Η μέρα που θα ‘ρθει

Έναν τον βρήκα ξαπλωμένο στις γρίλλιες του μετρό. Μόνο νερό μου ζήτησε
Ο άλλος χώθηκε στον κάδο, μην παγώσει. Τον πήρε σκουπιδιάρικο
Αυτά, στις μέρες τις καλές, που ζητιανεύεις να επιστρέψουν

Κι η κοπέλα στο παγκάκι πεθαίνει ή ανασταίνεται;
Κι εκεί ο σταυρός; Ποιον κοροϊδεύει;
Κι οι προύχοντες, τόσα τους δώσαμε, αντί να πάνε διακοπές
γερνούν μες στα γραφεία και στα παράθυρα
Και τα ποιήματα; Πεταμένα στα σχολεία
Και τα παιδιά, τα όνειρα ξοδεύονται στο μίσος
Κι εγώ; Λόγια σπουδαία και ιδέες θαυμαστές. Και θαυμάστριες...

Μόνο η νυχτερινή μου σιωπή

Κι εσύ, γυμνή ομορφιά του κόσμου
μέσα και δίπλα μου ξυπνάς και με ρωτάς
τι στο καλό με δέρνει και νυχτώνομαι
που ‘χω να σηκωθώ πρωί, λογαριασμοί και τράπεζες και τέτοια
κι είμαι παλαβός και τελοσπάντων έχει κουνούπια στα παιδιά
και δες μην κατουρήθηκαν

Χαμογελάς, σκεπάζεσαι και το χαμόγελο κρατά ενώ ξανακοιμάσαι
όπως στ’ αρχαία αγάλματα
Κι όνειρα βλέπεις, αναλήψεις των πτηνών και των ερώτων κι εγώ ξύπνιος

Μόνο η νυχτερινή μου σιωπή

Η μέρα θα ‘ρθει
Κι αν έχω φύγει αυτή θα ‘ρθεί, τεράστια κι ήσυχη

Τότε –τώρα θα ‘ναι–
θα γονατίσει το θεριό
θα γύρει να λιαστεί ανάσκελο το σκότος
θ’ απαλλαγεί το μίσος απ’ το μίσος, η σφαίρα από τον στόχο
θα χαωθεί η τάξη της φρίκης
κι ο νόμος, ανάγκη της αποτυχίας μας, θα σβήσει

Θ’ ανοίξει το κελί, θ’ αλαφρύνει το πάτημα χωρίς την αλυσίδα
θα λιώσουν η σημαία και το σκήπτρο
θα γίνει το σπαθί νερό κι η δίψα παραμύθι

Κι αν είμαστε - κι αν είμαι λίγος κι υποτακτικός
μια μέρα, γιατί η μέρα θα ‘ρθει
κάποιοι, εμείς θα είναι
θα σταθούν
συνείδηση μες στα αίματα
να πουν σε όλους και σ’ εμάς, για όλους εμάς

Συγνώμη

Κι όταν μεγάλα τραγουδήσουν
το ασήμαντο νυχτερινό τραγούδι της σιωπής μας
θα φέξει επιτέλους το ξημέρωμα

μιας νέας τραγωδίας