Σελίδες

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Αν ο κόσμος ήταν 100 άνθρωποι




Η αμερικανική ιστοσελίδα 100people.org προσπαθεί να αποτυπώσει ένα παγκόσμιο πορτραίτο ανθρώπων. Βάσει στατιτικών δεδομένων, αποδίδει τον ανθρώπινο πληθυσμό σε κλίμακα εκατό ανθρώπων. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους;

Ο πληθυσμός της γης έχει φτάσει σήμερα στα 7 δισεκατομμύρια άνθρώπους. Το 2006 μόνον ένας στους 100 είχε λάβει πανεπιστημιακή ή ανώτερη εκπαίδευση, ενώ το 2013 ο αριθμός αυτός εκτοξεύθηκε στους 7/100, κυρίως λόγω της τεχνολογικής προόδου στην Ασία.
Αν ο κόσμος ήταν 100 άνθρωποι:
  • Φύλο
50 θα ήταν γυναίκες.
50 θα ήταν άνδρες.
  • Ηλικία
26 θα ήταν παιδιά.
74 θα ήταν ενήλικοι, εκ των οποίων οι 8 άνω των 65 ετών.
  • Γεωγραφία
60 θα ήταν από την Ασία.
15 από την Αφρική.
14 από την Αμερική.
11 από την Ευρώπη.
  • Θρησκεία
33 θα ήταν Χριστιανοί.
22 Μουσουλμάνοι.
14 Ινδουιστές.
7 Βουδιστές.
12 σε άλλες θρησκείες.
12 θα ήταν άθρησκοι.
  • Γλώσσα
12 θα μιλούσαν κινέζικα.
5 ισπανικά.
5 αγγλικά.
3 αραβικά.
3 ινδικά.
3 μπενγκάλι.
3 πορτογαλικά.
2 ρωσικά.
2 ιαπωνικά.
62 άλλες γλώσσες.
  • Εκπαίδευση-μόρφωση
83 θα μπορούσαν να γράφουν και να διαβάζουν, οι υπόλοιποι 17 όχι.
7 θα είχαν πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
22 θα είχαν ηλεκτρονικό υπολογιστή.
  • Στέγη
77 θα είχαν μια σκεπή πάνω από το κεφάλι τους, 23 όχι.
  • Διατροφή
1 θα πέθαινε από την πείνα.
15 θα υπέφεραν από ασιτία.
21 θα ήταν υπέρβαροι.
  • Νερό
87 θα είχαν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό.
Πηγή: http://tvxs.gr

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Ελεύθεροι Κατακτημένοι... Του Αλκίνοου Ιωαννίδη




Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων.
Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.
Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας

Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια.

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣ : Η τελευταία αρκούδα του Πίνδου

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣ


► Η τελευταία αρκούδα του Πίνδου:
Κινηματογραφική ταινία που σκηνοθέτησε η Μέμη Σπυράτου, η οποία βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του Χατζή.
http://vimeo.com/32159641


Δικτυογραφία - Αρχείο ΕΡΤ
http://www.potheg.gr/WriterDetails.aspx?lan=1&id=7711129
ΕΡΤ: ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣ]
http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=8607&autostart=0



ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ
http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000073973&tsz=0&autostart=0
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΠΑΜΒΩΤIΣ-Δ.ΧΑΤΖΗΣ
http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000007339&tsz=0&autostart=0

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=127187


Γιάννης Ψυχοπαίδης, Το ταξίδι
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Ο γυρισμός του ξενιτεμένου
–Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;
χρονιά ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ’ τον τόπο το δικό σου.
–Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι όμως σαν ήμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος.

–Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου    

σιγά-σιγά θα συνηθίσεις·
θ’ ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ’ το θόλο των πλατάνων
σιγά-σιγά θα ’ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι οι πλαγιές σου.
–Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ’ αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ’ τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπω σ’ αυτή τη στάνη;
οι στέγες μού έρχουνται ως τους ώμους
κι όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους.


–Παλιέ μου φίλε δε μ’ ακούς;
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν.

–Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;

σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τι μου λες
όσο μιλάς τ’ ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεσαι στο χώμα.
–Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σού έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ’ τη γης κι απ’ τους ανθρώπους.
–Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.
Αθήνα, άνοιξη ’38



ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ
Νύφες
Το παρακάτω κείμενο είναι η αρχή του σεναρίου που έγραψε η γνωστή συγγραφέας για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη Νύφες. Βρισκόμαστε στις αρχές του 20ου αιώνα στη Σαμοθράκη. Η ηρωίδα, η Νίκη υποδέχεται την αδελφή της Ελένη που γυρίζει από την Αμερική όπου πήγε να παντρευτεί έναν έλληνα μετανάστη αλλά δεν άντεξε και επέστρεψε άπρακτη.


1. Σαμοθράκη, λόφος με θέα στο λιμάνι-απόγευμα
Μια νέα γυναίκα στα μαύρα, λεπτή 25χρονη με αυστηρή ομορφιά, η Νίκη, τρέχει σαν γοργόφτερο πουλί στην κατηφόρα του λόφου και ο αέρας τής σηκώνει το φουστάνι.
Το ποστάλι «Παναγίτσα» πλησιάζει στο λιμάνι.

