Προετοιμασία για το 9ο Κεφάλαιο: Μεσοπόλεμος (1919-1939) - "Τρίτος Παγκόσμιος" - Τι ήταν τα τραστ και το κραχ; Γνωρίζετε κάτι για το 1929 και τη "Μαύρη Πέμπτη" (24 Οκτωβρίου 1929) στη Νέα Υόρκη; Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές με τη σημερινή κρίση;

Εντυπωσιακές φωτογραφίες της NASA από την έκρηξη της Αίτνα

Mount Etna puts on spectacular show από reuters

Ο δορυφόρος της NASA, Advanced Land Imager, αποτύπωσε την πρόσφατη έκρηξη του ηφαιστείου της Αίτνας. Το ηφαίστειο, όπως δηλώνουν οι επιστήμονες, «σιγόβραζε» επί δέκα μήνες και στη συνέχεια εκτονώθηκε με τρεις διαδοχικές εκρήξεις σε διάρκεια 36 ωρών. Η δραστηριότητα του ηφαιστείου στο νησί της Σικελίας ξεκίνησε στις 02:00 (τοπική ώρα) τα ξημερώματα της προηγούμενης Τρίτης και ολοκληρώθηκε μια ώρα αργότερα περίπου.

 H κεντρική έκρηξη πραγματοποιήθηκε από τον νοτιοανατολικό κρατήρα.

Η ροή λάβας οδηγήθηκε μακριά από τις κατοικημένες περιοχές και οι ιταλικές αρχές δεν εξέδωσαν έκτακτη προειδοποίηση προς τους κατοίκους. Η Αίτνα είναι το μοναδικό ενεργό ηφαίστειο της Ευρώπης.

Πηγή: tvxs

Η Αθήνα πρωταγωνιστεί στο νέο τραγούδι του Nick Cave

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=345593

Παλιός γνώριμος και λάτρης της Ελλάδας, ο Cave δημιούργησε ένα μουσικό κομμάτι αφιερωμένο στην Αθήνα της κρίσης και των κοινωνικών αναταραχών.

Οι περισσότεροι στίχοι του κομματιού, μαρτυρούν την αγάπη, τη γνώση αλλά και την πίκρα του τραγουδοποιού για τη χώρα: «Δύο κεραυνοί ήρθαν στο δωμάτιο μου, δώρο από τον Δία» ... «Ο Δίας γελάει, είναι από τα δακρυγόνα, με ρωτάει πώς είμαι, του λέω Δία μη ρωτάς»... «Οι κεραυνοί μου είναι χαρά που μου έδωσε ο Δίας, και στο λίκνο της Δημοκρατίας ακόμα και τα περιστέρια φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες»

Κι ακόμη: «Στην Αθήνα η νεολαία κλαίει από τα δακρυγόνα, αλλά εγώ μαυρίζω στην πισίνα του ξενοδοχείου μου»... «Οι άνθρωποι δεν επιστρέφουν, τους βλέπω τα βράδια να κοιμούνται και κλαίνε ακατάπαυστα, όχι από τα δακρυγόνα… αλλά γιατί είμαστε χαμένοι πια…»

θα 'ρθουν στιγμές...

Είδα κι εγώ τον Χατζηπαναγή να παίζει!

Ήμουν έντεκα όταν ήρθε ο θείος από τον Καναδά.Ερχόταν κάθε χρόνο

τον Αύγουστο για διακοπές, όμως εκείνη τη φορά είχε έρθει στην Ελλάδα για κάτι άλλο που δε θυμάμαι. Θυμάμαι πάντως πως ήταν άνοιξη και ο καιρός γλυκός. Ένα απόγευμα έπιναν καφέ με τον πατέρα και τη μάνα μου στην αυλή. Είχα διάβασμα και ήμουν στο δωμάτιό μου, όμως άκουγα τι έλεγαν και είχα οπτική επαφή από το ανοιχτό παράθυρο. Κάποια στιγμή έπιασα να λέει στον πατέρα μου κάτι για τη Νέα Φιλαδέλφεια, πως έχει χρόνια να πάει, κάτι τέτοιο. Είδε πως τους κοίταζα, χαμογέλασε και μου λέει: «τι λες, πάμε στο γήπεδο αύριο;». Πετάγομαι έξω πηδώντας πάνω από το παράθυρο και  πέφτω πάνω στον πατέρα μου ικετεύοντας. Με άφησε.

