Τα ζευγάρια πιο ζευγάρια από ποτέ, και οι σινγκλ πιο σινγκλ από ποτέ
Με αυτό το απόφθεγμα η φίλη Ειρήνη Γεωργή συνόψισε την κατάσταση της καραντίνας. Το σκόρπισμα της ζωής, το να τρέχουμε αριστερά-δεξιά «παίζοντας τη φάρσα του πολυάσχολου» εξασφαλίζει ότι κατορθώνουμε να μην εστιάζουμε σε τίποτε, και άρα να μη σκεφτόμαστε. Αυτό το κάνει από τη φύση του, προγραμματικά και οργανωμένα το διαδίκτυο. Το διαδίκτυο δεν προκαλεί διάσπαση προσοχής, είναι η διάσπαση προσοχής. Όσο όμως και να χωθεί κάνεις στον υπολογιστή και το κινητό του, θα πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει τη ζωή του για πρώτη φορά με μεγεθυντικό φακό.
Αυτό το σοκ που περνάμε, και που θα περάσουμε -και που θα χειροτερεύει μέρα με την ημέρα όσο θα εντείνεται ο εγκλεισμός, θα συσσωρεύονται οι πιέσεις και θα αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων- είναι ταυτοχρόνως και μία καταναγκαστική ευκαιρία για να αντιμετωπίσουμε κατάματα ποιοι όντως είμαστε. Την ονομάζω ευκαιρία χωρίς να είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα βγει κάτι καλό από αυτό, ή ότι όλοι μας θα ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτά τα συμπεράσματα. Γιατί μια ψυχοθεραπεία έχει αυτό το ρίσκο, αφού διαυγάσει κανείς το ασυνείδητό του, μπορεί η λίμνη του ασυνειδήτου να μην ξεραθεί, καταπώς το περιέγραφε ο Φρόυντ, αλλά να μας πνίξει. Σαν την καμπάνα που έχει βουλιάξει στον πάτο της λίμνης, του Λευκάδιου Χερν, που είναι ακόμη καμπάνα, αλλά δεν μπορεί να χτυπήσει.
Μα τόσον καιρό οι σχέσεις μας δεν απορροφώνται από το κινητό; Δεν είναι οι κύριες επαφές μας μέσω του διαδικτύου; Ποιοι είναι αυτοί που τόσον καιρό δεν χόρταιναν τις αγκαλιές και τώρα ξαφνικά νιώθουν εγκλωβισμένοι; Όλοι στο κινητό τους δεν είναι σκυμμένοι όταν συναντιούνται; Πώς ξαφνικά πενθούν αυτά που τους άφηναν καθημερινά αδιάφορους; Εξάλλου, οι ανθρωπολόγοι που μελετούν ερευνητικά τις διαδικτυακές επαφές εξηγούν εδώ και καιρό ότι η ασώματη επαφή είναι λύση σωτηρίας για μεγάλες κατηγορίες του πληθυσμού.
Διαβάστε τη συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο/η είπε...