2. Λιμάνι, Σαμοθράκη-απόγευμα

Η Νίκη κατηφορίζει στην προκυμαία προς το ποστάλι. Αποφεύγει τα βλέμματα των άλλων.
Η «Παναγίτσα» αγκυροβολεί και δένει. Όλες οι διαδικασίες γίνονται μάνι-μάνι. Η συνηθισμένη κίνηση: δυο κάρα, νησιώτες, επιβάτες, ναυτικοί. Η Νίκη κοιτάζει ανυπόμονα προς το καΐκι και αναμένοντας παίζει με το βαφτιστικό ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΑΚΙ της. Έχουν κατέβει όλοι οι επιβάτες, εκτός
από την Ελένη, 28 χρόνων, κι εκείνη στα μαύρα.


ΝΙΚΗ
(φωνάζει)
Άντε, Ελένη. Κατέβα.
Η Ελένη παίρνει ένα μπαουλάκι και επιτέλους κατεβαίνει. Η Νίκη κοιτάζει την Ελένη ερωτηματικά από την κορφή ως τα νύχια. Είναι χλωμή κι αδύνατη.
ΝΙΚΗ
Θεέ μου… Τι συνέβη αδελφούλα μου;
Μα τι σου έκανε αυτός ο άνθρωπος;
Αγκαλιάζονται. Η Ελένη κλαίει με πνιχτά αναφιλητά.



3. Αυλή σπιτιού Νίκης, Σαμοθράκη-απόγευμα
Μικρό φτωχικό σπίτι σε ύψωμα. Στη χωμάτινη αυλή κάπου είκοσι ασπρισμένοι ντενεκέδες με γαριφαλιές. Καθισμένοι στο χαμηλό πεζουλάκι δεκαπέντε συγγε νείς.
Η Νίκη τους κερνάει καφέ και νερό και μετά πάει και κάθεται κοντά στις τρεις αδελφές της, την Ελένη και τις δύο μικρότερες, κάτω από τα 20, όλες μαυροφορεμένες. Το πρόσωπο της Ελένης στραμμένο αλλού. Ένας πενηντάρης θείος με σκασμένο δέρμα βγάζει από την τσέπη του
το μαντίλι του. Το σιδερώνει με τα χέρια πάνω στο γόνατό του.
ΘΕΙΟΣ
Μα να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας; Να πάει χαμένος κοτζάμ ράφτης; Κοτζάμ Σικάγο;
ΝΟΝΑ ΝΙΚΗΣ
Κοτζάμ Αμερική;
ΘΕΙΟΣ Κορόιδο.

ΕΛΕΝΗ

Δεν άντεξα θείε…
ΝΟΝΑ ΝΙΚΗΣ
Ο Θεός γέμισε το σόι μας κόρες. Σαν ακρίδες. Κι ούτε προίκες, ούτε γαμπροί. Ας όψεται ο πόλεμος. Στο ράφι θα ξεμείνουνε τα πουλάκια μας.

                           ΘΕΙΟΣ

Οχτώ ξαδέρφες τις παντρειάς. Να του στείλουμε λοιπόν μιαν άλλη αυτουνού του Πρόδρομου.
Σωπαίνει για λίγο
ΘΕΙΟΣ
(αποφασιστικά)
Αυτή τη φορά απ’ τη δικιά μου οικογένεια. Η Αλεξάνδρα μου είναι έτοιμη να πάει και στην άκρη του κόσμου.
(στην κόρη του)

Αλεξάνδρα… Πες το και μόνη σου.

Η Αλεξάνδρα, καθισμένη ανάμεσα στις ξαδέρφες της, σκύβει το κεφάλι.
ΘΕΙΟΣ
Πάτησε και τα 27.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ (ντροπαλή)
Τα 29.
ΘΕΙΟΣ Σιωπή. Τα 27 θα λέμε.
ΜΑΝΑ ΝΙΚΗΣ
Εγώ αδερφέ, έχω τέσσερις ανύπαντρες και είμαι χήρα. Θέλω άλλη μια ευκαιρία. Η νονά της Νίκης ξέρει ότι χρειάζομαι περισσότερη βοήθεια.
ΝΟΝΑ ΝΙΚΗΣ
(απαλά)
Η σειρά σου Νίκη. Ο Πρόδρομος είναι τίμιος άνθρωπος. Και τώρα ξέρεις πιο πολλά αγγλικά. Θα σου μάθω κι άλλα.
ΘΕΙΟΣ
(απογοητευμένος)
Εμάς τι μας φωνάξατε τότε, αν το ’χετε κιόλας αποφασίσει;
Κάνει νόημα στις κόρες του να σηκωθούν.

ΘΕΙΟΣ

Είναι αδικία. Και ο Θεός αυτά τα βλέπει.
Η Νίκη και η Αλεξάνδρα ανταλλάσσουν ματιές. Ο θείος και οι δύο κοπέλες φεύγουν. Βαριά ατμόσφαιρα.
Η μάνα της Νίκης κοιτάζει την κόρη της με ντροπή.
ΝΟΝΑ ΝΙΚΗΣ
(στη Νίκη)
Αυτή τη φορά δε θα γίνουν λάθη
Η Νίκη μένει αμίλητη μα τα μάτια της λένε πολλά.