Ο θείος μου ήταν αεκτζής. Όχι φανατικός, πιο πολύ αγαπούσε το ποδόσφαιρο. Εγώ, Ολυμπιακός ή καλύτερα «θρύλος», όπως περηφανευόμουν. Δεν είχα πάει ποτέ στο γήπεδο. Όμως κάθε Κυριακή κόλλαγα τ’ αυτί μου στο «ραδιάκι» που μετέδιδε σε ζωντανή σύνδεση τους αγώνες της πρώτης εθνικής κατηγορίας. Ο πατέρας μου που δεν έβλεπε ποτέ ποδόσφαιρο, με άφηνε που και που πριν πάω για ύπνο να δω τα πρώτα λεπτά της Αθλητικής Κυριακής που παρουσίαζε ο κύριος Φουντουκίδης. Όπως ήταν φυσικό, οι εικόνες μου από τα γήπεδα είχαν ασπρόμαυρο χρώμα μέχρι που, περνώντας τη θύρα του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας, ένιωσα τις αισθήσεις μου να δέχονται επίθεση από αμέτρητους κεραυνούς ηδονής,  όταν είδα τον πράσινο χλοοτάπητα να απλώνεται μπροστά μου απέραντος,  κάτω από τις λαμπερές ακτίνες του ήλιου, τους ποδοσφαιριστές με σάρκα και οστά να προθερμαίνονται  και τους χιλιάδες φιλάθλους στις εξέδρες να κουνάνε κιτρινόμαυρα κασκόλ και σημαίες. Για την ιστορία,  η ΑΕΚ (Παπαϊωάννου, Δομάζος, Μπάγεβιτς, Τάσος κλπ.) κέρδισε τον ΠΑΟΚ (Κούδας, Σαράφης, Φορτούλα, Κωστίκος κλπ.) με 3-2.

Εκείνος ο αγώνας μπορεί να μην έχει σχέση με τον Βασίλη Χατζηπαναγή,σηματοδότησε όμως τη σχέση μου ως θεατή με το άθλημα τα αμέσως επόμενα χρόνια. Μια σχέση που από παιδικός έρωτας έγινε αγάπη για το ποδόσφαιρο, που το έβλεπα σαν παιχνίδι και χαιρόμουν όταν οι πρωταγωνιστές του μου πρόσφεραν αυτό που γούσταρα να δω: όμορφο θέαμα.

Το φθινόπωρο του '85 είμαι πια νεαρός. Το Στάδιο Καραϊσκάκη είναι κλειστό λόγω εκτέλεσης έργων. Ο Ολυμπιακός χρησιμοποιεί για έδρα το Ολυμπιακό Στάδιο στην Καλογρέζα. Παίζουμε με τον Ηρακλή. Έχουμε κατέβει με τον φίλο μου το Γιώργο για να δούμε τον «Νουρέγιεφ». Ο Ηρακλής είχε πολύ καλή ομάδα εκείνη την εποχή. Δεν θυμάμαι  τον προπονητή, όμως είχε στην ενδεκάδα  του Παπαϊωάννου, Καραΐσκο,  Μαλουμίδη, Αδάμου και άλλους.  Ο σπουδαιότερος λόγος όμως για να πάμε σε αυτόν τον αγώνα ήταν η συμμετοχή του Βασίλη Χατζηπαναγή, που μέχρι τότε δεν τον είχαμε δει ποτέ ζωντανά στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός ήταν ο Ολυμπιακός, περιμέναμε λοιπόν να δούμε ένα καλό ματς.

