η συγκίνηση όλων στο τέλος δεν κρυβόταν.
Ο Μητροπολίτης κ. Νεκτάριος μίλησε για το δράμα των προσφύγων και το χρέος όλων μας να σταθούμε δίπλα τους. Στη συνέχεια έκανε την απονομή αναμνηστικών πλακετών του σχολείου, στους δύο καλλιτέχνες. Ακολούθησε Μουσική εκδήλωση με τον Λευτέρη Μέρο και τον Νίκο Παπαδόπουλο. Ο Λευτέρης και ο Νίκος, από τη νέα ελπιδοφόρα γενιά μουσικών, ανταποκρίθηκαν θετικά στην πρόσκληση των μαθητών και εκπαιδευτικών και με την παρουσία τους έκαναν την εκδήλωση πραγματικά αξέχαστη. Τραγούδησαν μαζί με τους μαθητές τραγούδια δικά τους αλλά και άλλων δημιουργών, και κυριολεκτικά ξεσήκωσαν όλους.
Η υπέροχη χορευτική ομάδα του ΕΠΑΛ Άργους δεν μπορούσε να λείπει από την όμορφη εκδήλωση. Εντυπωσίασαν για άλλη μια φορά με τους χορούς τους, αποδεικνύοντας τη δουλειά που γίνεται.
Στο τέλος όλοι μαζί συζήτησαν για τον πόνο, την απελπισία, το φόβο που βιώνουν οι πρόσφυγες για κάθε τι που χάθηκε πίσω στον τόπο τους. Αλλά και για την ελπίδα, την αγάπη, το όνειρο, την τόλμη, που κρατούν μέσα τους και τα κάνουν δρόμο για να πορευτούν.

Αυτή η όμορφη εκδήλωση επιβεβαίωσε άλλη μια φορά ότι ο πολιτισμός, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, διδάσκεται με ξεχωριστή δυναμική μέσα από τις δημιουργίες και προσπάθειες των ίδιων των μαθητών με τη καθοδήγηση των δασκάλων τους.

Ξενία Παράδοσις. Ένα θεολογικό σχόλιο για το Προσφυγικό

Πηγή: http://www.pemptousia.gr/2016/04/xenia-paradosi-ena-theologiko-scholio-gia-to-prosfigiko/
Πέτρος Παναγιωτόπουλος, Αρχισυντάκτης Θρησκείας

11 Απριλίου 2016

Φαίνεται πως κάθε γενιά έχει τις δικές της συναντήσεις με την Ιστορία – εννοώ τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που σημαδεύουν τη δική της μοίρα, καθώς και τις ζωές των επόμενων γενεών. Άλλοι επιλέγουν να συναντηθούν με τα γεγονότα αυτά, άλλοι τα συναντούν ανεξάρτητα από τη θέλησή τους και άλλοι προτιμούν να αποστασιοποιηθούν απ’ αυτά.

Φαίνεται ακόμα πως στη δική μας εποχή, εκτός από το συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο των τελευταίων ετών, έλαχε και το συναπάντημα με τη λεγόμενη Νέα Μετανάστευση, τη μεγάλη προσφυγιά ανθρώπων που έρχονται από την κόλαση του πολέμου κι από χώρες που ζουν μέσα σε εξαθλίωση, για να διεκδικήσουν την ελπίδα σε ό,τι μοιάζει για άλλους αυτονόητο και δεδομένο: μια ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους με αξιοπρέπεια κι ασφάλεια.

Σε τέτοιους καιρούς ακριβώς, τα αυτονόητα χάνουν τη σημασία τους και πρέπει δυστυχώς να επαναδιατυπώνονται. Να χρειάζεται δηλαδή να ξαναλέμε πως το δικαίωμα σε αυτήν την ελπίδα το έχουν όλοι, ανεξάρτητα από τον τόπο καταγωγής τους, τη θρησκεία τους, το χρώμα του δέρματός τους ή οτιδήποτε άλλο.