Αναπαράσταση: Του Θόδωρου Αγγελόπουλου



Και μια και μιλάμε για Πίνδο και αρκούδες δείτε σχετικά:

http://polythea-aspropotamoy.blogspot.gr/2011/09/blog-post.html




κι απολαύστε ένα δημοτικό τραγούδι:


Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Προτεινόμενη ταινία: Ben X. Ο νεαρός Ben (Greg Timmermans) πάσχει από ένα είδος αυτισμού. Η καθημερινότητά του είναι σωστό μαρτύριο, κυρίως στο σχολικό περιβάλλον όπου γίνεται συνεχώς στόχος της χλεύης των συνομηλίκων. Η διαφορετικότητά του βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής και η μόνη του διέξοδος είναι η συστηματική ενασχόληση του με το διαδικτυακό παιχνίδι Archlord.

    Ο εθισμός αυτός οδηγεί τον Ben στο να μεταφέρει εαυτόν και τους γύρω του στα μέτρα του ψηφιακού κόσμου. Όσοι τον απειλούν στο σχολείο μεταμορφώνονται στους εχθρούς του παιχνιδιού κι αυτός με τη σειρά του ως Ben X ψάχνει τρόπο να τους αντιμετωπίσει. Παράλληλα, η διαδικτυακή γνωριμία με την όμορφη συμπαίκτρια Scarlite (Laura Verlinden) του δίνει ελπίδα να βρει λίγη γαλήνη.
Ο Nic Balthazar γυρίζει ταινία δικό του βιβλίο και πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Ο 44χρονος Βέλγος παντρεύει την αισθητική του ντοκιμαντέρ με αυτή του videogame για να προκύψει ένα αξιοπρόσεκτο, επίκαιρο κοινωνικό δράμα που όπου κι αν προβλήθηκε απέσπασε εγκωμιαστικά σχόλια και αρκετές διακρίσεις. Τα θέματα που αγγίζει μόνο τετριμμένα δεν είναι κι απασχολούν σοβαρά ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και ποικίλους άλλους επιστημονικούς κλάδους. Η διαφορετικότητα στο σχολικό περιβάλλον, οι διαταραχές της συμπεριφοράς κι ο εθισμός στην τεχνολογία εκτός του όποιου επιστημονικού ενδιαφέροντος κάνουν την ταινία περισσότερο ελκυστική στις νεαρότερες ηλικίες.
Το «Ben X» είναι στημένο στη λογική του ντοκιμαντέρ, όταν απευθύνει το λόγο δίκην συνέντευξης σε άτομα σχετιζόμενα με τη ζωή του ήρωα και προσεγγίζει την αισθητική videogame όταν επικεντρώνεται στον ίδιο σε πρώτο πρόσωπο υιοθετώντας την τεχνική της αφήγησης. Τα δύο αταίριαστα σε πρώτη σκέψη στυλ δένουν ικανοποιητικά χάρις στις πειστικές ερμηνείες με κορυφαία αυτή του εξαιρετικού Greg Timmermans ο οποίος θαρρείς πως δίνει και την ψυχή του στο ρόλο. Η πειστικότητα του σεναρίου μάλιστα είναι εκείνη που κάνει το παρεξηγημένο videogame στυλ να εντάσσεται στην όλη φιλοσοφία της ταινίας απροβλημάτιστα. Έτσι, διαθέτοντας τα κατάλληλα υλικά, η σκηνοθετική απειρία του Balthazar μεταστρέφεται σ' ένα δημιουργικό ενθουσιασμό. Οι όποιες ενστάσεις περί αντιδιαμετρικά τοποθετημένων χαρακτήρων, της διαχείρισης του από μηχανής θεού (Scarlite) και μερικών βολικών σεναριακών επιλογών που ορίζουν την κατακλείδα της ταινίας μπορεί να σηκώνουν συζήτηση αλλά δεν αρκούν επ' ουδενί για να ακυρώσουν τη συνολική προσπάθεια.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Οδυσσέας Ελύτης "Το Μονόγραμμα" Διαβάζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη



IIΙ
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα


Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνειΤόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.
IV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ' ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς


Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς

Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Οδυσσέα Ελύτη: Κάτω στης Μαργαρίτας τ' αλωνάκι... Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη

Κάτω στης μαργαρίτας
τ’ αλωνάκι, στήσαν χορό
τρελό τα μελισσόπουλα.

Ιδρώνει ο ήλιος, τρέμει το
νερό. Στάχυα ψηλά λυγίζουνε
το μελαμψό ουρανό.

Πέρα μέσα στα χρυσά νταριά
κοιμούνται αγοροκόριτσα.
Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά.
Στα δόντια τους 
ο ήλιος σπαρταράει.

Κάτω στης μαργαρίτας
τ’ αλωνάκι.


Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, ΤΑ ΠΑΘΗ, Οδυσσέας Ελύτης


Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013