Φτάνουμε στο στάδιο και αγοράζουμε δυο φτηνά εισιτήρια για το πάνω διάζωμα, χωρίς να ξέρουμε από θύρες, που κάθονται οι φανατικοί οπαδοί κλπ. Λίγος ο κόσμος στο γήπεδο και  στη θύρα μας. Έτσι, για να μην είμαστε μόνοι, αποφασίσαμε να μετακινηθούμε προς τη διπλανή θύρα που ήταν σχεδόν γεμάτη από νεαρόκοσμο που ανέμιζε μεγάλες κόκκινες σημαίες και φώναζε συνθήματα υπέρ της ομάδας μας. Οι ομάδες τότε δεν έμπαιναν μαζί στον αγωνιστικό χώρο όπως σήμερα. Πρώτα έμπαινε η φιλοξενούμενη και ακολουθούσε μετά από λίγο η γηπεδούχος, που όπως ήταν φυσικό γνώριζε την αποθέωση.

Από τα μεγάφωνα αναγγέλεται η ομάδα του Ηρακλή και οι παίχτες κάνουν την εμφάνισή τους. Αυθόρμητα χειροκροτώ, την ίδια στιγμή που από δίπλα μας (από την εξέδρα των φανατικών όπως καταλάβαμε) ακούγονται «ουου», σφυρίγματα και βρισιές, η ηπιότερη των οποίων ήταν το  «Βούλγαροι», ενώ εκτοξεύονται προς το μέρος της αντίπαλης ομάδας εκατοντάδες μούντζες και προτεταμένα μεσαία δάχτυλα καθώς και  μικρά πλαστικά μπουκάλια πορτοκαλάδας των γηπέδων, εκείνα που αντί για καπάκι σφράγιζαν από πάνω με αλουμινόχαρτο. Άκουσα κάμποσα «γαλλικά» από τους γείτονες της διπλανής εξέδρας, επειδή νωρίτερα χειροκρότησα ενώ δεν έπρεπε   και ένιωσα αρκετά απειλητικά βλέμματα να με «καρφώνουν», όμως σύντομα ακούστηκε από τα μεγάφωνα ο ύμνος του θρύλου και σηκώθηκε όλο το γήπεδο, μαζί κι εμείς φυσικά, να αποθεώσουμε τους παίκτες μας.

Ο Βάσια ζωγράφιζε με τις περίτεχνες κινήσεις και τις μαγικές τρίπλες του πάνω στον καταπράσινο καμβά της Καλογρέζας, και μόνο με φάουλ μπορούσαν να τον ανακόψουν οι δικοί μας. Αν και ήμουν πια προσεκτικός με τις αντιδράσεις μου, δεν ήταν λίγες οι φορές που κουνήθηκα στην καρέκλα μου μετά από ένα μαγικό του. Μέχρι που φάγαμε πρώτοι γκολ. Φεύγει στην αντεπίθεση ο καραφλός ο Μαλουμίδης περνώντας τρεις δικούς μας, δίνει στον Χατζηπαναγή που ελίσσεται μέσα στη μεγάλη περιοχή, κάνοντας τους πάντες, στο τεραίν και την εξέδρα, να πιστέψουν πως θα τελειώσει τη φάση και ενώ συγκλίνουν πάνω του δυο του Ολυμπιακού, αυτός κόβει απότομα  (πάρε-βάλε)  τη μπάλα στον επερχόμενο Αδάμου που δεν είχε παρά να την σπρώξει στα δίχτυα.

Πάνω στα νεύρα μου για το γκολ που φάγαμε, αλλά παράλληλα έκθαμβος με την ομορφιά της φάσης, φωνάζω «πωω ρεε τι κάνει ο άνθρωπος;!» και αυθόρμητα πετάγομαι από τη θέση μου, ξεχνώντας πως ήμουν ήδη σεσημασμένος. Οι γείτονες  οπαδοί μάλλον νόμισαν πως πανηγύριζα για το γκολ του Ηρακλή. Το τι άκουσα δεν περιγράφεται, τα περισσότερα βέβαια για λογαριασμό της μάνας μου,  μέχρι που κάποιοι κινήθηκαν απειλητικά εναντίον μας. Πόσες πιθανότητες επιτυχίας θα είχαμε άραγε αν προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στους κάφρους πως υποστηρίζουμε την ίδια ομάδα; Δεν τολμήσαμε να το διακινδυνεύσουμε. Την κοπανήσαμε άρον άρον και είδαμε τον υπόλοιπο αγώνα από άλλη θύρα, σχεδόν στην άλλη άκρη του διαζώματος. Και το δεύτερο γκολ του Ηρακλή (τελικό σκορ 2-2) προήλθε από μαγική πάσα του «Νουρέγιεφ».

