Παρουσίαση από:
http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=6104
Ο επίμονος εφιάλτης ενός φίλου, φέρνει το σκηνοθέτη Ari Folman να αναζητήσει τις χαμένες του μνήμες απ' την περίοδο που οι δυο τους υπηρετούσαν στον ισραηλινό στρατό κατά τον πρώτο πόλεμο στο Λίβανο εν έτη 1982. Η ισραηλινή εισβολή και οι σφαγές στους καταυλισμούς των Παλαιστινίων αποτελούν γεγονότα απωθημένα απ' τη συνείδηση του Ari, γι' αυτό κι αρχίζει να αναζητά πληροφορίες από φίλους και συμπολεμιστές του.
http://fridge.gr/movie-review/waltz-with-bashir/
http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=6104
Ο επίμονος εφιάλτης ενός φίλου, φέρνει το σκηνοθέτη Ari Folman να αναζητήσει τις χαμένες του μνήμες απ' την περίοδο που οι δυο τους υπηρετούσαν στον ισραηλινό στρατό κατά τον πρώτο πόλεμο στο Λίβανο εν έτη 1982. Η ισραηλινή εισβολή και οι σφαγές στους καταυλισμούς των Παλαιστινίων αποτελούν γεγονότα απωθημένα απ' τη συνείδηση του Ari, γι' αυτό κι αρχίζει να αναζητά πληροφορίες από φίλους και συμπολεμιστές του.
http://fridge.gr/movie-review/waltz-with-bashir/
Είναι αξιοθαύμαστο το πως δουλεύει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Μνήμες που
προκαλούν τύψεις και δεν αφήνουν κάποιον να συνεχίσει την ζωή του,
μπλοκάρονται αυτόματα και χάνονται σε μυστικά ντουλάπια. Ο Άρι ακούει ένα φίλο του να περιγράφει τον επαναλαμβανόμενο εφιάλτη
του και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι για το όνειρο ευθύνονται οι
εμπειρίες πολέμου, είκοσι κάτι χρόνια πριν. Τότε είναι που ο
πρωταγωνιστής συνειδητοποιεί πως δεν θυμάται τίποτα απολύτως από την
δική του θητεία. Σε μια απόπειρα να ανακαλύψει το γεγονός που σφράγισε εκείνο το
κομμάτι του μυαλού του, επισκέπτεται παλιούς φίλους που υπηρέτησαν μαζί.
Και τότε, οι μνήμες ξεπηδούν αναπάντεχα. Ενώνονται με τις ιστορίες των
άλλων, συμπληρώνοντας το παζλ. Τί έγινε πραγματικά στην σφαγή της
Βηρυτού; Mια υπέροχη ταινία για την φρίκη του πολέμου, δείχνοντας στον θεατή
παράπλευρες απώλειες, ρημαγμένες πόλεις, αλλά και τις τύψεις που
βασανίζουν τους δολοφόνους. Αμούστακα παιδιά που νόμισαν πως η μάχη ήταν
μια εκδρομή και προχωρούσαν τραγουδώντας και βγάζοντας φωτογραφίες. Η
τρομερή σιωπή του θανάτου, και μετά, οι θρήνοι των χαροκαμμένων
μανάδων. Ποιος μπορεί να ξεπεράσει κάτι τέτοιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο/η είπε...