Όταν πρόκειται όμως για συνθήκες ασύμβατες, αποθηρίωσης των ανθρώπων, ο λόγος των δικαιωμάτων μοιάζει να αδυνατεί να εξαντλήσει το περιεχόμενο του προβλήματος. Το μέσο στο οποίο εργάζομαι πρόβαλε πρόσφατα μια συνέντευξη δημοσιογράφου, η οποία επισκέπτεται τακτικά την Ειδομένη, είτε για να εργαστεί εθελοντικά είτε για επαγγελματικούς λόγους. Η ίδια μετέφερε τη μαρτυρία ενός ηλικωμένου ανθρώπου που ρωτήθηκε για το λόγο που βρέθηκε εκεί. «Έφυγα χωρίς να προλάβω να το σκεφτώ», είπε. «Σ’ ένα βομβαρδισμό σκοτώθηκαν όλοι κι έμεινα εγώ με τα εγγόνια μου. Τ’ άρπαξα και φύγαμε, χωρίς άλλη σκέψη, απλώς για να επιζήσουμε. Κι έτσι είμαστε εδώ».

Αυτή είναι μία μόνο ιστορία δυστυχίας από αυτές που μας επισκέφτηκαν, από όσες κατακλυζόμαστε όλοι τον τελευταίο καιρό. Για κάποιους συμπατριώτες – όσο αμήχανος κι αν ακούγεται πια σήμερα ο όρος – αυτές οι ιστορίες λειτουργούν σαν άλλοθι σε ένα ακόμη νεοταξίτικο σχέδιο εναντίον της πατρίδας. Δίπλα σε κάθε δυστυχή περίπου κρύβεται κι ένα όργανο καταστροφής της χώρας, μιας χώρας βέβαια την οποία οι κάτοικοι μπορούν να καταστρέψουν μόνοι τους και χωρίς καμιά ξένη βοήθεια. Ακόμη, οι ιστορίες αυτές είναι θλιβερές βέβαια, και κάποιος κάτι πρέπει κάτι να κάνει, κάποιος άλλος οπωσδήποτε, το Κράτος, άλλες χώρες, η Εκκλησία ίσως, αλλά όχι εμείς, εμείς έχουμε τα δικά μας. Εξάλλου, αυτοί είναι λαθραίοι εδώ, ήρθαν απρόσκλητοι, έχουμε τους δικούς μας να φροντίσουμε, αυτοί θα μας αλλοιώσουν, θα μας χαλάσουν.

Μπορεί βέβαια να κατανοήσει κανείς τα ελατήρια και τις αφετηρίες αυτής της στάσης σχετικά εύκολα. Η εθνοκεντρική εσωστρέφεια και η αλαζονική αίσθηση υπεροχής απέναντι στους κουτόφραγκους και σε «γύφτους» και βάρβαρους γείτονες ήταν ορατή εδώ και χρόνια. Από την άλλη πλευρά, η έλευση του ξένου, δηλαδή του άγνωστου, σημαίνει κλονισμό βεβαιοτήτων και αναδιάταξη κανονικοτήτων, οπότε το ένστικτο αυτοσυντήρησης επιβάλλει επιφύλαξη κι οχύρωση μπροστά στο άγνωστο, τη δημιουργία δηλαδή άπωσης και φοβίας, τη βολική μετατροπή του οποιοδήποτε «άλλου» σε αποδιοπομπαίο τράγο.

ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Τι είναι η κλιματική αλλαγή;

Οι κλιματικές συνθήκες στη Γη καθορίζονται από μια συνεχή ροή ενέργειας από τον ήλιο. Η θερμική ενέργεια του ήλιου, διαπερνά την ατμόσφαιρα της Γης και θερμαίνει την επιφάνεια της. Όσο αυξάνει η θερμοκρασία της επιφάνειας, η Γη στέλνει, υπό τη μορφή υπερυθρης ακτινοβολίας, θερμική ενέργεια πίσω στην ατμόσφαιρα. Ένα μέρος αυτής της ενέργειας απορροφάται από αέρια (τα λεγόμενα ‘αέρια του θερμοκηπίου’), όπως το διοξείδιο του άνθρακα, μεθάνιο, υποξείδιο του αζώτου και υδρατμοί, παγιδεύοντας έτσι την ενέργεια και διατηρώντας τη μέση θερμοκρασία της Γης στους περίπου 15°C. Αυτά τα επίπεδα θερμοκρασίας είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της ζωής για ανθρώπους, φυτά και ζώα. Δίχως αυτά τα αέρια, η θερμοκρασία της Γης θα έφτανε στους -18°C, ‘παγώνοντας’ τις περισσότερες μορφές ζωής.
Το διοξείδιο του άνθρακα (CO₂) είναι το πιο σημαντικό από τα αέρια που διατηρούν τα επιθυμητά επίπεδα θερμοκρασίας στη Γη. Οι διεργασίες εκπομπής και απορρόφησης CO₂ που προκύπτουν στη φύση αποτελούν τον φυσικό κύκλο του αερίου και είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση της ισορροπημένης συγκέντρωσης του CO₂ στην ατμόσφαιρα. Μέσω της αποσύνθεσης φυτών, ηφαιστειακών εκρήξεων, της αναπνοής ζωικών οργανισμών, ελευθερώνεται CO₂ στην ατμόσφαιρα το οποίο απορροφάται εκ νέου μέσω της φωτοσύνθεσης και της διάλυσης του στο νερό (π.χ. στους ωκεανούς).
Η φύση έχει προνοήσει για την σχεδόν τέλεια διατήρηση της ισορροπίας εκπεμπόμενου CO₂ και της αντίστοιχης ποσότητας που απορροφάται. Ακόμα, όμως, και μικρές αλλαγές οφειλόμενες σε ανθρώπινες δραστηριότητες είναι δυνατό να επηρεάσουν αυτήν την εύθραυστη ισορροπία.