Ο Βασίλης ή «Βάσια» Χατζηπαναγής ή «Νουρέγιεφ» ήταν παιδί πολιτικών προσφύγων που βρήκαν καταφύγιο στην Τασκένδη της ΕΣΣΔ, μετά τον εμφύλιο. Γεννήθηκε στις 26 Οκτώβρη του 1954 και πρωτόπαιξε μπάλα με τα παιδιά της γειτονιάς του. Ξεχώρισε γρήγορα για το μεγάλο ταλέντο του και στα 17 του παίζει για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της μεγάλης κατηγορίας του Ουζμπεκιστάν. Σχεδόν αμέσως κλήθηκε από την εθνική ομάδα εφήβων και παίζει σε επίσημο αγώνα με τα χρώματα της Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς να ξέρουν οι γονείς του πως αυτό θα του στερούσε για πάντα το δικαίωμα να παίξει με την εθνική ομάδα της Ελλάδας. Άλλοι καιροί τότε, άλλοι διεθνείς κανονισμοί, πιο αυστηροί, όχι όπως σήμερα που οι υπηκοότητες και οι συμμετοχές των αθλητών σε εθνικές ομάδες πουλιούνται και αγοράζονται σε λίγες ώρες. 

Το 1976, καταξιωμένος ποδοσφαιριστής, έρχεται στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, αφού για κάποιες λεπτομέρειες δεν κατάφερε να τον αποκτήσει ο Ολυμπιακός και γίνεται ο «Νουρέγεφ» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ονειρευόταν πάντα να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει στις μεγάλες ομάδες του εξωτερικού που κατά καιρούς τον ζητούσαν, τα συμβόλαια όμως εκείνης της εποχής και η ομάδα του, που προτίμησε να τον αναλώσει στο μικρής αξίας ελληνικό πρωτάθλημα, του κρατούσαν δεμένα τα φτερά.

Η μεγαλύτερη διάκριση γι’ αυτόν ήρθε το 1984 όταν κλήθηκε στην μικτή Κόσμου. Λέει ο ίδιος: «Το 1984 έπαιξα με τη Μικτή Κόσμου σε ένα παιχνίδι στη Νέα Υόρκη απέναντι στη Νιου Γιορκ Κόσμος. Είχα για συμπαίκτες το Μπεκενμπάουερ, τον Κίγκαν, τον Μάριο Κέμπες. Ήταν τεράστια εμπειρία. Είναι να γελάς αν σκεφτείς πως σε καλούν στην Μικτή Κόσμου και δεν μπορείς να παίξεις στην Εθνική ομάδα της πατρίδας σου.     Με ρωτούσαν οι συμπαίκτες μου γιατί δεν έπαιζα στην εθνική, τους εξήγησα την κατάσταση και τους φάνηκε πρωτάκουστο».

Εκτός από μεγάλος ποδοσφαιριστής ο Χατζηπαναγής ήταν και είναι ένας σεμνός άνθρωπος, που ποτέ δεν απασχόλησε την δημοσιότητα με κάτι άλλο εκτός από τη δουλειά του, το ποδόσφαιρο. Η σχέση του με τη μπάλα ήταν ερωτική. Ο τρόπος που της συμπεριφερόταν και την έκανε δική του  ήταν μοναδικός. Και αυτή του ανταπέδιδε με ευχαρίστηση, φροντίζοντας να μην του χαλάει σχεδόν ποτέ το χατίρι. Όσοι είδαν τον «Νουρέγιεφ» να παίζει ποδόσφαιρο είχαν την τύχη να νιώσουν συναισθήματα που λίγες φορές η ζωή σου δίνει την ευκαιρία να νιώσεις.

