Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: ένα τραγούδι - Εικόν' αχειροποίητη

Ένα τραγούδι σε στίχους Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και μουσική Λεωνίδα Μαριδάκη.
Από τη θεατρική διασκευή δύο διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (Όνειρο στο κύμα, Τ' αγνάντεμα) που ανέβηκε το 2011-2012 από την ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΕΧΝΗΣ ΒΙΟΛΕΤΤΑ και παρουσιάστηκε σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και την Κύπρο. Σκηνοθέτησαν και έπαιξαν οι Μαρινέλλα Βλαχάκη και Αντώνης Περαντωνάκης ενώ τη μουσική υπέγραψε και έπαιξε ζωντανά επί σκηνής ο Λεωνίδας Μαριδάκης

Eικόν' αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ' είχα, κ' είχα για μόνο φυλαχτό μια της κορφής σου τρίχα. Oνείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα, σαν περιστέρι στη σπηλιά μ' ετάραξαν για σένα. Τ' αηδόνια αυτά που κελαηδούν μου φαίνονται να κλαίνε κίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε. Kίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε· τ' αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται να κλαίνε. Να σε χαρεί κι η άνοιξη μαζί με τα λουλούδια όπου 'ναι σαν αμέτρητα ζωγραφιστά τραγούδια. Συ στο σκολειό δεν έμαθες να γράφης ραβασάκια· στα χείλη σου τα ρόδινα πού τά 'βρες τα φαρμάκια; Στα μάτια τα ψιχαλιστά πόχ' έρωτας καρτέρι, πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει. Τη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ' αρνηστείς αρνί μου αγάπη μου αιώνια αγάπη μου στερνή μου

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ: Το κλίμα δεν το λογαριάζω...

Ε​​να γεγονός δεκαπενθήμερης διάρκειας, μια διάσκεψη για το κλίμα, δεν θα πρέπει να είναι εντελώς ασήμαντο και ανάξιο ενδιαφέροντος. Σημειωτέον, στη διάσκεψη δεν συμμετείχαν αποκλειστικά επιστήμονες, που ο στρυφνός υποτίθεται λόγος τους «δεν είναι για το γυαλί», ούτε αποκλειστικά οικολόγοι, που ο γλυκερός υποτίθεται λόγος τους προκαλεί φρίκη στους σοβαρούς αυτού του κόσμου. Συμμετείχαν και πολιτικοί εκπρόσωποι –υπουργοί, πρωθυπουργοί, καγκελάριοι, πρόεδροι– σχεδόν όλων των χωρών του πλανήτη, πλούσιων και φτωχών, άλλων ψευδαισθησιακά σίγουρων και άλλων τρομαγμένων μπροστά σε όσα τους επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον τους. Τέλος, όχι μόνο τα συμπεράσματα της διάσκεψης, αλλά και οι σκέψεις που αναπτύχθηκαν στη διάρκειά της και οι σχεδιασμοί που συγκρούστηκαν, για τις πηγές ενέργειας, τα ποσοστά των ρύπων, το λιώσιμο των πάγων κτλ., αφορούν και τη δική μας χώρα· τον καθέναν χωριστά και τη ραγισμένη κοινότητα που συναποτελούμε. Το αύριο και το μεθαύριο του πλανήτη μάς περιέχει. Και το 2050, όπως κι αν τον εννοήσουμε τον χρόνο, είναι ήδη τώρα. Θα περιμένουμε να φτάσει κομμάτι κάποιου παγετώνα στη Σαντορίνη ή στη Μύκονο για να το παραδεχτούμε;

Θα πιθανολογούσε, λοιπόν, κανείς ότι θα είχε εκδηλωθεί ευκρινέστερα το ελληνικό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για μια διάσκεψη τόσο σοβαρή. Και ότι οι αναφορές στον Τύπο θα ήταν περισσότερες, εκτενέστερες και ουσιαστικότερες. Οχι μονόστηλα ή δίστηλα που μπαίνουν για να βγει η υποχρέωση και μόνο. Για να μη δοθεί δηλαδή σε κανέναν απαιτητικό ή απλώς αφελή το δικαίωμα της μομφής. Για να μην κάψω ξερά και χλωρά μαζί, να πω ότι αν κάποιος είχε την υπομονή και τον χρόνο να ξεφυλλίζει καθημερινά το σώμα όλων των ελληνικών εφημερίδων, να παρακολουθεί όλα τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και να βυθίζεται σε κάμποσες ιστοσελίδες, ειδικευμένες και μη, θα κατόρθωνε τελικά να ικανοποιήσει έστω μερικώς την επιθυμία του να πληροφορηθεί· υπήρξαν και εμπεριστατωμένες αναφορές. Η γενική εικόνα όμως, αυτή που ετοιμάζεται για να δοθεί στη μαζική κατανάλωση και να διαμορφώσει την επίσης μαζική συνείδηση, ήταν μια εικόνα ισχνού ενδιαφέροντος. Το γεγονός, το σοβαρό γεγονός, αντιμετωπίστηκε περίπου ως μη γενόμενο, κατά την ορολογία του βόλεϊ.

Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο ριζοσπάστης

Η διορατικότητα του Αϊνστάιν ήταν τόσο επαναστατική, ώστε όχι μόνο υπήρξε προκλητική για το καθιερωμένο δόγμα στις φυσικές επιστήμες, αλλά άλλαξε ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο οι συνηθισμένοι άνθρωποι έβλεπαν τον κόσμο. Ως τη δεκαετία του 1920 είχε αποκτήσει διεθνή λαϊκή απήχηση σε μια κλίμακα που δεν θα θεωρούνταν συνηθισμένη πριν από την άνοδο των σύγχρονων –διαποτισμένων με διασημότητες– λαϊκών εφημερίδων και καλωδιακών ειδησεογραφικών καναλιών. Τα λιγότερο γνωστά επιστημονικά του πονήματα, καθώς και οι συνεντεύξεις στο δημοφιλή Τύπο, γίνονταν πρωτοσέλιδα και αποτελούσαν τροφή για τα φιλμ με τα επίκαιρα. Συνήθως όμως απουσίαζε οποιαδήποτε νηφάλια συζήτηση σχετικά με τη συμμετοχή του ως ειλικρινούς ριζοσπάστη στην πολιτική ζωή του καιρού του – ειδικά σε πορτρέτα και βιογραφίες μεταγενέστερες του θανάτου του. 

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν (14 Μαρτίου του 1879 - 18 Απριλίου του 1955) γεννήθηκε σε μια φιλελεύθερη, κοσμική και αστική εβραϊκή οικογένεια. Τα παιδικά χρόνια του νεαρού Άλμπερτ, καθώς και τα πρώτα του εφηβικά, δεν παρουσίαζαν ασυνήθιστα στοιχεία. Όπως πολλοί νέοι άντρες των τελών του 19ου αιώνα, ήταν περίεργος, διάβαζε Δαρβίνο, τον ενδιέφερε ο υλικός –εννοείται, ο φυσικός– κόσμος και επιθυμούσε να κατανοήσει «τα απόκρυφα της φύσης, ώστε να διακρίνει “το νόμο μέσα στο νόμο”». Το 1895 ο Αϊνστάιν, στην ηλικία των 16, αποκήρυξε τη γερμανική του υπηκοότητα και μετακόμισε στην Ελβετία.

Τα Άλογα του Aχιλλέως - Κ. Π. Καβάφης

Τα άλογα του Αχιλλέως

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο -αφανισμένο-
μιά σάρκα τώρα ποταπή -το πνεύμα του χαμένο-
ανυπεράσπιστο -χωρίς πνοή-
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ' την ζωή.

Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ' εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτεινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα ευγενή.

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΤΑ ΘΕΙΚΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΣΤΗΝ ΟΧΘΗ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ Giorgio de Chirico 1963

http://kleio2012.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6.html

Παπαδιαμάντη, Το Μοιρολόγι της Φώκιας. Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Η Ακριβούλα είναι ένα εννιάχρονο κορίτσι, εγγόνι της γρια-Λούκαινας. "Παγιδεύεται μέσα σε μια στιγμή μουσικής μαγείας και χάνει οριστικά την ίδια τη μαγεία της ζωής. Με μια κραυγή, ένα απλό "μπλουμ", συντελείται το πέρασμα από τη μαγεία της ζωής στο έρεβος του θανάτου". Ακολουθεί ο θρήνος, όχι από ανθρώπινη ύπαρξη αλλά από μια φώκια. Ο θάνατος της Ακριβούλας πνίγηκε στην άγνοια των άλλων. Η ζωή όμως, δε σταματάει. Συνεχίζει, με όλα της τα βάσανα, τη δική της πορεία. Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ' οι καημοί του κόσμου. Στο παρακάτω βίντεο ξετυλίγονται οι σκέψεις μας κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης και ερμηνευτικής επεξεργασίας του λογοτεχνικού κειμένου στην τάξη. Τις αποτυπώσαμε σε λεκτικά σχήματα με κίνηση, τα οποία συνδυάσαμε με θρυμματισμένες λέξεις ή φράσεις μέσα από το κείμενο. Στόχος μας ήταν να σκηνοθετήσουμε μια παρουσίαση του έργου με τρόπο που να δίνει έμφαση στην οπτικότητα και την αποσπασματικότητα, ξεφεύγοντας έτσι από τη γραμμική ανάγνωση ενός γραπτού σημειώματος. Οι "σιωπές" των αποσπασμάτων προσφέρονται ως "κενά" για συμπλήρωση. Στο βίντεο συμπληρώνονται με το μελωδικό ήχο του τραγουδιού. Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων, Το μοιρολόγι της φώκιας, από το cd "Γκρεμό δεν έχουν τα πουλιά". Εικαστική ματιά: Ναβρόζογλου Μάγδα, Β΄ Λυκείου Πεδινής Ιωαννίνων.
http://vod.sch.gr/video/view/1081

Παντελής Βούλγαρης: "Το τελευταίο σημείωμα"