Αλησμονώ και χαίρομαι (Πολυφωνικό)

Ηπειρώτικο παραδοσιακό

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Βιβλίο 3

Υλικό για έκθεση - έκφραση α΄ λυκείου από τον δικτυακό τόπο του Βασίλη Συμεωνίδη

ΠΗΓΗ: http://users.sch.gr/symfo/sholio/ekthesi/a_likiu/z.periehomena.htm

κείμενα

γλώσσα, γλωσσομάθεια

• Η αναγκαιότητα της διόρθωσης των κειμένων της ελεύθερης γραπτής έκφρασης των μαθητών (Μαι 2012)
• Η «λεξιπενία» και η αντίληψη για τη γλώσσα, (Φεβ. 2012)
• Το μάθημα των αρχαίων ελληνικών στην Α΄ Γενικού Λυκείου, Α.Β. Μουμτζάκης (Δεκ 2011)
• Δημοτικισμός, Δημήτρη Γληνού (Απρ. 2011)
• Εμμανουήλ Κριαράς, συνέντευξη στον Σ.Ν. Κοδέλλα γλωσσικό θέμα για τα αρχαία ελληνικά (Μαρ 2011)
• H αναγκαζιάρα και ο ξαπλουριάρης (και σε .doc)
• Ένας στους δύο εκτός Λυκείου, λόγω γλώσσας (Μάιος 2010)
• Γλωσσικές προκαταλήψεις (Φεβ. 2010)
• Διάλεκτοι
• Γεωγραφικές γλωσσικές ποικιλίες (Σωτήρης Γκαρμπούνης)
• Κυριαρχία αγγλικής
• Η ελληνική ως ξένη γλώσσα

γλωσσικά ζητήματα, αναλφαβητισμός

• Célestin Freinet (Σελεστίν Φρενέ), ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται
  μέρος 1, μέρος 2, μέρος 3 (Σεπτ 2015)
• Έπεα πτερόεντα (Σεπ. 2011) (συνεργασία της Χριστίνας Πετρά)
• Παιδιά που δεν ξέρουν το σχολείο
• Το σχολείο παραμένει παθητικό (συνεργασία Σωτήρη Γκαρμπούνη)
• Τεχνολογικός αναλφαβητισμός

διάλογος

• Τι τραβάμε κι εμείς οι πωλήτριες! (νέο)
• H σιωπή των βιβλίων (.zip) (συνεργασία Δόμνας Τσακιρίδου)

εφηβεία

• Η αντιγραφή στη δευτεροβάθμια (Μάι 2013)
• Σχολιάζω τη χρήση του κινητού τηλεφώνου (Αυγ. 2014)
• Για τους νέους και τη φιλοσοφία (Μάι 2012)
• Έφηβοι και κινητά τηλέφωνα (Σεπ. 2011) (συνεργασία της Χριστίνας Πετρά)
• Γονείς και προσωπικότητα των παιδιών (Ιαν. 2010)
• Νέοι, χρήματα και χρόνος
• Εφηβεία
• Βοηθώντας τους εφήβους... (συνεργασία Δώρας Ψωμά)

αγάπη, έρωτας

• Τραγούδια ερωτικά
• Η άγνοια σύμμαχος του έιτζ,  και εδώ .zip/.doc
• Πώς να μιλάτε στα παιδιά σας για θέματα που αφορούν το σεξ,  και εδώ .zip/.doc

ενδυμασία, μόδα

• Μόδα
• Περιθωριοποίηση και νέοι (συνεργασία Θάνου Μπουζινέκη)
• Τατουάζ
• Το σύνδρομο της Κέιτ Μος

γηρατειά και νεότητα

• Η φωνή των πατέρων
• Το μαστίγιο στα σχολεία
• Τρελή νεολαία
• Γερνώντας (συνεργασία Σωτήρη Γκαρμπούνη)

το κωμικό και η σημασία του γέλιου

• Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; (Μαι 2012)
• Το χιούμορ και η επίδρασή του στη ζωή μας,
• Φλερτάρετε με χιούμορ,  και εδώ .zip/.doc
• Δεν γελά ο μωρός,  και εδώ .zip/.doc
  
  
  • Επιλογή από το υλικό του κέντρου εκπαιδευτικής έρευνας, Α΄ γλώσσα, λόγος
  • Επιλογή από το υλικό του κέντρου εκπαιδευτικής έρευνας, Β΄ περιγραφή
  • Επιλογή από το υλικό του κέντρου εκπαιδευτικής έρευνας, Γ΄ αφήγηση
• Προσομοίωση Εξετάσεων Ελληνικής Γλώσσας για την εισαγωγή στα Πειραματικά Λύκεια, Ιούνιος 2013 (αρχείο .doc)
  και σε .pdf

---

θεωρία

• γλώσσα και γλωσσικές ποικιλίες (σχέδιο)
• γλώσσα και γλωσσικές ποικιλίες .pps
• προφορικός και γραπτός λόγος, διάλογος, περιγραφή (σχέδιο)
• αφήγηση (σχεδιαγραμματικά) και σε .doc
• αφήγηση (αναλυτικά)

και

• Η παράγραφος (.pps)
• Οι τρόποι ανάπτυξης παραγράφου στις πανελλήνιες εξετάσεις
• Παράγραφοι, δομή και τρόπος ανάπτυξης (συνεργασία Δώρας Ψωμά)

πάνω

---

άλλα σχετικά με το μάθημα

• Λεξιλογικές ασκήσεις σε δύσκολα σημεία μορφολογίας της νεοελληνικής
• Τα σημεία στίξης (γλωσσικές παρατηρήσεις)
• Η γλώσσα, τα λάθη και τα πάθη (γλωσσικές παρατηρήσεις)
• Λάθη στη χρήση της αύξησης (γλωσσικές παρατηρήσεις)
• Λεξικράτεια του Αλέξανδρου Δελμούζου (Ιαν. 2012) (ιδέες διδασκαλίας)
• Εννέα κείμενα για τη γλώσσα (.rar 27 kb)
• Η αξιολόγηση της περίληψης σύμφωνα με τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου
• Η αξιολόγηση της έκθεσης σύμφωνα με τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου
• Βαθμολόγηση Γραπτών Εξετάσεων στην Έκθεση (δημοσιευμένο στο συνεργατικό site φιλολογικές σελίδες) και εδώ .zip/.doc
• Αδυναμίες της βαθμολογίας
• Παρατηρήσεις για το γραπτό λόγο των μαθητών (δημοσιεύματα στην Καθημερινή)
• Γελοιογραφίες σχετικές με την παιδεία

πάνω

---

εκτός ύλης

• Δ. Γληνός, η θεραπεία της αγραμματοσύνης
• Το τέλος από το Διάλογο του Διονύσιου Σολωμού
• κανοις δαιν ινε ασφαλτωσ
• Ιστορική ορθογραφία· μύθος για το απαραβίαστο
• KAI ellinika ΚΑΙ ελληνικά ΚΑΙ όπως αλλιώς συνεννοούμαστε
• Είναι παλιόπαιδα, παιδιά παλιανθρώπων