Φύγαμε από το γήπεδο και η γεύση ήταν γλυκόπικρη. Είδαμε ένα καλό ματς μεταξύ είκοσι ενός ποδοσφαιριστών που βρίσκονταν απλωμένοι κάτω από το άστρο του Βασίλη Χατζηπαναγή και έπαιρναν απ’ το φως του. Σε όλη τη  διαδρομή της επιστροφής μας με τον ηλεκτρικό, αντηχούσε  βαριά, σαν πένθιμη καμπάνα,  στ’ αυτιά μου η κραυγή «να γυρίσεις πίσω στη Ρωσία ρε» που έβγαζαν μια χούφτα  συνομήλικοί μου, τυφλωμένοι από την οπαδική βλακεία. Από το ανοιχτό παράθυρο του βαγονιού έμπαινε δροσερός αέρας αλλά  πνιγόμουν από έναν κόμπο που είχε σταθεί στο στέρνο μου και με πίεζε.

Ήθελα να βγάλω το κεφάλι μου από το παράθυρο,  κοιτάζοντας πίσω προς το στάδιο και να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη σε όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες και τους πέντε έξι μεγαλύτερους που τους καθοδηγούσαν: Ο Χατζηπαναγής ρε δεν είναι η φανέλα του, είναι η ίδια η μπάλα ρε, είναι το ποδόσφαιρο. Ανοίξτε τα μάτια σας και ζήστε το αν μπορείτε και κάποια μέρα ίσως αξιωθείτε να περηφανεύεστε στα παιδιά σας «είδα κι εγώ τον Χατζηπαναγή να παίζει!»

Πηγή: e-oikodomos.blogspot.gr

Αρχαϊκή τέχνη: Α1-Α2 Γυμνασίου Μανιάκων Καστοριάς

 from Kvarnalis75

Η ταινία μικρού μήκους, Αστροσκόνη (Stardust), του Μισα Ροζεμα, αφορά το Voyager 1, το μη επανδρωμένο σκάφος που εκτοξεύθηκε το 1977 για να εξερευνήσει το διάστημα πέραν του ηλιακού συστήματος.

Η ταινία έγινε προς τιμή του Ολλανδού γραφίστα, Αρχαν Γκρουτ, που πέθανε τον Ιούλιο του 2011 σε ηλικία 39 χρονών.

 Η ταινία παρουσιάζει το τέλος του κόσμου με την διαστολή του Ήλιου σε ένα ψυχρό αλλά τεράστιο κόκκινο γίγαντα που θα κατασπαράξει πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Όμως το Voyager θα συνεχίσει το ταξίδι του μέσα στο χαώδες σύμπαν μεταφέροντας ένα μήνυμα από την ανθρωπότητα.

Πηγή: tvxs

«Οι συμμαθητές μου με πειράζουν κάθε μέρα»

Από Γυμνάσιο Κορησού: Ευχαριστούμε που ήρθατε!!!

http://blogs.sch.gr/gymkoris/2013/02/09/%CE%B8%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%BA

Μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε την Παρασκευή 8 Φλεβάρη 2013.

Η θεατρική ομάδα του Γυμνασίου Μανιάκων μας παρουσίασε θεατρικά το κλασικό έργο του Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου «Ο Ηλίας του 16ου» στην Κορησό στην αίθουσα εκδηλώσεων του χωριού για τα παιδιά του Γυμνασίου μας. Τα παιδιά έπαιξαν καταπληκτικά με την καθοδήγηση του καθηγητή της μουσικής Ντίνου Ταμβάκη.

Ευχαριστούμε το Γυμνάσιο Μανιάκων και τη θεατρική ομάδα που αποδέχτηκαν την πρόσκλησή μας και μας πρόσφεραν αυτό το απολαυστικό θέαμα!

«Paperman»

«Gracias Grecia»: Μήνυμα αλληλεγγύης από Ισπανούς μαθητές

Gracias, Grecia Nuestra herencia από CDemo83

Μια ομάδα Ισπανών μαθητών και καθηγητών από τη Μούρθια δημιούργησαν ένα βίντεο αλληλεγγύης προς τους Έλληνες.  Το βίντεο έχει τίτλο “Gracias Grecia Nuestra herencia" (Ευχαριστούμε Ελλάδα για την κληρονομιά μας).

