Κορυφαία Αντιπολεμική ταινία για τον Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ - "Johnny got his gun" - Ο Τζόνι πήρε τ' όπλο του...

Μέσα στα δηλητηριασμένα χρόνια του Βιετνάμ, επέλεξε ο Dalton Trumbo να διασκευάσει για τη μεγάλη οθόνη την ειρηνιστική νουβέλα του "Ο Τζόνι Πήρε τ΄ Όπλο του", αποφασίζοντας μάλιστα να τη σκηνοθετήσει ο ίδιος. Το θέμα της τοποθετείται στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αφορά σε έναν πολυτραυματία, τον Τζο. Ο Τζο Μπόναμ (Timothy Bottoms), ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Ωστόσο, ο Τζο, καταδικασμένος σε μια ολοκληρωτική σιωπή, αρχίζει ξαφνικά να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ονειρεύεται και να θυμάται, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις της επιστήμης… Η κατάσταση αυτή του Τζο αποτελεί και την κατάσταση του κόσμου ως αποτέλεσμα του πολέμου. Ο «Τζο» είναι φρικτά ακρωτηριασμένο- ένα κατασκεύασμα των κάθε λογής ηγετών και συμφερόντων. Το φιλμ μεταφέρει ένα ξεκάθαρο αντιπολεμικό μήνυμα, . Ίσως όμως δεν είναι μόνο αυτό που το καθιστά επίκαιρο. Ο Trumbo μακριά από τα πεδία των μαχών, σκιαγραφεί τη μεγαλύτερη παράνοια του πολιτισμού μας σαν ένα εργοστάσιο παραγωγής κουφαριών. Για μία ακόμη φορά το αποκρουστικό κρύβεται επιμελώς και γι΄ αυτό τρομάζει περισσότερο (ο τζο φορά μια ειδική μάσκα), ο ήχος διαχωρίζεται από την πηγή του γι΄ αυτό και πανικοβάλλει. Για δύο εκτενή χρονικά διαστήματα η οθόνη μένει μαύρη, μια φωνή ακούγεται, ένας εσωτερικός μονόλογος ξεκινά προερχόμενος από κάποιον μονίμως αθέατο ομιλητή, κάτι που συγκλονίζει τον θεατή. Το πιο ενδιαφέρον ίσως στοιχείο της ταινίας είναι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται τα φλας μπακ. Τοποθετημένα σε μια φαινομενικά τυχαία σειρά, με υποβαθμισμένο τον ήχο των χώρων, συγκροτημένα από άποψη υποκριτικής και διανθισμένα με εξωπραγματικά στοιχεία, συντελούν στο να μειωθεί η συναισθηματολογία, αλλά συντηρούν ταυτόχρονα μια διαρκή αμφιβολία για το εάν συνέβησαν ποτέ, και με ποιον τρόπο, όσα θυμάται ο Τζο. Αυτό που αφήνει η ταινία πέρα από τα αντιπολεμικά αισθήματα είναι και μια βαθιά καταδίκη του σύγχρονου πολιτισμού που θέλει τον άνθρωπο αλλότριο από της πραγματικές του ανάγκες , μια μηχανή που δουλεύει χωρίς να σκέφτεται και ζει με τρόπο που έχει προκαθοριστεί όχι από τις δικές του ανθρώπινες ανάγκες , αλλά από τις ανάγκες που έχει κάθε φορά το απάνθρωπο σύστημα που είναι ενταγμένος.