Με την ποίηση πολεμάμε το ρατσισμό

Με την ποίηση πολεμάμε το ρατσισμό from ΣΟΦΙΑ ΦΕΛΛΑΧΙΔΟΥ

Μια ιστορία που θα σε εκπλήξει

15 Mαρτίου: Συμπληρώνονται 5 χρόνια από την έναρξη των συρράξεων στη Συρία.

Στη διάρκειά τους 4,7 εκατομμύρια Σύροι έγιναν πρόσφυγες.
Σχεδόν 1 εκ. άνθρωποι (έως 15/3/2016), στην πλειονότητα Σύροι, έχουν διασχίσει το Αιγαίο από τις αρχές του 2015, πολλοί χάνοντας τη ζωή τους. Συναντήσαμε κάποιους από αυτούς στη Λέσβο όπου έχουμε δράση από τον Οκτώβριο του 2015 και τους ζητήσαμε να διαβάσουν για εμάς μία ιστορία γραμμένη στη γλώσσα τους. Έπειτα ρωτήσαμε σε ποιον πιστεύουν ότι ανήκει αυτή η ιστορία. Το μήνυμά είναι ξεκάθαρο: «Πρόσφυγες ήμασταν. Πρόσφυγες είναι. Πρόσφυγας θα μπορούσε να γίνει ο καθένας μας.» Είμαστε δίπλα τους.

Credits:
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γεωργόπουλος
Φωτογραφία: Ειρήνη Κούτουλα, Γιώργος Γεωργόπουλος
Editing: Multivision

Μουσική:
Kai Engel - December / license: http://creativecommons.org/licenses/b...
Pictures of the Floating World - A Thousand Stars / license: http://creativecommons.org/licenses/b...
15 Mαρτίου: Συμπληρώνονται 5 χρόνια από την έναρξη των συρράξεων στη Συρία. Στη διάρκειά τους 4,7 εκατομμύρια Σύροι έγιναν πρόσφυγες. Σχεδόν 1 εκ. άνθρωποι (έως 15/3/2016), στην πλειονότητα Σύροι, έχουν διασχίσει το Αιγαίο από τις αρχές του 2015, πολλοί χάνοντας τη ζωή τους. Συναντήσαμε κάποιους από αυτούς στη Λέσβο όπου έχουμε δράση από τον Οκτώβριο του 2015 και τους ζητήσαμε να διαβάσουν για εμάς μία ιστορία γραμμένη στη γλώσσα τους. Έπειτα ρωτήσαμε σε ποιον πιστεύουν ότι ανήκει αυτή η ιστορία. Το μήνυμά είναι ξεκάθαρο: «Πρόσφυγες ήμασταν. Πρόσφυγες είναι. Πρόσφυγας θα μπορούσε να γίνει ο καθένας μας.» Είμαστε δίπλα τους. Credits: Σκηνοθεσία: Γιώργος Γεωργόπουλος Φωτογραφία: Ειρήνη Κούτουλα, Γιώργος Γεωργόπουλος Editing: Multivision Μουσική: Kai Engel - December / license: http://creativecommons.org/licenses/b... Pictures of the Floating World - A Thousand Stars / license: http://creativecommons.org/licenses/b...

Καστοριάδης: Για την Εκπαίδευση

Θα έλεγα πρώτα πρώτα ότι δεν μπορούμε να χωρίσουμε την εκπαίδευση από τη συνολική κοινωνική κατάσταση. Ο μακαρίτης, ο  καημένος ο Πλάτων έλεγε ήδη ότι ακόμα και οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους ανθρώπους και νομίζω ότι αυτό είναι μια τρομερά σημαντική και βαριά αλήθεια. Η εκπαίδευση ενός ανθρώπου, η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ηλικία μηδέν και φτάνει ως την ηλικία ωμέγα, δηλ. τη στιγμή που θα πεθάνει, συνεχώς διαμορφώνεται αυτός ο άνθρωπος. Διαμορφώνεται από τι; Διαμορφώνεται από όλα όσα προσλαμβάνει. Διαμορφώνεται από όλα όσα είναι γύρω του. Λοιπόν, τί διαμόρφωση υφίστατο ένας αρχαίος Αθηναίος περπατώντας, βλέποντας την Ακρόπολη, την Αγορά, τη Στοά και τα λοιπά και τα λοιπά και τί διαμόρφωση υφίσταται ένας σημερινός Αθηναίος ζώντας μέσα σε αυτό το φρικτό τερατούργημα που λέγεται Αθήνα και που έγινε τερατούργημα μέσα σε σαράντα χρόνια, δυνάμει όλων των μεγαλοφυών πολιτικών μας; Δεν είναι έτσι!...Ή τι διαμόρφωση υφίστατο ένας αρχαίος Αθηναίος βλέποντας τραγωδίες στο θέατρο του Διονύσου και τί διαμόρφωση υφίσταται σήμερα ένας άνθρωπος βλέποντας τις διαφημίσεις της τηλεόρασης, δεν ξέρω τι!...


Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση! Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη –και στο πανεπιστήμιο ακόμη- τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει. Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα ‘χαρτί’ και τα παιδιά ασχολούνται με ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση.

Στη Γαλλία αλλάζουν τα εκπαιδευτικά προγράμματα κάθε ένα χρόνο και το σύστημα και τα λοιπά και τα λοιπά… Κάθε υπουργός παιδείας αλλάζει και κάθε χρόνο πάει και χειρότερα το πράγμα, γιατί; Γιατι δεν μπορούν να αλλάξουν, ούτε είναι ικανοί να σκεφτούν πού είναι το πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι αυτός ο έρωτας των παιδιών για αυτόν που τους διδάσκει και γι' αυτά τα οποία διδάσκει, του διδάσκοντος για τα παιδιά και γι' αυτά που διδάσκει ο ίδιος και της οικογένειας, η οποία επενδύει όλα αυτά τα πράγματα. Για να υπάρξουν όλα αυτά πρέπει να υπάρξει μια άλλη στάση απέναντι στη ζωή και στη γνώση και όχι απλώς η στάση ότι πηγαίνουμε στο σχολείο για να πάρουμε το καλύτερο δυνατό ‘χαρτί’ που θα μας κάνει μετά να έχουμε το καλύτερο δυνατό επάγγελμα ή να μας κάνει να βγάλουμε τα περισσότερα δυνατά λεφτά. Όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία, θα υπάρχει μια συνεχής χειροτέρευση, όπως τη βλέπουμε και σε χώρες όχι σαν την Ελλάδα, αλλά σε μια χώρα όπως η Γαλλία, που έχει τεράστιες ισχυρές παραδοσιακές δομές από δέκα αιώνες και ιδίως στο θέμα της εκπαίδευσης, όπου βλέπει κανείς τη συνεχή φθορά των Λυκείων, των Γυμνασίων, εκεί πέρα και των εκπαιδευτικών και των μαθημάτων που διδάσκονται και των παιδιών και των οικογενειών. Και αυτό είναι όλο το κοινωνικοϊστορικό ρεύμα.

http://www.topikopoiisi.eu/902rhothetarhoalpha/322
http://antikleidi.com/2016/01/10/kastoriadis_erotas_ekpedefsi/

Γραφιάς (Κ. Γ. Καρυωτάκης)

Υψώνουμε τη φωνή μας για να νικήσουμε το φόβο στο σχολείο!

Υψώνουμε τη φωνή μας για να νικήσουμε το φόβο στο σχολείο! 
http://familyinaction.gr/nea/4-anti-bullying-animation-poy-axizei-na-deis/ 

Η ενδοσχολική βία και ο εκφοβισμός είναι ένα θέμα που αφορά κάθε οικογένεια καθώς έρευνες έχουν δείξει πως 1 στα 3 παιδιά έχει υποστεί bullying. Η σωματική και ψυχολογική βία που δέχεται ένα παιδί μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις  στην συμπεριφορά του, ακόμα και στην ανάπτυξήτου. Τι γίνεται όμως όταν το δικό μας παιδί βρίσκεται στη θέση του θύτη;

Η απόκτηση γνώσης είναι το πρώτο και σημαντικό βήμα που πρέπει να κάνουμε για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις.

Πανελλήνια Ημέρα σήμερα κατά της Ενδοσχολικής βίας και του Εκφοβισμού και συγκεντρώσαμε 4 anti-bullying animation που πρέπει και αξίζει να δείτε, μαζί με τα παιδιά. Γιατί υψώνοντας τη φωνή μας νικάμε το φόβο στο σχολείο!

Daisy Chain

Βασισμένο στο μυθιστόρημα «Dandelion» του Γκάλβιν Σκοτ Ντέιβις, το «Daisy Chain» είναι ένα αλά Τιμ Μπάρτον animation παραμύθι, που εξηγεί στα μικρά παιδιά τι είναι το bullying και στους γονείς πώς πρέπει να το κατανοούν και να το αντιμετωπίζουν. H Κέιτ Γουίνσλετ είναι η φωνή του «Daisy Chain», της αυστραλέζικης μικρού μήκους ταινίας animation κατά του bullying που αξίζει να δείτε.