πηγή: tvxs

Γιάννης Σκαρίμπας: α) Βιογραφικό σημείωμα. β) αφιέρωμα από το "Επτά Ημέρες Καθημερινή", γ) "Ουλαλούμ" από τον Ν. Άσιμο, δ) "Σπασμένο καράβι", ε) άρθρο της "Ελευθεροτυπίας" για τον "άγνωστο ποιητή", στ) το αρχείο της ΕΡΤ, ζ) δικτυογραφία. Επίλογος: Ο γλάρος.

α)Βιογραφικό σημείωμα: 
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=369

β) Αρχείο: "Επτά Ημέρες" Καθημερινή

http://wwk.kathimerini.gr/kath/7days/1997/04/06041997.pdf< 

γ) "ΟΥΛΑΛΟΥΜ" 

δ) Σπασμένο καράβι Στίχοι: Γιάννης Σκαρίμπας

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καράλης

Άλλες ερμηνείες: 

Δημήτρης Μπάσης

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά

έτσι να 'μαι

με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά

να κοιμάμαι

Να 'ν' αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική

γύρω γύρω

με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί

που θα γείρω

Να 'ν' η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά

έτσι να 'ναι

και τα βράχια κατάπληκτα και τ' αστέρια μακριά

να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές

δίχως χάρη

κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές

το φεγγάρι

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό

έτσι να 'μαι

σ' αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό

να κοιμάμαι

ε) Άρθρο στην "Ελευθεροτυπία"

Ο άγνωστος ποιητής Γιάννης Σκαρίμπας
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=193777

ΠΗΓΗ: Ε.Λ.Ι.Α.

στ)Αρχείο ΕΡΤ

http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=8504&autostart=0   

Η σειρά ντοκιμαντέρ «ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ» παρουσιάζει τη ζωή και το έργο ενός από τους πιο ανατρεπτικούς Έλληνες λογοτέχνες, του ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ. Ο λογοτέχνης καταγόμενος από τους ηρωικούς Σουλιώτες παίρνει μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και στο Α Παγκόσμιο και καταλήγει τελωνοφύλακας στη ΧΑΛΚΙΔΑ. Σε αυτή την πόλη παντρεύεται, εμπνέεται και παραμένει μέχρι το τέλος της ζωής του. Την εποχή που στην πνευματική ζωή της ΕΛΛΑΔΑΣ δεσπόζει η Γενιά του ’30, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ ξεκινά να δημοσιεύει και να εκδίδει συλλογές διηγημάτων, όπως οι «ΚΑΥΜΟΙ ΣΤΟ ΓΡΙΠΟΝΗΣΙ», μυθιστορήματα, όπως το «ΒΑΤΕΡΛΩ ΔΥΟ ΓΕΛΙΩΝ», «ΜΑΡΙΑΜΠΑΣ» και «ΤΟ ΣΟΛΟ ΤΟΥ ΦΙΓΚΑΡΩ», ποιητικές συλλογές, όπως το «ΟΥΛΑΛΟΥΜ» και «ΟΙ ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ» αλλά και θεατρικά έργα εφάμιλλα των έργων του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΙΟΝΕΣΚΟ, όπως «Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΩΔΩΝΟΣ» και να δημιουργεί το δικό του μύθο στο χώρο της λογοτεχνίας. Με τα έργα του απέσπασε θετικές και διθυραμβικές κριτικές από εξέχοντες προσωπικότητες στο χώρο του πνεύματος. Η ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας, η ανατροπή στην πλοκή των έργων του, τα υπερρεαλιστικά στοιχεία και οι αντιήρωες που δημιούργησε καθιέρωσαν το ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ ως έναν από τους πρωτοπόρους του μοντερνισμού στην πεζογραφία. Μέσα από αρχειακό κινηματογραφικό και φωτογραφικό υλικό και από απόψεις σημαντικών ανθρώπων της τέχνης και της λογοτεχνίας φωτίζεται ακόμα περισσότερο η πολυδιάστατη φυσιογνωμία του ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ.

ζ) Δικτυογραφία:
http://www.mikrosapoplous.gr/skaribas.htm
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/17-18/4.html
http://www.snhell.gr/lections/writer.asp?id=67
http://vimeo.com/14070479
http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000090140&tsz=0&autostart=0

Επίλογος: Ο Γλάρος

El empleo, του Santiago "Bou" Grasso. Ένας άνδρας ξεκινά μια συνηθισμένη μέρα στην δουλειά.

Ένας άνδρας ξεκινά μια συνηθισμένη μέρα στην δουλειά. Ένα animation του Santiago “Bou” Grasso, δημιουργού που έχει τιμηθεί με πάνω από 100 διεθνή βραβεία. Μια παραγωγή του Αργεντίνικου studio OpusBoo.

Μια απεικόνιση του εργασιακού τοπίου.

Άνθρωποι οι οποίοι έχουν αναγκαστεί να εργάζονται τόσο μηχανικά, που στο τέλος δε διαφέρουν και πολύ από τα αντικείμενα. 

Άνθρωποι αντικείμενα που σταδιακά αντιμετωπίζουν και τους άλλους σαν τέτοια.

Πηγή: tvxs

Picasso - Guernica (3D)

Στο πάνω μέρος του πίνακα μια γυναίκα σκύβει από το παράθυρό της, κρατώντας μια λάμπα, για να δει τι συμβαίνει. Περίγραψε την εικόνα που βλέπεις.
? Ο Πικάσο έλεγε: "Η ζωγραφική είναι ένα όπλο για την επίθεση και την άμυνα ενάντια στον εχθρό". Ποιος ήταν ο εχθρός που θέλησε να πολεμήσει ο ζωγράφος ζωγραφίζοντας αυτόν τον πίνακα;
? Κοίταξε τα πρόσωπα. Παρατήρησε τα χαρακτηριστικά τους, τα μάτια και τα στόματα. Τι νιώθουν; Τι προξενεί ο πόλεμος στους ανθρώπους;

¨ χαρά           ¨ τρόμο  ¨ λύπη   ¨ οδύνη

¨ σπαραγμό ¨ ευτυχία ¨ δυστυχία  ¨ ηρεμία

? Γιατί ο Πικάσο τα ζωγραφίζει όλα κομματιασμένα, παραμορφωμένα και άσχημα;
? Τα χρώματα είναι πολλά και χαρούμενα ή μουντά; Γιατί άραγε ο Πικάσο, που λάτρευε την πολυχρωμία, εδώ χρησιμοποιεί μόνο μαύρο, άσπρο και γκρίζο;
? Τα σχήματα και οι γραμμές είναι ήρεμες και αρμονικές ή κοφτερές και γεμάτες ένταση; Μας ξεκουράζουν ή μας αναστατώνουν; Δείξε παραδείγματα πάνω στον πίνακα.
? Ακούς τους φοβερούς ήχους που αναβλύζουν από το έργο; Μπορείς να τους περιγράψεις;
? Ο Πικάσο αφαιρεί τις λεπτομέρειες και χρησιμοποιεί συμβολικές εικόνες. Με ποιους τρόπους ο ζωγράφος δείχνει την οδύνη και τις καταστροφές του πολέμου;
? Το έργο αυτό έγινε γνωστό σ' όλο τον κόσμο. Μπορείς να δώσεις μια εξήγηση, γιατί συνέβη αυτό;
? Λέγεται πως το έργο θα είναι επίκαιρο πάντα! Μπορείς να θυμηθείς γεγονότα που συμβαίνουν σ' όλο τον κόσμο σήμερα και περιγράφονται σ' αυτή την εικόνα;

http://virtualschool.web.auth.gr/1.1/youngs/forkids/art/PICASSO_gouernica.html

Εντυπωσιακές εικόνες από την αποκόλληση γιγάντιου παγόβουνου.

Ένα εντυπωσιακό φαινόμενο - την αποκόλληση ενός παγόβουνου στο μέγεθος του Μανχάταν από τον παγετώνα Jakobshavn Glacier – παρακολούθησαν ζωντανά οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ «Chasing Ice» στο πλαίσιο γυρισμάτων στη Δυτική Γροιλανδία.

Η διαδικασία αποκόλλησης διήρκεσε πάνω από μια ώρα. Όπως δήλωσε μέλος του συνεργείου παραγωγής «κομμάτια πάγου πετάγονταν από τον ωκεανό σε ύψος 180 μέτρων».