Δεν νιώθω ασφαλής πουθενά

«Δε νιώθω ασφαλής πουθενά», δηλώνει με παράπονο το μικρό αγόρι που όλοι κοροιδεύουν στο σχολείο. «Νιώθω ολομόναχος». Το ασπρόμαυρο αnimation σχεδιάστηκε ώστε κάθε φορά που κάποιος το μοιράζεται στο Facebook να μικραίνει η διάρκειά του κατά ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, με τελικό σκοπό το φιλμάκι να συρρικνωθεί σε μια εικόνα, που ο χρήστης θα μπορεί να τη μοιραστεί και αυτή. Η κεντρική ιδέα που κρύβεται πίσω από αυτήν την καμπάνια ήταν πως όσο πιο πολύ μιλάμε για το bullying τόσο πιο γρήγορα θα το σταματήσουμε.

Τo This Day

Ένα εκπληκτικό βίντεο που σε καθηλώνει μέσα από την παιδική εικόνα και την ένταση στην αφήγηση από τον Καναδό ποιητή Shane Koyczan. Το βίντεο με τίτλο «To This Day»αφηγείται τις ιστορίες εκφοβισμού παιδιών και εστιάζει όχι μόνο στα τραύματα, στην απομόνωση και στη μάχη για να ξεπεραστούν συναισθηματικές ουλές, αλλά και στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Νίκησε τον νταή χωρίς να τον αγγίξει
Ένα βίντεο που μέσα από απλά σκίτσα δίνει με κατανοητό τρόπο χρήσιμες πληροφορίες στα παιδιά για το πώς μπορούν να διαχειριστούν όσο το δυνατόν καλύτερα μια δύσκολη κατάσταση που βιώνουν

Πώς ήταν να μεγαλώνεις μόνο με σταθερό τηλέφωνο

Αναδημοσίευση από: http://antikleidi.com/2016/02/29/life-without-mobile-phone/ 

ΠΗΓΗ: http://www.oneman.gr/keimena/diabasma/listes/pws-htan-na-megalwneis-mono-me-stathero-thlefwno.3923751.html 

Δεν θα το παίξω χίπστερ, ούτε άστεγος amish που κυκλοφορεί με άμαξες και σιχαίνεται την τεχνολογία. Το αντίθετο, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς ίντερνετ, smartphone, λάπτοπ,VGA, MMS, GPS, HSBC κι όλα αυτά τα σύγχρονα θαύματα της επιστήμης.

Κάποτε όμως τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά, πολύ πιο λιτά. Κάθε σπίτι είχε μόνο μια τηλεόραση (κι αυτή συνήθως είχε ένα σεμεδάκι πάνω), μπορεί να μην είχε καν υπολογιστή και κυρίως, είχε ένα σταθερό τηλέφωνο, το οποίο όντως το χρησιμοποιούσαμε και δεν αποτελούσε το ντεκόρ του βίντατζ τραπεζιού που κοσμεί το σαλόνι σου.

Μπορεί αυτή η εποχή να μοιάζει να απέχει αιώνες ολόκληρους, όμως αν είσαι πάνω από 25, σίγουρα θα τη θυμάσαι. Και θα θυμάσαι ότι κάποτε το σταθερό τηλέφωνο, έπαιζε τεράστιο ρόλο στην καθημερινότητά σου. Πριν αποκτήσει ο καθένας το δικό του κινητό, πριν δημιουργηθούν ένα εκατομμύριο διαφορετικοί τρόποι επικοινωνίας, το σταθερό τηλέφωνο ήταν ο τρόπος να έρθεις σε επαφή με τους φίλους σου, το κορίτσι σου και γενικά τον έξω κόσμο.

Ναι εντάξει, δεν έστελνε μηνύματα, δεν τραβούσε φωτογραφίες, δεν έμπαινε στο ίντερνετ, αλλά τη δουλειά του την έκανε κι όλοι το αγαπούσαμε. Αυτές είναι μερικές καταστάσεις που σίγουρα έχεις ζήσει όσο χρησιμοποιούσες σε καθημερινή βάση το σταθερό τηλέφωνο. Καταστάσεις τις οποίες μόλις διαβάσεις είμαι βέβαιος ότι θα τις αναπολήσεις και θα σπεύσεις να πάρεις μια αγκαλιά τη σκονισμένη συσκευή για να θυμηθείτε τα πάλια, έτσι για χάρη του παλιού καλού καιρού.

Ο τρόμος του να ζητάς το κορίτσι που σου αρέσει απ’ τον πατέρα της