Πηγή: http://tvxs.gr/news/klimatiki-allagi/entyposiakes-eikones-apo-tin-apokollisi-gigantioy-pagoboynoy

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ - Από το αρχείο της ΕΡΤ

http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=8633&autostart=0 

Η σειρά ντοκιμαντέρ «ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ» παρουσιάζει την ποιήτρια ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ. Από πολύ νωρίς η ποιήτρια, μόλις δεκατριών χρόνων, εμπνευσμένη από αληθινό περιστατικό, γράφει το πρώτο της ποίημα «Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ» το 1915. Στα γυμνασιακά της χρόνια γράφει ποιήματα στα σχολικά της τετράδια και τα ονομάζει «ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ», τα οποία δε διασώθηκαν. Η συνάντησή της με τον ποιητή ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ θα αλλάξει τη ζωή της. Ο ανεκπλήρωτος έρωτάς τους θα γίνει έμπνευσή της για τη δημιουργία έξοχων ποιημάτων, όπως το «ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ Σ’ΑΓΑΠΗΣΑ…». Η απογοήτευση της από το χωρισμό τους και η ασθένεια της θα την οδηγήσει σε ένα μοναχικό δωμάτιο στο νοσοκομείο «ΣΩΤΗΡΙΑ», όπου απομονωμένη θα συνεχίσει να γράφει. Εκεί θα έρθει σε επαφή με σημαντικούς ανθρώπους του πνεύματος όπως οι ποιητές ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ και ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ. Εκεί θα την επισκεφτεί για τελευταία φορά το 1928 ο αγαπημένος της ποιητής, ο οποίος μετά από ένα μήνα αυτοκτονεί. Η ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ, χειραφετημένη γυναίκα, ερωτική και ρομαντική ποιήτρια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σημαντικότερη Ελληνίδα ποιήτρια του 20ου αιώνα. Πλούσιο κινηματογραφικό και φωτογραφικό υλικό φωτίζει την προσωπικότητα της ποιήτριας και την εποχή στην οποία έζησε και έγραψε τα ποιήματά της.

Προτεινόμενη μικρού μήκους ταινία: Αθέμιτος Ανταγωνισμός (Unfair Competition) του Δήμου Αβδελιώτη

 

 Η παρούσα ταινία μικρού μήκους αποτέλεσε το σκηνοθετικό ντεπούτο του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη το 1982.Κερδισε το 1ο Βραβείο Κριτικής Επιτροπής Φεστιβάλ Δράμας του 1994.

Ο ιδιος δηλωσε για αυτή την ταινία του :

"Με την πρώτη μου ταινία «Αθέμιτος Συναγωνισμός», θέλησα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Ήταν περισσότερο μια δική μου μελέτη πάνω στον κινηματογράφο του Τσάπλιν, αλλά και κάτι πολύ γοητευτικό για μένα, γιατί το φάσμα του Τσάπλιν με κυβερνούσε και με γοήτευε σαν καλλιτέχνη. Προσωπικά το αποτέλεσμα δεν με ευχαρίστησε γιατί είδα ότι απείχα αιώνες από αυτή την τεχνική του κινηματογράφου και τη δραματουργία του Τσάπλιν, αλλά ήταν και μια ικανοποίηση γιατί αυτή η ταινία αποτέλεσε την είσοδό μου σ' αυτό που ήθελα να κάνω, στον κινηματογράφο.Είχα μία εμμονή και μία ζηλοτυπία για τον Τσάρλι Τσάπλιν. Με είχε γοητεύσει το πώς μπορούσε να κάνει τους ανθρώπους να γελάνε τόσο αυθόρμητα, μετατρέποντας τραγικά περιστατικά σε κωμικά χωρίς να χάνεται η ουσία"
Πηγή www.cinephilia.gr

Τρύπες ~ Ακίνδυνο Τραγουδάκι

Όσοι αγαπούν κι όσοι σπαράζουν
Όσοι ονειρεύονται έναν κόσμο πιο ζεστό
Όσοι δε σκύβουν ούτε διατάζουν
Όσοι τη βρίσκουν με τραγούδια σαν αυτό
Είναι επικίνδυνοι και με τρομάζουν

Οι μεθυσμένοι απ’ το θεό, οι εθισμένοι στη ζωή
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE